Rosey Blue: ''Χωρίς Τέχνες Δεν Θα Προοδεύσει Μία Κοινωνία''

Μήνυμα σφάλματος

  • Notice: Undefined index: taxonomy_term στην similarterms_taxonomy_node_get_terms() (γραμμή 518 του /home/vasileio/www/ganymede/sites/presspop.gr/modules/similarterms/similarterms.module).
  • Notice: Undefined offset: 0 στην similarterms_list() (γραμμή 221 του /home/vasileio/www/ganymede/sites/presspop.gr/modules/similarterms/similarterms.module).
  • Notice: Undefined offset: 1 στην similarterms_list() (γραμμή 222 του /home/vasileio/www/ganymede/sites/presspop.gr/modules/similarterms/similarterms.module).

Φωτογράφος: Μαρίζα Καψαμπέλη

Πριν από ένα μήνα κυκλοφόρησε το ντεμπούτο album ''Swans'' της Rosey Blue από την Inner-Ear. Ο δίσκος έχει ήδη προκαλέσει το ενδιαφέρον του κοινού και η folk rock της Rosey Blue έχει αρχίσει να παίζεται από το ραδιόφωνο. Αυτή η κυκλοφορία αποτέλεσε την αφορμή για να μιλήσουμε μαζί της και εύκολα διαπιστώσαμε την ανόθευτη αγάπη που έχει για την μουσική και τη δημιουργία.

 

 

Πες μας λίγα λόγια για το πως δημιουργήθηκε και ηχογραφήθηκε το ‘’Swans’’;

Καταρχάς είναι ένα album το οποίο δημιουργήθηκε χωρίς περιορισμούς. Φτιάξαμε αυτό που θέλαμε, χωρίς να κόψουμε όργανα ή ενορχηστρώσεις με τη λογική του ότι μπορεί να μην μπορούν να παιχτούν ακριβώς live. Αυτό ήταν κάτι απελευθερωτικό για μένα γιατί τα κομμάτια του δίσκου ίσως να μην έχουν ακριβώς ένα υφολογικό χαρακτήτα, αν και φροντίσαμε με τον Βασίλη Νησσόπουλο και τον Βαγγέλη Μόσχο να έχουν αυτό που λέμε κοινό ήχο.  Τα κομμάτια είχαν ξεκινήσει να γράφονται τον Νοέμβριο του 2017 , σιγά σιγά και ολοκληρώθηκαν το 2020. Ο Βασίλης ανέλαβε την παραγωγή , φτιάξαμε τα demo μας , τα έστειλα στους μουσικούς που ήθελα να παίξουν στο δίσκο, τους άρεσαν και αρχίσαμε να ψάχνουμε το που και πώς θα τα ηχογραφήσουμε, διότι λόγω πανδημίας οι συνθήκες ήταν δύσκολες αλλά υπήρχε πολύ αγαάπη και μεράκι και πίστη σε αυτό που κάναμε. Την ηχογράφηση ανέλαβε ο Βαγγέλης Μόσχος μαζί με τον αδερφό μου σαν recording assistant Τάσο Τσίγκα. Κάποια πράγματα έχουν ηχογραφηθεί στο Black Box Studio, κάποια στο στούντιο του Ορέστη Μπενέκα – ο οποίος παίζει και όλα τα keys, Rhodes, Piano στο δίσκο- . Είχαμε πολύτιμη και τεράστια βοήθεια από τον Μάνο Γεωργακόπουλο και τον Βασίλη Ντοκάκη και έτσι κάπως σαν κολεκτίβα γράψαμε αυτόν τον δίσκο . Το mastering έγινε από τον Νίκο Λάβδα στο Kiwi Studio και ένα μεγάλο ευχαριστώ επίσης στον Δημήτρη Μποσινάκο και το Noisy King studio.

Πως θα περιέγραφες τη μουσική σου σε κάποιον που δεν έχει έρθει σε επαφή μαζί της;

Aν πρέπει να βάλω κάποια ταμπέλα θα το χαρακτήριζα Indie Folk Rock. Tώρα τι είναι αυτό. Songwriting folk rock καταβολών (Joan Baez, Neil Young, Joni Mitchell κ.α) ενορχηστρώσεις που δεν περιορίζονται σε αυτό το ύφος ακριβώς και χωρίς προσπάθεια αντιγραφής του ήχου των 60s-70s που αγαπώ μεν, με ένα πιο σύγχρονο ήχο και παραγωγή. Με rock σημεία, ατμοσφαιρικά σημεία, κομμάτια που παραπέμπουν σε ψυχεδέλεια άλλα σε πιο trip hop ίσως. Προτιμώ όταν το περιγράφει ο κόσμος να είμαι ειλικρινής, γιατί στον κάθε ένα βγάζει και κάτι διαφορετικό.

