Underground Diamonds :: January - February 2021

Έχοντας αφήσει πίσω το πρώτο δίμηνο για το τρέχον έτος, υπάρχει μία αίσθηση ότι ενώ υπάρχουν αρκετές (ποσοτικά) κυκλοφορίες δεν θα λέγαμε ότι ποιοτικά κινούνται σε υψηλό επίπεδο. Ας δούμε πέντε δίσκους που μας κίνησαν λίγο παραπάνω το ενδιαφέρον για τους μήνες Ιανουάριο - Φεβρουάριο. Καλή ακρόαση!

1. THE WEATHER STATION - IGNORANCE

Όπως ακριβώς το λέει και ο τίτλος του άλμπουμ, η Tamara Lindeman (ιθύνουσα του μουσικού της project) εν αγνοία της, μας προσφέρει έναν δίσκο ο οποίος πιθανότατα θα φιγουράρει στις λίστες με τα καλύτερα της χρονιάς. Η Lindeman στιχουργικά προβληματίζεται με την κλιματική αλλαγή και την αστικοποίηση ενώ μουσικά ξεπερνάει σε βάθος μελωδιών κάθε προηγούμενη κυκλοφορία του γκρουπ. Το ιδιότροπο σαξόφωνο στο εναρκτήριο Robber, τα έξυπνα πλήκτρα στο Atlantic είναι κάποιες από τις έξτρα πινελιές του δίσκου, στον οποίο ξεχωρίζει το πιασάρικο Parking Lot και το μοντέρνο pop διαμαντάκι Separated.

2. CARLO ONDA - SOULEATER

Ο Ελβετός μουσικός Carlo Onda από το περσινό Sonnen & Baden φλέρταρε την είσοδο του στην παρούσα στήλη αλλά τα καταφέρνει με το φετινό Souleater. Minimal αισθητική, επιβλητικά και ελαφρώς παραμορφωμένα φωνητικά,dark - electro μπασογραμμές περιβάλλουν τα δέκα τραγούδια του δίσκου & τα δύο remix ( Short Scale Temper & Photographs). Στο δρόμο που χάραξε ο συνοδοιπόρος και πολυτάλαντος John Maus, καταφέρνει να δείξει γιατί η σημερινή μουσική μπορεί ακόμα να έχει το ιδιαίτερο στυλ της δεκαετίας του '80. 

3. DUCTAPE - LABIRENT

Ερχόμενοι από τη γειτονική Κωνσταντινούπολη, το ντουέτο των Ductape (Furkan Guleray - κιθάρα & Cagla Guleray - πλήκτρα) πατάει στο δρόμο που χάραξαν με επιτυχία οι συντοπίτες τους She Past Away αλλά και οι πιο άγνωστοι σε εμάς Jakuzi. Από το άνοιγμα του δίσκου με τους post punk δυναμίτες Bury You & Wooden Girl έως το κλείσιμο του με το electro gothic King, οι Ductape δεν ξεφεύγουν από το μουσικό τους σκοτεινό λαβύρινθο. Σίγουρα θα είναι ένα από τα καλύτερα post punk - dark wave για το έτος που διανύουμε.

4. RARE MONK - NEVER REALLY OVER

Το Never Really Over σε κερδίζει από το πρώτο κιόλας κομμάτι με τίτλο Space Song. Και ενώ με το τίτλο θα θυμηθείς το αντίστοιχο των Beach House η αλήθεια είναι ότι θα μπορούσε να είναι και αυτό δικό τους έστω σαν b-side. Πέρα από το εισαγωγικό Space Song και τα υπόλοιπα τραγούδια έχουν μια ονειρική διάθεση το οποίο οφείλεται σίγουρα από τη διακριτική παρουσία των synthesizer. Μόνο στο Silverlake ξεφεύγουν από τη διάθεση αυτή, με έναν uptempo - groovy ρυθμό που ίσως θα μπορούσε να αποτελέσει το χιτάκι του δίσκου.

5. BAIO - DEAD HAND CONTROL

Τρίτος και καλύτερος προσωπικός δίσκος για τον Chris Baio, μπασίστα των Vampire Weekend. Στο εναρκτήριο Dead Hand Control παίρνει την ακουστική του κιθάρα και  απογοητευμένος (με τα όσα γίνονται) τραγουδάει 'You can take my life but you will never take my soul" ώσπου στη μέση του κομματιού αλλάζει άρδην το σκηνικό και κλείνει σαν το τέλειο remix από τους MGMT. Ο Baio δεν διστάζει να πειραματιστεί τόσο με τη χρονική διάρκεια των τραγουδιών όσο και με τα μουσικά είδη. O τρόπος που συνδέει techno και funk στα μακρόσυρτα Dead Hand και Caisse Noire είναι παράτολμος αλλά και ενδιαφέρον παράλληλα. Τελικά όσο παραπάνω ακούω το Dead Hand Control το βρίσκω όλο και καλύτερο.

Σιλιντζήρης Παναγιώτης

-----------------------------------