Oasis, Είκοσι Χρόνια Μετά

Με αφορμή την συμπλήρωση είκοσι χρόνων από την κυκλοφορία του εμβληματικού ντεμπούτου των Oasis, Definitely Maybe, αλλά και της φήμης για επικείμενη εμφάνιση στο Glastonbury, είπαμε να ρίξουμε μία ψύχραιμη ματιά στα έργα και τις ημέρες του συγκροτήματος από το Manchester. Ο Μαρξ θεωρούσε ότι τα πάντα κρίνονται με ταξικούς όρους. Γι' αυτό, μιας και εμείς δεν έχουμε (;) κανέναν λόγο να τον αμφισβητήσουμε, θα προσεγγίσουμε το θέμα από την ταξική του πλευρά. Tα 90ς έχουν μπει για τα καλά, η Margaret Thatcher αποτελεί παρελθόν και το κλίμα στο Νησί μοιάζει να έχει αντιστραφεί για τα καλά. Τα εσωστρεφή 80ς έχουν παραδώσει τη σκυτάλη στη νέα δεκαετία και τα παιδιά του Madchester έχουν αναλάβει να διασκεδάσουν τη βρετανική νεολαία. Σε όλο αυτό το χαρμόσυνο κλίμα έρχεται ένας βρώμικος ξανθομάλλης από το Seattle να διαταράξει την βρετανική υπερηφάνεια και να αναγάγει τη slacker συμπεριφορά του σε role model για κάθε  Βρετανό έφηβο. Ολόκληρη αυτοκρατορία προσκυνά στην επέλαση των Nirvana, αλλά κάποια απόπαιδα της εργατικής τάξης στη βόρεια Αγγλία έχουν διαφορετική γνώμη και θα επιδιώξουν να διεκδικήσουν το δικό τους μερίδιο στην Αγγλία του Tony Blair. Η brit pop είχε ήδη γεννηθεί από το 1992 και το Modern Life Is Rubbish των Blur και αρκετοί σφάζονταν για την ηγεσία της. Οι ίδιοι οι Blur έδειχναν αρκετά αστοί και υπερόπτες για να ηγηθούν, ενώ οι παλιοί Pulp ήταν πάντα πολύ pop στα μάτια των νεαρών της εργατικής τάξης. Να μην μιλήσουμε καν για τους Suede, που η αμφισεξουαλική τους εικόνα τους καταδίκαζε ως άξιους συνεχιστές της Smiths-ικής παράδοσης αλλά τους απέτρεπε από την καθολική επικράτηση. Αυτό το κενό ηγεσίας για το νεόκοπο trend της brit pop θέλησαν να εκμεταλευτούν οι Oasis και αμέσως κατέστρωσαν το σχέδιο για την κατάληψή της. Το μυαλό των Oasis πάντα ήταν ο Noel Gallagher. Αυτός έγραφε τα μεγάλα τραγούδια και αυτός χάραξε την πολιτική των Oasis. Σε αυτό το πλαίσιο και δείχνοντας ότι πατάει γερά στη γη, παραχώρησε τη θέση του frontman και βασικού τραγουδιστή στον μικρό του αδελφό Liam, που είχε λιγότερο ταλέντο και μεγαλύτερη βλακεία, αλλά διέθετε καλύτερη φωνή και εντονότερα ζυγωματικά, προσόντα που θα διευκόλυναν αποφασιστικά στην επίτευξη του στόχου. Τα γεγονότα μάλιστα εξελίχθηκαν ακόμα καλύτερα για τους Oasis, διότι λίγες ημέρες πριν την κυκλοφορία του Definitely Maybe ο ξανθομάλλης νεαρός από το Seattle, που αναφέραμε παραπάνω, αυτοκτόνησε κερδίζοντας μία θέση στη (μουσική) αιωνιότητα, αφήνοντας παράλληλα ακόμα μεγαλύτερο χώρο για τις φιλοδοξίες των Oasis.