Ποια είναι τα άμεσα πλάνα σου για τη προώθηση του δίσκου;

Είμαι τυχερή γιατί βρίσκομαι στην Inner Ear , μια δισκογραφική εταιρία που μετράει χρόνια στον indie και όχι μόνο, χώρο. Οπότε η προώθηση είναι μεγάλη από τους ανθρώπους της εταιρίας και είμαι ευγνώμων γιατί το μονοπάτι της προσωπικής δουλειάς είναι πρωτόγνωρο για μένα. Πέρα από αυτό ετοιμάζω κάποια videoclips για κάποια κομμάτια του δίσκου και φυσικά προετοιμάζουμε την παρουσίαση live του δίσκου που θα γίνει το 2022. Οι ραδιοφωνικοί σταθμοί έχουν αρχίσει και παίζουν κάποια κομμάτια μου και πολύ χαίρομαι γι αυτό και φυσικά reviews και συνεντεύξεις σε διάφορα μέσα.

Η πανδημία επηρέασε το χρονοδιάγραμμα της κυκλοφορίας του δίσκου;

Όχι καθόλου. Υπήρξαν κάποιες καθυστερήσεις γιατί ήταν δύσκολο με τις απαγορεύεσεις κυκλοφορίας που μας έβγαλαν λίγο εκτός χρονοδιαγράμματος αλλά πιστεύω πως αυτό που κάναμε όλοι, συντελεστές, δισκογραφική, εγώ , ήταν ένας άθλος που φέραμε εις πέρας με τις λιγότερο δυνατόν απωλειες και με πολύ πολύ αγάπη.

Σου έλειψαν οι συναυλίες και η επικοινωνία με το κοινό όλο αυτό το διάστημα των απαγορεύσεων;

Πάρα πολύ. Έγιναν κάποια live streamings αλλά δε συγκρίνεται. Να μην μπορείς να μιλήσεις με το κοινό , να μην μπορείς να δεις τις εκφράσεις τους. Είναι τόσο όμορφο αυτό που συμβαίνει σε μια ζωντανή performance, όποια και αν είναι αυτή, που δεν μπορεί με τίποτα να το αντικαταστήσει κάτι τόσο ψυχρό όσο είναι οι οθόνες.

Πως βλέπεις τη στάση της πολιτείας απέναντι στους καλλιτέχνες και ειδικότερα στους νεότερους από αυτούς;

Η στάση της πολιτείας είναι κάτι το οποίο έχει ξεπεράσει το θράσος. Είναι σαν να έχουν ένα μεγάλο σχέδιο υποβάθμισης , εξαθλίωσης μέχρι και αφανισμού του πολιτισμού και της τέχνης γενικότερα. Μπορεί να ακούγεται λίγο σκληρό, αλλά έτσι το βιώνουμε και το βιώσαμε. Οι ήδη καταξιωμένοι καλλιτέχνες στην Ελλάδα, οι οποίο σαφώς και εκείνοι το βίωσαν όλο αυτό το «κακό» , αλλά όπως και να χει οι νεότεροι , και νεότεροι εδώ εννοώ όχι «πρώτα ονόματα» περάσαμε και περνάμε τρομερό ζόρι. Είναι κρίμα . Χωρίς τέχνες πώς θα προοδεύσει μια κοινωνία ; 

Πως προέκυψε η ενασχόληση με τη μουσική;

Μεγάλωσα με πολύ μουσική στο σπίτι μου . Μεγάλωσα ηχογραφώντας σε κασέτες με τον πατέρα μου, που παίζει και μου έμαθε τα πρώτα κομμάτια στην κιθάρα, τραγούδια των Poll. Είδα στο δημοτικό σε videotape το Jesus Christ Super Star και το live των Pink Floyd , όπου θυμάμαι πως πετούσαν τα γουρούνια πάνω από τον κόσμο .  Επίσης στην ίδια ηλικία την ταινία των Led Zeppelin , The song remains the same . Beatles , Κώστας Τουρνάς , Black Sabbath , διαθέχτηκε μια φοβερή αγάπη για την ποπ των 90’S (Backstreet Boys , spice girls κτλ)όπου ξαφνικά μια μέρα μου δώσανε αυτή την κασέτα . Αυτή η κασέτα είχε John Lennon, Violent Femmes, Ozzy και Black Sabbath , Sonics και Joan Baez. Εκτοτε, μουσική και πάλι μουσική , μπάντες απο το λύκειο , punk rock live , ψάξιμο μέταλ δίσκων κάθε Σάββατο όπου όλο το χαρτζιλίκι έφευγε εκεί , σπουδές στο τραγούδι κλασσικές blues , jazz, μεγάλη λατρεία στα 60’s- 70’s, ένα χάος μουσικής, ένα υπέροχο χάος  . Ξυπνάω και βάζω πάντα μουσική, ακούω πάντα μουσική αλλωστε η ζωή με soundtrack είναι πάντα καλύτερη, εκτός από κάποιες στιγμές ή μέρες που θέλω ησυχία. Τραγουδάω από το σχολείο, συνέχισα μετά το λύκειο και ταυτόχρονα με τις σπουδές σε μπάντες στον metal χώρο, στη συνέχεια blues, jazz, swing , new Orleans, μέχρι που φτάσαμε στο σήμερα, στη δική μου μουσική και ταυτότητα.

