Ty Segall - Manipulator

Ο Ty Segall έχει πλέον καθιερωθεί ως ο βασικός εκπρόσωπος του ψυχωμένου rock 'n' roll της Δυτικής Ακτής. Επίσης έχει γίνει ο Mark E. Smith της γενιάς του, καθώς η δισκογραφία του είναι τόσο εκτεταμένη και χαοτική, όσο και αυτή του ιδιόρρυθμου Άγγλου μουσικού. Ο ένας δίσκος ακολουθεί τον άλλο με καταιγιστικό ρυθμό, τόσο που μόνο οι σκληροπυρηνικοί fans μπορούν να τον παρακολουθήσουν. Στο φετινό ''Manipulator'' ο φίλτατος Ty είπε να διαφοποποιηθεί λίγο από το παρελθόν του. Εκεί που μας είχε συνηθίσει σε δίσκους που με δυσκολία ξεπερνούσαν τα τριάνταπέντε λεπτά, στο ''Manipulator'' αγγίζει τη μία ώρα, έχοντας δεκαεπτά κομμάτια στα αυλάκια του. Και αν η ύπαρξη πολλών κομματιών σε ένα δίσκο ελλοχεύει τον κίνδυνο του πλατιάσματος και των κομματιών - γεμισμάτων, ο Ty Segall ξεπερνά με χαρακτηριστική άνεση και αυτόν το σκόπελο. Τα πάντα στο ''Manipulator'' έχουν λόγο ύπαρξης, κατατάσσοντας το εύκολα στις καλύτερες κυκλοφορίες της χρονιάς.

Το ''Manipulator'' έρχεται να διαδεχθεί το σαφέστατα πιο εσωστρεφές και υποτονικό περσινό ''Sleeper'' και κάνει εξαρχής σαφείς τις προθέσεις του. Το ομώνυμο κομμάτι που μας εισαγάγει στο δίσκο είναι ένα από τα πιο groovy κομμάτια που έχει γράψει ο Segall. Με ένα όργανο, κατευθείαν από το swinging London, να κρατάει το ρυθμό, ο Ty Segall δείχνει για άλλη μία φορά την αγάπη του στα 60ς. Μελωδίες που παραπέμπουν σε Who, Kinks αλλά και Rolling Stones είναι διάχυτες στο ''Manipulator''. Άλλο ένα χαρακτηριστικό του νέου δίσκου είναι η οριμότητα με την οποία διαχειρίζεται το υλικό του ο Ty Segall. Μπορεί ο κιθαριστικός θόρυβος να έχει υποχωρήσει προς χάρη πιο συνθετών φορμών, αλλά αυτό δεν συνεπάγεται ότι ο Segall δείχνει συμβιβασμένος ή ότι αναζητά ευρύτερα ακροατήρια. Η ωριμότητα του ''Manipulator'' δεν μυρίζει ναφθαλίνη αλλά δείχνει ότι ο Seggall ψάχνεται συνεχώς και ότι προσπαθεί να βελτιώσει τον ήχο του, εξερευνώντας νέα για αυτόν πεδία. Ψήγματα όλων αυτών φυσικά και προυπήρχαν σε παλαιότερες δουλειές του, αλλά εδώ δείχνει να έχει βρει τη κατάλληλη ισορροπία, κατί που τον βοηθά και η ύπαρξη πολλών κομματιών, οπότε και έχει την ευχέρεια να κινηθεί σε μεγαλύτερο ηχητικό εύρος. Κομμάτια δεν είναι εύκολο να ξεχωρίσουμε, μιας και όλα έχουν να δώσουν στο τελικό αποτέλεσμα. Ενδεικτικά θα μπορούσαμε να πούμε για το νεοψυχεδελικό διαμαντάκι ''Tall Man, Skinny Lady'' με τις αναφορές στους Brian Jonestown Massacre, το punk ''Susie Thumb'', που θυμίζει το μεγαλύτερο μέρος της δισκογραφίας του Segall, το παιχνιδιάρικο ''Mister Main'' και το μπητάτο ''Connection Man''. Στο ''Feel'' κλείνει το μάτι στη proto punk σκηνή του Detroit (MC5, Stooges κ.α.), αλλά όπως προείπαμε το ''Manipulator'' δεν έχει μόνο σκληρές κιθαριστικές στιγμές. Ο Ty Segall αγαπάει και την αμερικάνικη τραγουδοποιία και καλλιτέχνες όπως ο Neil Young αλλά και πιο σύγχρονοι όπως ο Stephen Malkmus έχουν πλέον επηρεάσει τον δημιουργικό του οίστρο. Το ''The Singer'', με τα ιδιότροπα ακόρντα, θα μπορούσε να ανήκει στους Pavement, ενώ στα ''The Hand'' και ''The Clock'' φαίνονται οι επιρροές της americana. Συμπερισματικά θα μπορούσαμε να πούμε ότι το ''Manipulator'' είναι ο πληρέστερος και ο πιο πλουραλιστικός δίσκος του Ty Segall έως τώρα. Το αν είναι και ο καλύτερος θα το δείξει ο χρόνος, προς το παρόν πάντως το ακούμε στο repeat.