Dzingovic - Dzingovic

Ο Θανάσης Dzingovic είναι από τις παλιές καραβάνες της εγχώριας σκηνής. Ένας από τους πλέον αναγνωρίσιμους κιθαρίστες με πλούσια δράση και σημαντικές συνεργασίες. Μέλος των Tuflon και των Super Stereo, αλλά και των B-Movies του Παύλου Παυλίδη. Ειδικά η τελευταία του παρουσία ήταν αυτή που του χάρισε μεγάλη αναγνώριση αλλά και έδωσε την ευκαιρία σε ακόμα μεγαλύτερο κοινό να έρθει σε επαφή με τις ατμοσφαιρικές κιθαριστικές μελωδίες του. Όπως και πολλοί άλλοι σπουδαίοι κιθαρίστες της διεθνούς σκηνής, έτσι και στον Dzingovic του πήρε μεγάλο διάστημα να νιώσει άνετα για να κυκλοφορήσει το προσωπικό του ντεμπούτο. Αυτό έγινε φέτος κα ο δίσκος φέρε ως τίτλο απλά το επώνυμό του. Κάτι που δηλώνει πολλές φορές την ταύτιση του δημιουργού με το υλικό του. Αυτό ισχύει και στην περίπτωση του Dzingovic, όπου στους στίχους του καταθέτει τις δικές του προσωπικές ιστορίες και σκέψεις. Η πολύχρονη συνεργασία με τον Παυλίδη αποτυπώνεται έντονα στο ντεμπούτο του Dzingovc, τόσο μουσικά, όσο και στο ύφος γραφής των στίχων. Είναι πανταχού παρόντα τόσο οι περιγραφές των τόπων, όσο και η κατάθεση των προσωπικών ευαισθησιών του δημιουργού. Πολλοί κιθαρίστες δεν αισθάνονται άνετα με τις φωνητικές τους επιδόσεις και αυτός είναι ένας σημαντικός λόγος που δυσκολεύονται να κυκλοφορήσουν προσωπικές δουλειές αναλαμβάνοντας και τα φωνητικά. Ο Dzingovic δεν διακρίνεται για το εύρος των φωνητικών του δυνατοτήτων, αλλά αυτό καλύπτεται με το συναίσθημα που εκλύεται τραγουδώντας με βιωματικό τρόπο τους στίχους του.

Ο δίσκος με το ξεκίνημα τους μας μεταφέρει στην μακρινή και άγνωστη για τους περισσότερους από εμάς ''Ωκεανία''. Μία από τις πιο ταξιδιάρικες αλλά και πιο Παυλιδικές στιγμές του album. Στο ''Τι Τραγωδία'' ο ρυθμός γίνεται πιο ζωηρός και το ''Ζακ Υβ Κουστώ'' μας ταξιδεύει στο απέραντο γαλάζιο των Ελληνικών θαλασσών, κάνοντας μας να ανασσύρουμε τις δικές μας αναμνήσεις από αυτές. Μία jazzy τεχνοτροπία χρωματίζει ευχάριστα το ''Θέλω'' και ταυτόχρονα ξεφεύγει από τα γνώριμα ηχοτοπία του ελληνόφωνου rock. Ο ρομαντισμός είναι διάχυτος στις μελωδίες και στους στίχους του Dzingovic και αυτό φαίνεται ξεκάθιαρα σε κομμάτια σαν το ''Άσε Με Να Κοιμηθώ'', που καταλήγει σε ένα μπαράζ dreamy κιθαριστικών παραμορφώσεων, και το ''Καθώς Ο Ήλιος Κατεβαίνει'', ενώ στο ''Όπως Φυσσάει Ο Αέρας'' οι αφαιρετικές κιθάρες λειτουργούν σα νανούρισμα στους φευγάτους στίχους. Για το τέλος έχει κρατήσει μία διασκευή στο ''Αύριο Πάλι''. Ένα κομμάτι σε μουσική του Δήμου Μούτση και στίχους Νικόλαου Γκάτσου. Ο Dzingovic επιλέγει να μπλέξει το νεοκυματικό ύφος του τραγουδιού με την δική του rock αισθητική και καταφέρνει ουσιαστικά να κάνει ''δικό του'' ένα κομμάτι τόσο κλασσικό. Ο Dzingovic δικαιώνεται με την απόφασή του να κάνει ουσιαστικά έναν one man show δίσκο και μεταφέρει το ελληνόφωνο rock των '90ς στο σήμερα. Ένας δίσκος που πρώτα δίνει βάση στη δημιουργία ισχυρών μελωδιών, αποφεύγοντας τη συνηθισμένη μπανανόφλουδα πολλών σπουδαίων κιθαριστών που αναλώνονται σε επίδειξη δεξιοτεχνίας στις προσωπικές τους δουλειές.