Dolor Y Gloria

Από τον Σταμάτη Τζιώλα

Ο πολυαγαπημένος μας Pedro Almodovar δεν θα σταματήσει ποτέ να εξωραΐζει την ασχήμια και να αμβλύνει τη σκληρότητα του κυνικού αυτού κόσμου. Δεν θα σταματήσει ποτέ να εξυφαίνει πανέξυπνες ανθρωποκεντρικές ιστορίες. Δεν θα σταματήσει ποτέ να μας εκπλήσσει με την ευρηματικότητα, την αισθητική και το ταπεραμέντο του. Απόδειξη αποτελεί και το τελευταίο του φιλμ («Pain and Glory» ο τίτλος στα αγγλικά), το οποίο αγγίζει το εκτόπισμα παλαιότερων αριστουργηματικών δημιουργιών του - ποια να πρωτοαναφέρει κανείς. 

Το «Πόνος και Δόξα», λοιπόν, περιγράφει την ιστορία ενός αποξενωμένου μεσήλικα, πάλαι πότε επιτυχημένου, σκηνοθέτη, του Salvador (Antonio Banderas), με επιβαρυμένη υγεία, βυθισμένου σε καλλιτεχνικό τέλμα, απώλεια κινήτρου και μακροχρόνια έλλειψη έμπνευσης. Η επανακυκλοφορία μίας παλιάς του ταινίας, θα αποτελέσει τον κινητήριο μηχανισμό προκειμένου να ταξιδέψει μέσα από τις αναμνήσεις του στο παρελθόν, να νοσταλγήσει πρόσωπα και στιγμές, να πραγματοποιήσει τον απολογισμό του αλλά και να διαχειριστεί τα ανοικτά ζητήματα του παρόντος, επαναπροσδιορίζοντας συνολικά την ουσία της οντότητάς του και προσπαθώντας να ανακτήσει την επαφή με τους πλέον σημαντικούς ανθρώπους της ζωής του.  

Το υπαρξιακό ταξίδι του Salvador, η περσόνα του οποίου κάλλιστα θα μπορούσε να εκληφθεί και ως alter ego του ίδιου του Almodovar, ορίζει το θεματικό κέντρο βάρους της ταινίας. Ο κεντρικός ήρωας αποκτά βάθος και υπόσταση μέσα από την ασύλληπτη ερμηνεία του Banderas, σε έναν ρόλο προορισμένο για μία θέση στην κινηματογραφική συλλογική μνήμη. Οι συμπληρωματικοί χαρακτήρες, στο σύνολό τους, συνδράμουν, καθένας με τον δικό του τρόπο, τόσο στην εξέλιξη της πλοκής, όσο και στην ευχερέστερη κατανόηση του ψυχισμού του Salvador. Το, σήμα κατατεθέν του σκηνοθέτη, θηλυκό / μητρικό στοιχείο, αν και κάπως εξασθενημένο σε σχέση με προγενέστερες δουλειές του, διαδραματίζει και εδώ κομβικό ρόλο στην ισορροπία και τη δυναμική της αφήγησης, εξ ου και μία νέα συνάντηση της, καλλιτεχνικά ωριμότατης πια, Penelope Cruz με τον μέντορά της. 

Η σκηνοθεσία αποτελεί από μόνη της ένα εκπληκτικό επίτευγμα, για άλλη μία φορά στην τεράστια καριέρα του ισπανού δημιουργού, ενώ η έξοχη φωτογραφία είναι ζωντανή, αναπνέοντας κυρίως μέσα από μία έντονη χρωματική παλέτα, όχι όμως χωρίς να αναδεικνύει παράλληλα και τις πρωτογενείς αρετές του φυσικού φωτός. Θα ήταν, εντούτοις, παράλειψη αν δεν επισημαινόταν και η συνδρομή της πρωτότυπης μουσικής του Alberto Iglesias, η οποία ωθεί τη δραματουργία και εξευγενίζει τα συναισθήματα, σε μία ακόμα συνεργασία του με τον Almodovar.     

    Έχοντας στις αποσκευές του τις υποψηφιότητες καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας και ερμηνείας πρώτου αντρικού ρόλου σε Oscar και Χρυσές Σφαίρες το 2020, υποψηφιότητα για τον Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες το 2019, βράβευση για τον Banderas αλλά και τον Iglesias στην πλέον διάσημη κινηματογραφική διοργάνωση, καθώς και ένα μακρύ, άκρως επιτυχημένο, ταξίδι στα φεστιβάλ όλου του πλανήτη, το «Dolor y Groria» είναι μία γενναιόδωρη εξομολόγηση αγάπης του δημιουργού του για το ίδιο το σινεμά. Αρκεί να δείτε την τελευταία του σκηνή και θα το καταλάβετε.