Hanni El Khatib - FLIGHT

Ο Hanni El Khatib θα έπρεπε να είναι πιο γνωστός. Από τις ελάχιστες (εάν όχι η μοναδική) των περιπτώσεων επί της οποίας διαρκώς και διακαώς «γκρινιάζω» σχετικά με την -ηθελημένη ή μη- αποχή τους από το mainstream. Βέβαια άπαξ και γίνει κάτι τέτοιο, ο γνωστός μέσος χιπστεράς ελιτιστής θα αρχίσει τροπάρι μιας άλλης γκρίνιας, αυτής του τύπου «όταν τον άκουγα εγώ..» και «ξεπουλήθηκε και αυτός» και τα λοιπά. Επομένως ανακαλώ τη λέξη «γκρινιάζω», αντικαθιστώντας την με ένα διακριτικό «απορώ».

Επ’ ουδενί δε απορώ με το γεγονός ότι ο συγκεκριμένος, αν και όχι ιδιαίτερα γνωστός σαν όνομα (ή, ακόμα πιο τρομακτικά, brand) έχει τροφοδοτήσει εμμέσως πάμπολλες σειρές και διαφημίσεις με ηχητικό υλικό δικής του κατασκευής. Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι ο συγκεκριμένος κύριος με την Φιλιππινο-Παλαιστινιακή καταγωγή και την πάντα προσεγμένη κόμμωση διαθέτει ατόφιο ταλέντο στο να παράγει διαρκώς minor (δυνητικά και major, γιατί όχι) χιτάκια που καρφώνονται, ωσάν σωστοί ωτοσκώληκες, κατευθείαν στον εκάστοτε κροταφικό λοβό. Εξού και το πολυπόθητο market value κατά τους διαφημιστές και τους music supervisors του κόσμου όλου. Και, αναφορικά με το (κατ’ εμέ magnum opus του) "Moonlight", πόσοι δίσκοι της περασμένης δεκαετίας μπορούν να υπερηφανεύνται ότι είναι επικίνδυνα πιασάρικοι αλλά ταυτόχρονα αυθεντικά, πεμπτουσιακά (με την του 21ου αιώνα έννοια) ροκ;

Καλό είναι να υπενθυμίζουμε βέβαια ότι ο εν λόγω διαθέτει και σπουδαίο χάρισμα στη συνέπεια: πέραν της χρονικής (κάθε δύο χρόνια LP κυκλοφορία από το ντεμπούτο του 2011 μέχρι τώρα, μόνο φέτος «ξέφυγε» ελαφρώς»), υποδεικνύει και την ποιοτική. Προσθέστε και μια τρίτη αρετή: δύσκολα σε κάνει να βαριέσαι. Ο πέμπτος του δίσκος είναι εδώ και τιτλοφορείται ως "FLIGHT". Μικρή παρένθεση στην αποτίμηση της πιο μικρής του μέχρι τώρα κυκλοφορίας (13 κομμάτια που μετά βίας ξεπερνούν το μισάωρο): ετούτη εδώ η συλλογή κομματιών ουδεμία σχέση έχει με ό,τι έχει κυκλοφορήσει. Εάν, δηλαδή, δικαίως περιφέρετε το εικόνισμα του συγκεκριμένου στο κεφάλι σας ως τη γέφυρα μεταξύ της βενζοϋλομεθυλεκγονινικής αυθάδειας των Queens of the Stone Age και του über-cool ρετρό των Black Keys (μαζί με μπόλικο αλατοπίπερο punk-bluesικής αλά Jack White προέλευσης), καιρός να κάνετε αυτή τη σκέψη στην άκρη. Όχι να την ξεχάσετε. Απλώς να την κάνετε στην άκρη.

Στο "FLIGHT" λοιπόν, ο Hanni συνεργάζεται στην παραγωγή και τη σύνθεση με τον αδιαμφισβήτητα ταλαντούχο πολυοργανοπαίχτη Leon Michels (βασικός συνεργάτης του Dan Auerbach τα τελευταία χρόνια, ο τελευταίος υπενθυμίζουμε είχε αναλάβει την παραγωγή στη sophomore προσπάθεια του HEK) και αποφασίζει να πειραμαστεί όπως δεν έχει κάνει ποτέ άλλοτε. Δεν έκρυψε ούτε μια στιγμή την αγάπη του για το χιπ χοπ (παλιό και νέο), η δε συνολική αισθητική του δίσκου μας παραπέμπει συνειριμικά στο ποιοτικό, leftfield hip hop των τελευταίων χρόνων ανακαλώντας ενδεχομένως μνημονικά ψήγματα από δουλειές των Tyler, The Creator και BadBadNotGood. Drum breaks, λούπες, φαζίλα σε φωνή και κιθάρα απαρτίζουν μια φαινομενική sampledelia (ενώ δεν είναι τεχνικά, μιας και τα οποιαδήποτε "samples" αισθάνεσαι τα συνέθεσαν οι ίδιοι εκ του μηδενός), μια ψυχεδελική soul rock δημιουργία με τα απαραίτητα ηλεκτρονικά παραφερνάλια. Στα highlights του δίσκου ασυζητητί η 8-bit προσθηκών ταχύτητα του εναρκτήριου "Carry", το star quality του "Alive", η breakbeat τσαχπινιά του "Stressy" καθώς και η tribal afrobeat παρακαταθήκη που εντοπίζεται στο "Leader".

Έχουμε άνευ αμφιβολιάς αναλωθεί αμέτρητες φορές στο να λέμε ότι δεν μπορεί να γίνει ορθή αποτίμηση δίσκου κατόπιν πρόσφατης κυκλοφορίας του. Εδώ, όμως, ειλικρινά διαθέτουμε περίπτωση που απαιτεί ένα τέτοιο disclaimer, μιας και μιλήσαμε για κυκλοφορία που θα προξενήσει (είτε θετικού ή αρνητικού προσήμου) ερωτηματικά στο fanbase του καλλιτέχνη και όχι μόνο. Μια περίεργη δημιουργία το δίχως άλλο, διαθέτει στιγμές που θα εγκατασταθούν σε κάποια playlist σου για να μείνουν περιτριγυρισμένες από μια γενικότερη αίσθηση που, ασχέτως με το αν θα τη λατρέψεις ή θα τη μισήσεις, θα αγοράσει την τουλάχιστον μισάωρη προσοχή σου με σχετική άνεση. Ενώ από τις απαρχές του σου απαγόρεψε να του προσάψεις το θανάσιμο αμάρτημα της οκνηρίας, κάπου εδώ ο Hanni El Khatib σου στερεί το δικαίωμα να τον αποκαλέσεις «βαρετό».