The Weeknd - After Hours

Ορισμένες φορές καλλιτέχνες που διαθέτουν (εμπορικό) εκτόπισμα παίρνουν από το χέρι τη συχνά στριφνή και υποψιασμένη άποψη των (μουσικο)κριτικών, καταφέρνοντας να μετουσιώσουν αυτή τη μικρή βόλτα που τους πήγαν σε κάτι πολυπόθητα μακροπρόθεσμο. Τουτέστιν, το εκτόπισμα γίνεται καθολικό, οι δε μυγιάγγιχτοι ιντοχιπστεράδες εκεί έξω νερώνουν το κρασί τους και λικνίζονται ελαφρώς πιο απενοχοποιημένα στους ρυθμούς του ανάλογου «ποπ» (προφανώς) καλλιτέχνη που πληροί τις προαναφερθείσες προϋποθέσεις. Εν έτει 2020, σκέφτεσαι αυτόματα δύο ονόματα που βρίσκονται σε τέτοιο μήκος κύματος: τη Billie Eilish και τον κύριο για τον οποίο θα μιλήσουμε πιο κάτω.

Πήρε κάποια χρόνια στη γυαλιστερή μα ταυτόχρονα και «βρώμικη» R&B του The Weeknd για να βρει την αδιάσειστη αποδοχή που απολαμβάνει σήμερα: το 2015 κυκλοφορεί τα mega hits "The Hills" και "Can’t Feel My Face", ένα εξαιρετικό (και εξαιρετικά αντιπροσωπευτικό) δίπολο που από τη μία προσφέρει αργόσυρτα, ατμοσφαιρικά trap beats που συνοδεύουν ελαφρώς πειραγμένα, soul καταβολών φωνητικά, και από την άλλη μια απόλυτα συντονισμένη funky γκρούβα που δεν αφήνει περιθώρια ακινησίας στο εκάστοτε dancefloor – μηδενός εξαιρουμένου. Ένα χρόνο μετά έρχεται η συνεργασία-ορόσημο με τους Daft Punk ("Starboy") και το ρετροφουτουριστικό R&B – σήμα κατατεθέν του (κατά κόσμον) Abel Tesfaye αποκτά σάρκα, οστά, καθώς και έναν αχανή διάδρομο πάνω στον οποίο μπορεί να πορευτεί από εδώ και πέρα.

Κάπως έτσι φτάσαμε στο 2020 και τον τέταρτο προσωπικό δίσκο του συγκεκριμένου ονόματι "After Hours". Ήδη από το ματωμένο, ιδιαίτερα προσωπικό εξώφυλλο ξεδιπλώνει την αισθητική του με έναν άκρως σινεφιλικό τρόπο. Η μουσική πατάει σε κρύο περιτύλιγμα αλλά ζεστό, αισθαντικό περιεχόμενο και επιστρατεύει συνήθεις ύποπτους που αποτελούν δοκιμασμένες συνταγές με τον καλύτερο δυνατό τρόπο –  χωρίς να υπολογίσουμε το πόσο ανοιχτός είναι ο ίδιος στις επιρροές του, επιστρατεύοντας κατά καιρούς ψήγματα από την indie μουσική κουλτούρα, κάτι το οποίο κάνουν μάλλον ελάχιστοι στο συγκεκριμένο χώρο. Κι αν τα πρώτα τέσσερα tracks καθυστερούν κάπως την πραγματικά απογειωτική στιγμή, έρχεται το βιογραφικό "Snowchild" με τις ποπκουλτουρίστικες ετεροαναφορές του, το ογκώδες, ατμοσφαιρικό "Escape From LA", το υπέροχα catchy "Heartless", η ίσως καλύτερη στιγμή του δίσκου μέσω του ευαίσθητου "Faith" (κομμάτι που αποτελεί απροκάλυπτα δημιουργικό προϊόν χωρισμού) καθώς και το απόλυτο πάντρεμα 80s με το μέλλον το "Blinding Lights". Max Martin και (ειδικά) Metro Boomin (οι προαναφερθέντες «συνήθεις ύποπτοι») βρίσκονται σε δαιμονιώδη φόρμα όσον αφορά τη σύνθεση των κομματιών από κοινού με τον Weeknd, ενώ ο ίδιος έχει μάθει πλέον να κάνει ταχυδακτυλουργικά με τον συνδυασμό – trademark που τον διακρίνει: τη μειλίχια φωνή του στην υπηρεσία προσωπικής μα πρόστυχης (με την καλύτερη δυνατή έννοια) στιχουργίας του. Στα bonus το αυτοπροσδιοριζόμενο ως "interlude" track – συνεργασία με τον Kevin Parker των Tame Impala, μια καλοδεχούμενη, ονειρική ανάταση έντασης από το σύνολο του παρόντος έργου.

Συνοψίζοντας, ο Weeknd γίνεται αρκετά αυτόνομος ούτως ώστε να μπορεί να ξεφύγει με χαρακτηριστική άνεση από τη σκιά που ασυνείδητα του επέβαλλαν οι σχετικά πρόσφατες συνεργασίες με τους Daft Punk. Εδώ έχουμε να κάνουμε με δίσκο ολοκληρωμένο, με άποψη και συνοχή, με αδιάφορες στιγμές αλλά και κομμάτια τα οποία θα βρίσκονται στο repeat των ηχείων σου (αλλά και του εγκεφαλικού σου jukebox). Κομμάτια που ποτέ δεν είχαν πάνω τους την ταμπέλα των «υπερ-χιτς» και ως εκ τούτου σου δίνουν την ευκαιρία να κάνεις πιο ψύχραιμη – και λιγότερο πιεσμένη αποτίμηση του αυτού καθαυτού έργου που έχεις στα χέρια – και στα αυτιά σου.