The Wrestler

Του Σταμάτη Τζιώλα

Τι φιλμογραφία και αυτή του Darren Aronofsky. Από το πρωτόλειο «π», με το οποίο μας συστήθηκε, το συνταρακτικό «Requiem for a Dream» που ακολούθησε, το φιλοσοφημένο «The Fountain», το καθηλωτικά τρομακτικό «Black Swan», μέχρι τα (υπερ)φιλόδοξα «Noah» και «Mother», ο 51χρονος νεοϋορκέζος σκηνοθέτης δεν έχει σταματήσει να δημιουργεί έντονους κυματισμούς στον ωκεανό της κινηματογραφικής πραγματικότητας. Εντούτοις, κάπου ανάμεσα στα προαναφερόμενα πονήματά του, εν έτει 2008, παρέδωσε ένα φαινομενικά παράδοξης θεματολογίας φιλμ, το οποίο ανέβασε τον δημιουργικό του πήχη σε υψηλότατα επίπεδα και τον εδραίωσε καλλιτεχνικά. 

Το «The Wrestler» ασχολείται με τη δραματική ιστορία ενός επαγγελματία αθλητή του αμερικάνικου wrestling, του Randy “The Ram” Robinson, τον οποίο υποδύεται συγκλονιστικά ο Mickey Rourke, σε έναν ανεπανάληπτο ρόλο ζωής. Ο Randy μεγαλώνει ηλικιακά, αντιμετωπίζει ένα καρδιακό πρόβλημα υγείας και η επαγγελματική πάλη ίσως δεν τον χωρά πια. Ζει φτωχικά σε ένα τροχόσπιτο, προσπαθεί να αποκαταστήσει τις σχέσεις του με την κόρη του Stephanie (Evan Rachel Wood), την οποία εγκατέλειψε όταν ήταν μικρή, έχει ξεκινήσει μία τρυφερή ερωτική σχέση με τη, χορεύτρια σε strip club, Cassidy (Marisa Tomei) και δουλεύει ως υπάλληλος σε ένα super market. Οι ισορροπίες, όμως, θα είναι φοβερά δύσκολο να κρατηθούν, ο κόσμος έξω από το ρινγκ θα αποδειχθεί ιδιαίτερα σκληρός για τον Randy και αυτός θα αναζητήσει καταφύγιο στη γνώριμη οικειότητα της κοινότητας του wrestling, εκεί όπου αναγνωρίζεται και έχει τη δυνατότητα να είναι «Κάποιος».    

Το «The Wrestler» δεν είναι μία ταινία για την αμερικάνικη επαγγελματική πάλη. Είναι μία ταινία για τους μοναχικούς απλούς ανθρώπους που ζουν και αγωνίζονται ενάντια σε εσωτερικούς δαίμονες και εξωτερικές απειλές πάσης φύσεως. Είναι μία ταινία για την αγωνία του να ανήκεις κάπου. Είναι μία ταινία για την αξιοπρέπεια και τη μετάνοια. Είναι μία ταινία για τις δεύτερες ευκαιρίες, τις οποίες όλοι κάποτε αξίζουμε. Είναι μία ταινία που αναδεικνύει την «άλλη» πλευρά της αμερικάνικης κοινωνίας, το σκοτεινό πρόσωπο του αμερικάνικου ονείρου, μακριά από τα λαμπερά φώτα νέον και τις πολύβουες λεωφόρους. Είναι μία ταινία για τους κάθε λογής απόκληρους που τους αναλογεί ένα μερίδιο ανθρωπιάς και ένα δικαίωμα στην ελπίδα.

Οι υποδειγματικές, εσωτερικευμένες, ερμηνείες των Mickey Rourke και Marisa Tomei εξέλαβαν εκτεταμένη κριτική αποδοχή, γεγονός που προκύπτει και από τις υποψηφιότητες για Oscar και Χρυσή Σφαίρα στα βραβεία του 2009 (Α’ Ανδρικού και Β’ Γυναικείου αντίστοιχα), με τον Rourke να κερδίζει τελικά τη Σφαίρα. Με Χρυσή Σφαίρα επίσης, ανταμείφθηκε και το εξαιρετικό, ομώνυμο του φιλμ, τραγούδι του παλιόφιλου Bruce Springsteen, γραμμένο και ερμηνευμένο από τον ίδιο.

Αποπνέοντας ρεαλιστική ωμότητα, άρτια σκηνοθετημένος, σεναριακά εμβριθής, με μοντάζ που κόβει την ανάσα, σφιχτοδεμένος και συμπαγής, «Ο Παλαιστής» απορροφάται απνευστί και δικαιώνει πλήρως το ριψοκίνδυνο στοίχημα του ταλαντούχου δημιουργού του, προσκαλώντας τους σινεφίλ μύστες σε εθιστικές επαναληπτικές θεάσεις.