Οκτώβρης με overdrive pt.1 | Live review - Μωρά Στη Φωτιά, 24/10 Πάτρα

Δύο μέρες γεμάτες ενέργεια και χορό. Ένα Σάββατο και μια Κυριακή. Εκεί προς το τέλος του Οκτώβρη που λίγο πολύ αδιάφορο θα χαρακτηρίζαμε τον μήνα αυτό. Αλλά η 24η και η 25η μέρα του δέκατου μήνα της χρονιάς, έβαλε λίγο παραπάνω “πιπέρι” στην διασκέδαση μας.

Pt.1 - Σάββατο 24/10 – Μωρά στη Φωτιά

Με γοργό βήμα κατευθύνθηκα στο 8ο νούμερο της οδού Ευμήλου. Η αλήθεια είναι πως ήμουν λίγο αργοπορημένος. Το κινητό μου έδινε ακριβή ώρα έναρξης της εκδήλωσης στις 21:30 και είχε ήδη περάσει μια ώρα.

Κακώς δίοτι υποτίθεται πως είμαι έμπρακτα υποστηρικτής της τοπικής σκηνής και αναδεικνύω συνεχώς το ρητό “support local heroes”.¨Όμως δεν το έπραξα για τους Salto Mortale που ήταν συνεπείς στην ώρα έναρξης του event. Άρα δεν μπορώ να έχω άποψη γι'αυτόυς.
Ελπίζω πως η επόμενη φορά δεν θα αργήσει, να τους ακούσω με την προσοχή που τους πρέπει.

Εν τέλει συνειδητοποίησα για τον χώρο του Ghetto πως οι κάποιες αρχικές αμφιβολίες μου ήταν περιττές. Μπορεί να σταθεί σαν συναυλιακός χώρος, σε αισθητικό και διαμορφωτικό πλαίσιο, χωρίς όμως το τεχνικό κομμάτι που ανακαλύψαμε άπαντες στο απόγειο της βραδιάς. Περισσότερα για αυτήν την λεπτομέρεια, λίγο πιο κάτω.

Το 20-22% του χώρου εντελώς αδέσμευτο. Αλλά προφανώς το υπόλοιπο πλήρως δεσμευμένο από κόσμο.
Ωστόσο δεν φάνηκε και πολύ ο ενθουσιασμός του κοινού όταν ο Σαλβαδόρ μαζι με τα υπόλοιπα Μωρά Στη Φωτιά αφότου έστησαν, “έδωσαν” την καλοσυνάτη καλησπέρα τους.
Ξέρουμε όμως που οφείλεται αυτό: Στις εντελώς λογικές εκφραστικές αναστολές που έχει το Ελληνικό συναυλιακό κοινό παντός χώρου και καιρού. Είναι θέμα της κουλτούρας μας άλλωστε.

Η συναυλία ξεκίνησε με ήπιους τόνους και ρυθμούς που κάθετι άλλο παρά αδιάφορους να τους χαρακτήριζε κάποιος.

Από την αρχή έως και το τέλος το σετ του σχήματος είχε διαμορφωθεί έξυπνα, έτσι ώστε να υπάρχουν συνθέσεις από τις πιο πρόσφατες κυκλοφορίες, γνώριμα κομμάτια από τις αρχές της καριέρας τους και οι εντελώς προσδοκώμενες εκρήξεις από τα δημοφιλέστερα τους τραγούδια.

Επομένως ακούστηκαν κομμάτια όπως: “Εμβατήριο πένθιμο και κατακόρυφο”, “Βαβυλωνία”, “Αδέλφια στην Κόλαση”, “΄Άσος Κούπα”.

Και αυτοί οι προαναφερόμενοι “ήπιοι τόνοι” να γίνονται πιο τραχιοί με την πάρωδο του χρόνου, με τον χορό να έχει ανοίξει περισσότερο, ολοένα και περισσότερα βλέμματα να χάνουν την αδιαφορία τους και η προσοχή όλων να έχει στραφεί στα "Μωρά". Μια πολύ ευχάριστη εικόνα συμμετοχής από τους πάντες μέσα στον χώρο.

Ένα μέλος της διοργάνωσης προσεγγίζει τον Σαλβαδόρ και ψιθυρίζει στο αυτί του λίγο μετά το τέλος ενός ακόμα κομματιού τους.
Δίαλειμμα λίγων λεπτών και “επιστρέφουμε” ήταν το βασικό point.
Και κάπου εδώ γυρνάμε στο τεχνικό πρόβλημα που αναφέραμε πιο πάνω στο κείμενο αυτό.
Μια συναυλία σε αυτόν τον χώρο πρέπει να έχει αυστηρή τήρηση στο πρόγραμμα και να έχει τελειώσει πριν τις ώρες έναρξης κοινής ησυχίας.
Διότι προφανώς κάποιος ενοχλημένος γείτονας από την τριγύρω (και εντελώς κατοικίσιμη) περιοχή του Ghetto τηλεφώνησε στην αστυνομία για καταγγελία.

Με λίγα όντως λεπτά αναμονής, ο Σαλβαδόρ μετά απο συνενόηση μας δίνει περιθώριο για άλλο ένα τραγούδι. Εκεί η φασαρία δεν επέτρεψε να ακούσει και πολλά. Ενθουσιασμένος ωστόσο φώναξε στο μικρόφωνο: “Δύο και η ευθύνη δική μου!”

Το ένα εκ των δύο ήταν και το “Παυσίπονο”, όπου και επικράτησε ο περισσότερος πανικός.

Φεύγοντας από το Ghetto συμπέρανα πως για την ιστορία των 20+ ετών που κουβαλάνε τα Μωρά Στη Φωτιά, έπαιξαν με έναν γνήσιο ενθουσιασμό και την δυναμική μιας πρωτοεμφανιζόμενης μπάντας, κρατώντας την εμπειρία και την τεχνογνωσία ενός έμπειρου μουσικού σχήματος.

Επιβεβαίωσαν και διατήρησαν την ιστορία του ονόματος τους με την συγκεκριμένη εμφάνιση πατικώνωντας ξανά το όνομα τους με ανεξίτηλα γράμματα στην ιστορία της Ελληνικής ροκ σκηνής


Ωστόσο αυτό που μας επιφύλλασε η επόμενη ημέρα ήταν εξίσου εκπληκτικό με έναν δικό του ιδιαίτερο και ασύγκριτο τρόπο.

άρθρο & φωτογραφικό ρεπορτάζ: Σωτήρης Στυλιανός