Interpol - El Pintor

Στις αρχές των 00ς οι κιθάρες επέστρεψαν δυναμικά στο προσκήνιο και συγκροτήματα όπως οι Srokes, οι White Stripes και οι Interpol ήταν εκ των βασικών υπεύθυνων αυτής της τάσης. Οι πρώτοι κοίταζαν προς τη μουσική παράδοση της Νέας Υόρκης (Velvet Underground, Ramones, Television), οι δεύτεροι προς τη αμερικάνικη μουσική παράδοση γενικότερα, ενώ οι τρίτοι είχαν το βλέμμα στραμμένο προς την άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Οι δικοί τους ήρωες ήταν πρωτίστως οι Joy Division, οι Cure και οι Chameleons. Οι χαρακτηριστικές μπασογραμμές έγιναν το σήμα κατατεθέν τους, τα αλά Ian Curtis φωνητικά στοίχειωναν κάθε γωνία των δίσκων τους και η απόγνωση και η μελαγχολία χαρακτήριζαν το σύνολο της δουλειάς τους. Ευτυχώς για αυτούς η απόγνωση δεν ήταν τόση ώστε να ακολουθήσουν και το τέλος του Curtis, κάτι που ήταν εμφανές και στα κομμάτια τους, μιας και οι Interpol πάντα άφηναν μία αχτίδα φωτός να διαπερνά το συμπαγές μαύρο των δίσκων τους. Η αναγνώριση ήρθε γρήγορα με συνέπεια να καταταχθούν με χαρακτηριστική ευκολία στα σημαντικότερα συγκροτήματα της προηγούμενης δεκαετίας. Και όπως πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις, οι Interpol απέκτησαν και αυτοί γρήγορα μπάντες που προσπαθούσαν να κοπιάρουν κάτι από τον ήχο τους. Οι Editors και οι White Lies είναι ορισμένες από τις πιο χαρακτηριστικές τέτοιες περιπτώσεις. Οι Interpol εξαρχής είχαν δόσει μεγάλη σημασία στην εικόνα τους. Τα αυστηρά κοτστούμια είχαν αντικαταστήσει τη παραδοσιακή rock ενδυματολογία, ενώ και οι ίδιοι πάντα φωτογραφίζονταν με ύφος απόλυτα συμβατό με το συναίσθημα της μουσικής τους. Πάνω από όλα όμως οι Interpol έδιναν βάση στη μουσική τους και αυτός είναι ο λόγος που τόσος πολύς κόσμος ταυτίστηκε με το Νεοϋορκέζικο συγκρότημα. Εδώ στη Ελλάδα, που ως γνωστό πάντα λατρεύουμε μουσικές με σκοτεινό χαρακτήρα, οι Interpol έγιναν από τα πιο δημοφιλή συγκροτήματα των τελευταίων χρόνων.