To Definitely Maybe σκάει σαν βόμβα στα αυτιά των νεαρών βρετανών. Με αιχμές τραγούδια σαν το πυρηνοκίνητο Supersonic και το επικό Live Forever και άλλα εννιά σχεδόν ισάξια κομμάτια να ακολουθούν από κοντά, γίνεται κλασσικό εν τη γενέσει του. Πουλάει τρελά από την αρχή της κυκλοφορίας του και οι Oasis γίνονται οι νέοι ήρωες της Αγγλίας από τη μία μέρα στην άλλη. Μουσικά μπορεί οι Oasis να μην είχαν κάτι πρωτοποριακό όμως το πλάνο τους λειτουργούσε στην εντέλεια. Ο Noel είχε βάλει στο μπλέντερ τον κλασσικό ήχο των Beatles, τον ριζοσπαστισμό των Smiths και τον μοντερνισμό των Jam, τα ανακάτεψε καλά και τα σέρβιρε υπό το πρίμα του εκπροσώπου της εργατικής τάξης σε ένα κοινό που επιθυμούσε να είναι ταυτόχρονα και rock και εναλλακτικό. Η εκπροσώπηση της εργατικής τάξης είναι η λέξη κλειδί για το φαινόμενο των Oasis. Πολύ πριν εμφανιστεί ο Wayne Rooney, οι Oasis υπήρξαν το πρότυπο για κάθε νέο των κατώτερων στρωμάτων της ταξικής βρετανικής κοινωνίας. Όπως και ο σημερινός σεντερ φορ της εθνικής Αγγλίας έτσι και οι Oasis με την επιτυχία τους κατάφεραν να αποφύγουν τη μιζέρια που είναι προδιαγεγραμμένη για κάθε μέλος της εργατικής τάξης. Αυτό τους ταύτισε με χιλιάδες νέους σε ολόκληρο το Νησί και σε συνδυασμό με την μουσική τους, που παρέπεμπε στις πιο ένδοξες στιγμές του παρελθόντος, έχρισε τους Oasis ως το δημοφιλέστερο συγκρότημα των 90ς στην Αγγλία. Έναν χρόνο μετά ακολουθεί το εξίσου σπουδαίο (What's The Story) Morning Glory? να εκτοξεύσει και άλλο τις πωλήσεις και την δημοτικότητα των Oasis. H κόντρα τους με τους Blur γίνεται πρωτοσέλιδο, στις ημέρες που έχουν τεράστια αυτοπεποίθεση δηλώνουν ως το μεγαλύτερο συγκρότημα μετά τους Beatles, ενώ όταν αυτή πέφτει απλά βάζουν πιο πάνω στην ιεραρχία και τους Smiths. Η φρενίτιδα της brit pop κατακλύζει ολόκληρη την Αγγλία, με κάθε τυχαίο να έχει top 10 στα charts και οι Oasis είναι οι αδιαφιλονίκητοι ηγέτες αυτής της κατάστασης. Οι πιο αισιόδοξοι μάλιστα ονειρεύονται και british invasion 2 στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, κάτι που τελικά δεν έγινε με κυριαρχικούς όρους, ένα από τα λίγα πράγματα που δεν κατάφερε να πραγματοποιήσει ο Noel Gallagher. Στην Αγγλία όμως όλοι υποκλίθηκαν στη δυναμική των Oasis. Από τον Tony Blair που τους συναναστρεφόταν στα διαλείματα των δικών του invasion, μέχρι τον πάντα έτοιμο να προσαρμοστεί στις καταστάσεις, sir Paul McCartney, που στα πρόσωπά τους βρήκε τα πνευματικά του παιδιά. Ο Paul Weller βρήκε στους ίδιους τους Oasis άλλη μία ενδιαφέρουσα παρέα για βόλτα με τη vespa του, ενώ στους οπαδούς τους βρήκε αρκετούς υποψήφιους για να αγοράσουν τα mod-άδικα πουκάμισα που σχεδίαζε εκείνη την περίοδο. Δεν είναι τυχαίο ότι τότε κυκλοφόρησε και τους καλύτερους προσωπικούς του δίσκους. Ακόμα και ο Johnny Marr χάρισε στον Noel τη κιθάρα του, προφανώς αφού θεωρούσε ότι σημαντικό ήταν να γράψει σε αυτήν, το είχε ήδη κάνει. Σύσσωμη δηλαδή η έγκριτη μουσικά Αγγλία αγγάλιασε τους Oasis και υποκλίθηκε στο ταλέντο τους. Αλλά και οι ίδιοι οι Oasis δεν αποδείχθηκαν αχάριστοι, αφού σύστησαν τον Robbie Williams στο εναλλακτικό κοινό, χαρίζοντας του μία δεύτερη καριέρα, μακριά από την εφηβική pop των Take That που συμμετείχε. Ένα ατελειώτο party είχε στηθεί σε όλο το Νησί, και μόνο ένας κακομούτσουνος νεαρός διατάρασσε την ευδαιμονία της εποχής με τις ιστορίες του για παρανοϊκά ανδροειδή και την αστυνομία της κάρμα. Αλλά οι Radiohead είναι μία άλλη ιστορία και θα μιλήσουμε για αυτήν στο μέλλον. 

O νόμος όμως της βαρύτητας ίσχυε και για τους Oasis και ότι ανεβαίνει, κατεβαίνει. Τα πρώτα σημάδια κάμψης φάνηκαν με το τρίτο album Be Here Now. Εμφανώς κατώτερο από τα δύο προηγούμενα και με σημάδια μεγαλομανίας στις συνθέσεις τους, μπορεί να γνώρισε μεγάλη εμπορική επιτυχία, οι κριτικοί όμως για πρώτη φορά έδειξαν μία σχετική αποστασιοποίηση από το συγκρότημα. Πλέον οι προκλητικές δηλώσεις και οι καυγάδες ανάμεσα στα δύο αδέλφια ήταν πιο σημαντικοί από την μουσική τους. Αυτό διογκώθηκε τα επόμενα χρόνια με την ακύρωση συναυλιών εξαιτίας προστριβών, να είναι συχνό φαινόμενο. Πλέον μπαίνουμε στα 00ς και οι Oasis φαντάζουν ως μπάντα μίας άλλης εποχής για την γενιά που ακούει Strokes και White Stripes. Οι δίσκοι τους εξακολουθούν να σημειώνουν αξιόλογες πωλήσεις και οι εμφανίσεις τους να είναι sold out, αλλά είναι βέβαιο ότι η αρχική μαγεία έχει χαθεί οριστικά. Αλλά έτσι δεν ήταν πάντα στο λαμπερό κόσμο της pop; Πάντως ο τελευταός τους δίσκος πριν διαλυθούν, το Dig Out Your Soul, ήταν πολύ καλός για τα δεδομένα που υπήρχαν και οι Oasis έριξαν την αυλαία με κάτι αντάξιο του ονόματός τους. Κάνοντας μία αποτίμηση βλέπουμε ότι οι Oasis ηγήθηκαν μουσικά μία εποχής σίγουρα πιο αισιόδοξης από την σημερινή. Τότε που η ανεργία δεν ήταν τόσο μεγάλη και ο καθένας θεωρούσε ότι το μέλλον του ανήκει. Live Forever λοιπόν για τους likely lads από το Manchester.