Στους στίχους σου προτιμάς να αναφέρεσαι σε προσωπικά βιώματα ή συναισθήματα , ή να περιγράφεις καταστάσεις που αντιλαμβάνεσαι ως παρατηρητής;

Ο δίσκος αυτός είναι ένα προσωπικό βίωμα. Είναι μια εξομολόγηση συναισθημάτων  κατά βάση του . Παρ’όλα αυτά, κάποια κομμάτια γράφτηκαν αργότερα από την εποχή που βίωνα όλο αυτό, οπότε είχα ήδη μπει στη φάση του παρατηρητή. Μπορεί μεν να αφορούσε κάτι δικό μου, αλλά ήμουν πλέον απ’έξω. Αυτό όσον αφορά αυτό το δίσκο. Γενικά μπορώ να πω ότι γράφω και από τις δύο θέσεις, ότι με αγγίξει και μου μιλήσει, και αντιστοίχως ότι θέλω να βγάλω εγώ από μέσα μου.

Πόσο εύκολο είναι για έναν νέο καλλιτέχνη να ηχογραφήσει και να κυκλοφορήσει τη μουσική του;

Δεν είναι εύκολο για το μεγαλύτερο μέρος των μουσικών. Πέρα από το οικονομικό κομμάτι, που έιναι μεγάλο κομμάτι, είναι ώρες , θέλει αφοσίωση, πρόγραμμα,είναι κούραση, έχει και στενοχώρια , υπάρχει και ο φόβος της απόριψης από εταιρίες ή από τον κόσμο αλλά! Αλλά! Εγώ θα έλεγα πραγματικά να ακούσει την ψυχή του, να κάνει ,να δοκιμάσει και να πιστέψει σε αυτό που θέλει να κάνει . Να μην ασχολείται με το γύρω και την αποδοχή, να είναι αληθινή/ος στον εαυτό της/του. Να μην πέσει στην παγίδα του «α είμαι αποδεκτός, ή κουλ , ή δεν είμαι , τι πρέπει να κάνω» γιατί θα χάσει τον στόχο και το όνειρο. Να πει αυτό που πραγματικά θέλει να πει και αυτό που νομίζει ότι θέλουν να ακούσουν οι άλλοι. Και όταν το κάνει να το κάνει για την ψυχή του. Πρώτα από όλα. Όταν είσαι αληθινή/ος δεν χάνεις ποτέ.

Με ποιον Έλληνα μουσικό θα ήθελες να συνεργαστείς κάποια φορά στο μέλλον;

Ήδη στο δίσκο έχω δύο συνεργασίες με δυο ανθρώπους που θαυμάζω πολύ, τον Moa Bones και τον Πάνο Μπίρμπα , επίσης ο Jef Marawi που είναι εξαιρετικός έχει γράψει το “The Hanged Man” στο δίσκο. Επίσης έχω κάνει και μια υπέροχη συνεργασία με τον Monsieur Minimal για τον δίσκο του,στο κομμάτι  “Tonight” .Από κει και πέρα λατρεύω τις συνεργασίες, μας θεωρώ μια κοινότητα και τι ποιο ωραίο από το να συνεργαζόμαστε και να δημιουργούμε μαζί όμορφα πράγματα. Δυστυχώς Aphrodite’s Child δεν υπάρχουν πια όπως και πολλοί αγαπημένοι μου Έλληνες δημιουργοί. Αν πρέπει να επιλέξω κάτι από ελληνόφωνο και καταξιωμένο καλλιτέχνη αυτός ή μάλλον αυτοί θα ήταν ο Φοίβος Δεληβοριάς και ο Αλκίνοος Ιωαννίδης.

 

Twitter icon
Facebook icon
Google icon
StumbleUpon icon