The Waeve - The Waeve

Μήνυμα σφάλματος

  • Notice: Undefined index: taxonomy_term στην similarterms_taxonomy_node_get_terms() (γραμμή 518 του /home/vasileio/www/ganymede/sites/presspop.gr/modules/similarterms/similarterms.module).
  • Notice: Undefined offset: 0 στην similarterms_list() (γραμμή 221 του /home/vasileio/www/ganymede/sites/presspop.gr/modules/similarterms/similarterms.module).
  • Notice: Undefined offset: 1 στην similarterms_list() (γραμμή 222 του /home/vasileio/www/ganymede/sites/presspop.gr/modules/similarterms/similarterms.module).

Οι The Waeve είναι η απρόσμενη συνεργασία του κιθαρίστα των Blur, αλλά και με αρκετά μεγάλη προσωπική δισκογραφία, Graham Coxon και της τραγουδίστριας των Pipettes, Rose Elinor Dougall. Εξαρχής μπορούμε να δηλώσουμε ότι οι Waeve δεν έχουν καμία σχέση ούτε με τους Blur, ούτε με τους Pipettes. Και αυτό μόνο επιτυχία είναι για τους δύο δημιουργούς. Κατάφεραν να στήσουν κάτι διαφορετικό απ΄ότι έχουν καταπιαστεί μέχρι σήμερα και αυτό δείχνει ότι οι Waeve είναι ένα πραγματικό συγκρότημα και όχι η συστέγαση δύο προσωπικοτήτων της pop μουσικής. Στο μουσικό τους μπλέντερ χωράει η pop, το post punk, η folk. πολλές κινηματογραφικές αναφορές και σε γενικές γραμμές έχουν τη διάθεση να πειραματιστούν με τον ήχο τους, καταθέτοντας ένα πραγματικά ξεχωριστό δίσκο. Ο Graham Coxon είναι ένας από τους πραγματικά σπουδαίους κιθαρίστες της γενιάς του και εδώ παρουσιάζει ορισμένες από τις πιο ευφάνταστες κιθάρες που έχει ηχογραφήσει τα τελευταία χρόνια.

Το εναρκτήριο ''Can I Call You'' ξεκινά σαν μία ατμοσφαιρική μπαλάντα για να μεταλλαχθεί σε ένα κοφτερό post punk κομμάτι με σύνθια - ξυράφια και τα φωνητικά της Dougall να μην έχουν να ζηλέψουν τίποτα από κάθε σύγχρονη punk ιέρεια. Η κιθαριστική pop του ''Kill Me Again'' θα μπορούσε να περιέχεται σε κάποιον προσωπικό δίσκο του Coxon και το σαξόφωνο συμβάλλει στη νυχτερινή ατμόσφαιρα του ''Over And Over''. Το ''Sleepwalking'' θυμίζει τη φινετσάτη pop των Broadcast και στο ''Drowning'' η Dougall παραδίδει μία σπουδαία ερμηνεία, φερνοντας στο νου τις μεγάλες γυναικείες φωνές των '60ς. Το σπινταρισμένο ''Someone Up There'' θα σε κάνει να κουνήσεις ρυθμικά το κεφάλι σε κάπιο bar, ενώ το ''All Along'' είναι από τις πλέον συγκινητικές στιγμές του album. Το ''Undine'' είναι μία θαυμάσια μπαλάντα, όπου τα στιβαρά φωνητικά της Dougall έρχονται σε αντίθεση με τα παιχνιδιάρικα του Coxon και το κλίμα αναπόφευκτα να θυμίζει τη διασκευή στο ''Interlude'' από Morrissey / Siouxsie. Η σκοτεινή και ατμοσφαιρική pop του ''Alone And Free'' θα μπορούσε να βρει μία θέση σε κάποιο soundtrack για ταινία του David Lynch, ενώ για το τέλος έχουν κρατήσει τη dreamy folk του ''You 're All I Want To Know'' να θυμίζει αντίστοιχες στιγμές των Mojave 3. Το ντεμπούτο των Waeve είναι ένας ολοκληρωμένος pop δίσκος, που όμως δεν παραμένει προσκολλημένος στα στενά όρια της pop. Μία συνεργασία που δύσκολα μπορούσε να την φανταστεί κάποιος πριν πραγματοποιηθεί, δίνει ένα αποτέλεσμα που ξεπερνά τις προσδοκίες.

Twitter icon
Facebook icon
Google icon
StumbleUpon icon