Arcade Fire - We

Ο έκτος δίσκος των Arcade Fire πλέον βρίσκεται στα ράφια των δισκοπωλείων και η κυκλοφορία του αποτελεί ένα από τα δισκογραφικά γεγονότα της χρονιάς. Βλέπετε οι Arcade Fire είναι ένα από τα σημαντικότερα συγκροτήματα του αιώνα που διανύουμε και το ''Funeral'' (2004) είναι ίσως ο καλύτερος δίσκος για το ίδιο διάστημα. Από την κυκλοφορία του έχουν περάσει σχεδόν είκοσι χρόνια και αυτό το διάστημα είναι πολύ μεγάλο για να μην έχει επηρεάσει τη μπάντα. Οι Arcade Fire δεν είναι πλέον οι νεαροί εικοσάρηδες που σε ταρακουνούσαν συναισθηματικά με μία μόνο νότα. Πλέον είναι σαραντάρηδες rock stars και αυτό αποτυπώνεται ξεκάθαρα στις τελευταίες κυκλοφορίες του. Το ''Everything Now'' του 2017 ήταν η πιο αδύναμη δισκογραφική τους στιγμή, μιας και του έλειπε το συναισθηματικό φορτίο που μας έχουν συνηθίσει οι Arcade Fire. Ήταν ένας χορευτικός rock δίσκος, με up tempo διάθεση και ένα συγκρότημα που χαίρονταν με την επιτυχία του, που πλέον φλερτάρει έντονα με το mainstream και το rock των μεγάλων σταδίων. Το φετινό ''We'' είναι μία απόπειρα να επιστρέψουν σε έναν πιο συναισθηματικό και εσωστρεφή ήχο. Για αυτό το λόγο την παραγωγή την μοιράζεται το συγκρότημα με τον Nigel Godrich, τον άνθρωπο που έχει συνδεθεί όσο κανείς άλλος με ιδιοφυείς παραγωγές που αναδεικνύουν την ατμόσφαιρα που επιδιώκει κάθε συγκρότημα που συνεργάζεται μαζί του. Ο δίσκος είναι σίγουρα πιο χαμηλόφωνος από τον προκάτοχό του, αξιοποιεί πληθώρα οργάνων για να αποτυπώσει τις συνθέσεις του και ξέρει να ρίχνει τους τόνους όπου επιβάλεται.

Από το εναρκτήριο ''Age Of Anxiety I'' γίνεται σαφής η ηχητική στροφή των Arcade Fire, αλλά και οι πιο προσωπικοί στίχοι που περιέχονται στο album. Το κομμάτι ξεκινά ως μία minimal rock ελεγεία για να οδηγηθεί στο δεύτερο μισό του σε ένα λυτρωτικό φινάλε συνοδεία disco beats. Το ''Age Of Anxiety II (Rabbit Hole)'' είναι από τις πιο ευφάνταστες στιγμές του καθώς εναλλάσεται μεταξύ των αγχώδων φωνητικών του Win Butler και της γλυκιάς ευδαιμονίας αυτών της Regine Cassagne, με την μουσική να τα ντύνει με τις κατάλληλες μελωδίες. Στη συνέχεια είναι το ποθετημένο το βασικό μήνυμα του δίσκου, τόσο μουσικά όσο και στιχουργικά. Αρχικά τα τέσσερα μέρη του ''End Of Empire'', χωρισμένο δύο tracks. Εδώ σκιαγραφείται η φθορά που υπόκεινται οι ανθρώπινες σχέσεις, αλλά και αλληγορικά η φθορά που έχει υποστεί η ίδια η σύγχρονη κοινωνία και το επικείμενο τέλος της με τη μορφή που την ξέρουμε. Μουσικά το συγκρότημα επιστρέφει στα πρώτα χρόνια του και επαναφέρει στη πρώτη γραμμή το συναισθηματικό βάθος που τους χαρακτήριζε. Μετά το σκοτάδι έρχεται το φως και κάθε τέλος είναι η ευκαιρία για μία καινούργια αρχή. Αυτό το φως και αυτή η αρχή διαπνέουν τα δύο μέρη του ''The Lightning'', όπου η πίστη στις δυνάμεις και στους συντρόφους μας, σε οποιαδήποτε επίπεδο, θα είναι το εφαλτήριο για το τέλος του σκοταδιού και της σημερινής δυστοπίας. Τα ''Unconditional I (Lookout Kid)'' και ''Unconditional II (Race And Religion)'', το δεύτερο με τη συμμετοχή του Peter Gabriel, παραπέμπουν στην ''περίεργη pop'' του ''Reflector'' και στο τέλος είναι το απογυμνωμένο ομώνυμο κομμάτι να αναρωτιέται σε επανάληψη ''when everything ends, can we did it again?''.

Οι Arcade Fire επέστρεψαν συναισθηματικά σε αυτό που έκαναν στην αρχή της πορείας τους. Χωρίς την ένταση και την απολυτότητα του τότε εικοσάρη, αλλά και με τις εμπειρίες ανθρώπων που διανύουν τη πέμπτη δεκαετία της ζωής τους. Κάνουν τον πιο κοινωνικοπολιτικό δίσκο της πορείας τους και τον ονομάζουν ''WE'', δίνοντας έμφαση στη δύναμη του ''εμείς''. Μία λέξη που έρχεται σε ευθεία σύγκρουση με το ''εγώ'' που προμοτάρει η κουλτούρα της υπερκατανάλωσης και των golden boys.