Manic Street Preachers - The Ultra Vivid Lament

Οι Manic Street Preachers κυκλοφορούν φέτος το δέκατοτέταρτο album τους, που φέρει τον τίτλο ''The Ultra Vivid Lament''. Μάλιστα καταφέρνουν να ανέβουν στην κορυφή των πωλήσεων των βρετανικών album charts ύστερα από αρκετά χρόνια. Αυτό, μάλλον, δεν είναι μία ένδειξη ότι οι Ουαλοί κυκλοφόρησαν τον καλύερο δίσκο τους στον 21ο αιώνα, αλλά ότι στην αγορά των δίσκων πρωταγωνιστούν μεσήλικες που αγοράζουν τους καινούργιους δίσκους από τα αγαπημένα συγκροτήματα που είχαν στα νεανικά τους χρόνα. Ως γνωστόν οι μεσήλικες έχουν περισσότερα χρήματα για να αγοράσουν μουσική, αλλά η πλειοψηφία τους έχει αποκοπεί από το να ψάχνει νέες μπάντες, οπότε αρκούνται να ασχολούνται με τις μπάντες που γνωρίζουν από παλιά. Οι Manics υπήρξαν πολύ σημαντικοί για τα '90ς και την εναλλακτική μουσική. Τα τελευταία είκοσι χρόνια κυκλοφορούν δίσκους που είναι από σημπαθητικοί έως καλοί, αλλά δύσκολα κάποιος ανατρέχει σε αυτούς μετά τις πρώτες ακροάσεις. Αυτό οφείλουμε να το παραδεχτούμε και εμείς που θεωρούμε το ''The Holy Bible'' το απόλυτο αριστούργημά τους, το ''Motorcycle Emptyness'' από το ντεμπύτο τους ένα τεράστιο indie classic και τα ''Everything Must Go'' και ''This Is My Truth, Tell Me Yours'' δύο δίσκους που εκτόξευσαν εμπορικά το συγκρότημα, χωρίς να απομακρυνθούν από τις αξίες τους. Στο ίδιο μήκος κινείται και το νέο τους πόνημα, που περιέχει πιασάρικες pop μελωδίες και υπέρ του δέοντος καλογυαλισμένη παραγωγή.

Οι Manic Street Preachers ήταν πάντοτε ένα συγκρότημα που βρίσκονταν στην πλευρά της αριστεράς και αυτό ήταν διάχυτο στους στίχους τους. Στο ''Ultra Vivid Lament'' καταπιάνονται με την πανδημία, τη διαχείρισή της και τις επιπτώσεις που έχουν επέλθει στην κοινωνία. Ένα θέμα που προφανώς ευννοεί ένα συγκρότημα σαν τους Manics. Οι καταστάσεις που ζούμε είναι πρωτόγνωρες και η αφορμή που βρήκε το νεοφιλελεύθερο τέρας να περάσει από την πίσω πόρτα την κοινωνικά αποκρουστική του ατζέντα, έκανε την  κατάσταση ακόμα περισσότερο απελπιστική. Επιτέθηκε βίαια σε κάθε μορφή κοινωνικής συναναστροφής, βυθίζοντας στην κατάθλιψη ολόκληρες κοινωνίες. Οι Manics επιχειρούν να αναδείξουν στο ''Ultra Vivid Lament'' αυτή την κοινωνική συντριβή. Αν ήταν νέοι σίγουρα θα μεγαλουργούσαν, σήμερα όμως απλά καταφέρνουν να στέκονται τίμια στη δισκογραφία. Η επιλογή τους σε πιο pop ήχους, δίνει την ευκαιρία σε ανυποψίαστους ανθρώπους να έρθουν σε επαφή με τη θεματολογία τους, αλλά ταυτόχρονα αφαιρεί πόντους από την περιγραφή δυστοπικών καταστάσεων. Στο ''The Ultra Vivid Lament'' έχουμε και ορισμένες εκλεκτές συμμετοχές. Ξεχωρίζει αυτή του μπαρουτοκαπνισμένου Mark Lanegan, με τη βαριά φωνή του να δίνει βάθος στο ημιακουστικό ''Blank Diary Entry''. Η Julia Cumming, αντίθετα, προσφέρει φρεσκάδα στην καθαρόαιμη pop του ''The Secret He Had Missed''. Ο δίσκος ξεκινά με τις ανμνήσεις τους από το μακρινό 1993 στην πρώτη τους περιοδεία στην Ιαπωνία, που καταγράφονται στο ''Still Snowing Sapporo''. Στο ''Orwellian'' έρχονται στο σήμερα και στις Ορουελικές καταστάσεις που ζούμε και κανείς δεν φαντάζονταν μία διετία πριν. Στο δίσκο υπάρχουν ανεβαστικές pop στιγμές σαν τα ''Don't Let The Night Divide Us'' και ''Into The Waves Of Love'', συναυλιακά anthems για να ανάβουν αναπτήρες σαν το ''Complicated Illusions'' και mid tempo κομμάτια σαν τα ''Quest For Ancient Dream'' και ''Diapause''. Στο ''Happy Bored Alone'' επανέρχονται στη βαρεμάρα της νέας κανονικότητας και ο δίσκος κλείνει με το γαλήνιο ''Afterending''. Το ''The Ultra Vivid Lament'' είναι ένας καλοδουλεμένος δίσκος, με έντονες μελωδίες και τους πάντοτε ενδιαφέροντες στίχους των Manic Street Preachers. Είναι, όμως, ένας δίσκος που απευθύνεται σχεδόν αποκλειστικά στους fans που το συγκρότημα δημιούργησε στις ένδοξες εποχές του, πίσω στα '90ς.