Παύλος Παυλίδης - Μπρανκαλεόνε

Ο Παύλος Παυλίδης επιστρέφει δισκογραφικά με καινούργιο υλικό. ''Μπρανκαλεόνε'' ο τίτλος του και τον βρίσκει, μετά από τριάντα και πλέον χρόνια στο χώρο, να εξακολουθεί να οραματίζεται μουσικούς δρόμους αλλά και να ανατρέχει, ταυτόχρονα, σε διάφορα σημεία αυτής της συναρπαστικής πορείας που έχει διαγράψει. Ο τίτλος προακλεί μία πρώτη απορία σε τι αναφέρεται, αλλά ο ίδιος ο Παυλίδης έχει φροντίσει να μας δώσει τις κατάλληλες επεξηγήσεις. Ο δίσκος είναι εξ ολοκλήρου αφιερωμένος στον επιστήθιο φίλο του και κατά κάποιον τρόπο μέντορά του στα χρόνια του Παρισίου, Νίκο Καντάρη. Ένας άνθρωπος που έπαιξε καθοριστικό ρόλο, στο να καταφέρει ο Παυλίδης να αφοσιωθεί και να παρουσιάσει αυτό που τελικά είχε ταλέντο. Να γράφει μουσική και στίχους. ''Μπρανκαλεόνε'' προσφωνούσε ο ένας τον άλλο και αυτή η λέξη δίνει τον τίτλο στη νέα δουλειά του Παυλίδη. Ο Παυλίδης πάντοτε είχε την ικανότητα να γράφει μουσική που πατάει στην εποχή της και με τους στίχους του να στήνει εικόνες μπροστά σου. Αυτό κάνει και τώρα. Η συνθετική του γραφή γειώνεται στο σήμερα και οι στίχοι του, άλλοτε ρεαλιστικοί και άλλοτε ονειρικοί, προκαλούν πλήθος συναισθημάτων και εικόνων στον ακροατή. 

Ο δίσκος ξεκινά με το ομώνυμο τραγούδι, ένα τραγούδι ενηλικίωσης και αυτογνωσίας, όπου εύκολα κάποιος μπορεί να δει τη δική του ιστορία στους στίχους και μουσικά με το μπητάτο rock να έχει κάποιες παραπομπές στην εποχή των Ξύλινων Σπαθιών. Το ''Σόσιαλ'' είναι ένα σύγχρονο pop τραγούδι που η ένταση του κλιμακώνεται με την πάροδο του χρόνου και περιγράφει με τον χαρακτηριστικό τρόπο του Παυλίδη τη σημερινή εποχή και τις επίπλαστες αλλά και κενές εικόνες που κτίζει πολύ κόσμος στο πλαίσιο των social media. Ο ''Παράδεισος'' έχει τη γλυκιά μελαγχολία που κυριάρχησε σε μεγάλο μέρος της προσωπικής δισκογραφίας του και στο ''Δεν Ξέρω'' ο Παυλίδης δημιουργεί ακόμα μία ιστορία γεμάτη εικόνες και συναισθήματα. Το ''Το Κορίτσι Με Το Κόκκινο Παλτό'' είναι ένα αξιόλογο δείγμα σύγχρονης κιθαριστικής pop και στο ροκίζον ''Γκωγκέν'' εμπνέεται από τη ζωή του σπουδαίου ζωγράφου, που παράτησε μία ευκατάστατη ζωή ως χρηματιστής προκειμένου να ασχοληθεί με τη ζωγραφική που ήταν η πραγματική του αγάπη. Με το ''Αμμουδιά'' μπαίνει στα χωράφια της indietronica με τα χαρακτηριστικά πλήκτρα, ενώ στο ''Ο Πυρετός Του Μπάιρον'' αποτίει το δικό του φόρο τιμής στην πιο αγνή και ρομαντική μορφή της επανάστασης του 1821. Στο ''Ερχόμαστε Από Τον Ορίζοντα'' μας ταξιδεύει μία φουτουριστική ατμόσφαιρα και ο δίσκος κλείνει με το εύθραθστο ''Οι Δαίμονες''. Με το ''Μπαρκαλεόνε'' ο Παυλίδης κυκλοφόρησε έναν δίσκος με πολλές προσωπικές αναφορές, αλλά ως σπουδαίος δημιουργός που είναι, καταφέρνει αυτές να αφορούν και τους ακροατές. Μουσικά παραμένει ανήσυχος, αφού στις κλασσικές του φόρμες προσθέτει καινούργιους ήχους.