Low - Hey What

Για τους Low θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε κλισέ ατάκες του τύπου, ότι είναι σαν το κρασί - όσο παλαιώνει, τόσο καλύτερο γίνεται - και να έχουμε απόλυτα δίκιο. Αλλά για τους Low είναι προσβλητικό να χρησιμοποιούμε κλισέ ατάκες, διότι η μουσική τους απέχει παρασάγγες από το να μπορεί να χαρακτηριστεί κλισέ. Οι Low από την αρχή της πορείας τους χάραξαν το δικό τους μοναχικό δρόμο στο ανεξάρτητο rock και τον ακολούθούν πιστά μέχρι σήμερα και πολύ πιθανόν για όσο ακόμα θα υπάρχουν ως μπάντα. Κινούμενοι σε αυτό που οι μουσικοκριτικοί ονόμασαν slowcore, αλλά πάντοτε είχαν πολλά περισσότερα να πουν από οτιδήποτε χωράει κάτω από μία ταμπέλα. Μία σπουδαία μπάντα που δημιουργεί ακολουθώντας το ένστικτό της και αδιαφορώντας πλήρως για κάθε είδους hype. Η φετινή τους δουλειά ονομάζεται ''Hey What'' και έρχεται τρία χρόνια μετά το εξαιρετικό ''Double Negative''. Το σημαντικό όμως είναι ότι η νέα τους δουλειά είναι ακόμα καλύτερη από τον προκάτοχό της. Έδώ οι Low αγγίζουν τη δημιουργική τους κορύγωση συνδυάζοντας τον κλασσικό εσωστρεφή ήχο τους, με ηλεκτρονικής υφής ατμόσφαιρες και μη διστάζοντας να εκτονώσουν μέσω κιθαριστικών ξεσπασμάτων τη συσσωρευμένη ένταση που υποβόσκει διαρκώς.

Το ''Hey What'' ξεκινά με ένα τραγούδι που εξαρχής μπορεί να χαρακτηριστεί ορόσημο για το ανεξάρτητο rock. Οι παραμορφωμένες κιθάρες κάνουν όλη τη δουλειά και η μπάντα δεν διστάζει να εξερευνήσει τα όριά της. Εκεί που σπουδαίες μπάντες, με το πέρασμα του χρόνου, φλερτάρουν με το mainstream, οι Low προσπαθούν συνεχώς να ανακαλύψουν νέες και απάτητες κορυφές. Το ''I Can Wait'' ρέει υπέροχα μέσα στη μελαγχολία και στο ''All Night'' κάνουν κάτι αντίστοιχο με τους Radiohead στην μετά ''Kid A'' εποχή, μόνο που αντί για ηλεκτρονικά οι Low χρησιμοποιούν τις κιθάρες τους. Οι παραμορφωτές στήνουν ένα ελεγειακό σκηνικό στο ''Disappearing'' και στο επτάλεπτο ''Hey'' οι Low μας δείχνουν πως στήνεται ένα έπος με βασικό εργαλείο το θόρυβο. Το ''Days Like These'' είναι πιο κοντά στο κλασσικό slowcore ύφος τους, ενώ στο ''Don't Walk Away'' μας εκπλήσσουν ξανά με το παραμορφωμένο crooning τους, θυμίζοντας υφολογικά τη διασκευή των Sonic Youth στο ''Superstar'' των Carpenters. Στο ''More'' επιδίδονται σε ένα εκτεταμένο κιθαριστικό ξέσπασμα και ο δίσκος κλείνει με τον αργόσυρτο σπαραγμό του ''The Price You Pay (It Must Be Wearing Off)''.

Οι Low με το ''Hey What'' πραγματοποιούν το όνειρο κάθε μπάντας βετεράνων. Να συνεχίσουν να εκπλήσσουν και μετά από πολλά χρόνια πορείας. Να έχουν το πάθος της εξερεύνησης που έχουν οι νεαροί. Κυκλοφόρησαν έναν δίσκο τεράστιου ηχητικού και συναισθηματικού βάθους, αφήνοντας το έντονο αποτύπωμά τους και το 2021. Μάλλον θα το κάνουν αρκετές φορές ακόμα.