Πλέον οι Interpol έχουν πάνω από δέκα χρόνια στο κουρμπέτι και η κυκλοφορία του πέμπτου κατά σειρά δίσκου τους, με τίτλο ''El Pintor'', αναμένεται να είναι και καθοριστική για το μέλλον του συγκροτήματος. To χαρακτηριστικό μπάσο του Carlos Dengler αποτελεί οριστικά παρελθόν, κάτι που βέβαια δεν υπήρχε και στον προηγούμενο ομώνυμο δίσκο τους και κατα γενική ομολογία πιο αδύνατη δουλειά τους έως σήμερα. Η μετριότητα του προηγούμενου δίσκου είναι και αυτή που καθιστά τόσο καθοριστικό το ''El Pintor''. Το βάρος του ήχου των Inetrpol έχει πέσει στις πλάτες των Paul Banks και Daniel Kessler και αυτοί καλούνται να αποδείξουν ότι μπορούν να φέρουν σε πέρας την αποστολή τους. Σε πρώτη ακρόαση γίνεται σαφές ότι δεν έχουν αλλάξει ριζοσπαστικά τα πράγματα στον μικρόκοσμο των Interpol. Αφού το μπάσο, σήμα κατατεθέν, απουσιάζει, οι κιθάρες έχουν αναλάβει έναν πιο περίπλοκο και πρωταγωνιστικό ρόλο, αλλά τελικά αυτό που σημαδεύει και χαρακτηρίζει για άλλη μία φορά δίσκο των Interpol είναι τα φωνητικά του Banks. Είναι τόσο χαρακτηριστικά που όσες αλλαγές και αν κάνουν στον ήχο τους, από τη στιγμή που μπουν τα φωνητικά έχεις καταλάβει για ποιους μιλάμε. Τελικά τα τόσο χαρακτηριστικά φωνητικά είναι και αυτά που δυσκολεύουν πολλούς να δουν τις αλλαγές που έχουν πραγματοποιήσει στο El Pintor. Οι αλλαγές αυτές δεν φαίνονται στο εναρκτήριο ''All The Rage Back Home'', που είναι και ότι πιο κοντά στον πατενταρισμένο ήχο-Interpol. Ένα κομμάτι με τη δυναμική του single αλλά και τη σιγουριά ότι θα ικανοποιήσει όλους τους αφοσιωμένους οπαδούς του συγκροτήματος. Το ''My Desire'', που ακολουθεί κινείται στο ίδιο κλίμα, με τη μόνη διαφορά ότι οι κιθάρες κινούνται σε ελαφρώς διαφοροποιημένα μονοπάτια. Το ''Anywhere'' είναι από τις πιο ενδιαφέρουσες συνθέσεις του δίσκου, να θυμίζει τόσο τον κλασσικό ήχο των Interpol, όσο και τις προσωπικές δουλειές του Banks. Το ότι οι Interpol έχουν προσθέσει καινούργια πράγματα γίνεται εμφανές στο ''Same Town, New Story'', με κιθάρες που δεν έχουμε ξανακούσει από τους Νεοϋορκέζους και φωνητικά που προσπαθούν να είναι πιο χαλαρά και λιγότερο επιτηδευμένα και επιβλητικά. Τo'' My Blue Supreme'' έρχεται να προστεθεί στη μικρή αλυσίδα των αργόσυρτων κομματιών που έχουν γράψει κατά καιρούς οι Interpol, ενώ το ''Everything Is Wrong'' παραπέμπει περισσότερο στο ''The Back Room'' των Editors παρά στο ''Antics'' των ίδιων. Μπορεί να μην είναι και ιδιαίτερα θετικό να θυμίζεις αυτούς που σε αντιγράφουν, αλλά δείχνει και την ανάγκη των Interpol για ελαφρές διαφοροποιήσεις. Το ''Breaker 1'' είναι από τις καλύτερες συνθέσεις του ''El Pintor'', όπου δεσπόζουν τα φωνητικά του Paul Banks και οι κιθάρες να βγαίνουν μπροστά, καλύπτοντας την απουσιά του Carlos. Κάπως έτσι φαίνεται ότι θα μπορούσε να είναι ο δρόμος για το μέλλον των Interpol. Στο ''Ancient Ways'' θυμούνται τους Smashing Pumpkins και το δίσκο τους ''Adore''. Ο δίσκος κλείνει με το ''Twice As Hard'' που σε καμία περίπτωση δεν είναι ένα τυπικό post punk κομμάτι, αλλά μία αργόσυρτη ελεγεία, που φανερώνει τη διάθεση της μπάντας να πειραματιστεί και πάνω σε άλλα ήδη και μάλιστα αφήνοντας θετικό πρόσημο.

Το ''El Pintor'' είναι σαφώς ανώτερο από τον προκάτοχο του. Εκεί που το Interpol έστεκε αμήχανο και μπερδεμένο από τη ξαφνική αποχώρηση του Carlos D, το ''El Pintor'' είναι καλοδουλεμένο, στοχευμένο και αποτελεί το αποτέλεσμα της συστηματικής δουλειάς των εναπομείναντων μελών πάνω σε συγκεκριμένες ιδέες και στόχους. Μπορεί τελικά να κινήθηκαν αρκετά συντηρητικά και να μην κατάφεραν ριζοσπαστικές τομές στον ήχο τους, αλλά αυτό δεν αποτρέπει το ''El Pintor'' επάξια στη δισκογραφία των Interpol, έστω και αν κοιτάει από κάτω τους αριστουργιματικούς δύο πρώτουςψ δίσκους τους. Εξάλλου οι Interpol αυτό ήταν πάντα στην ουσία τους, μία αμερικάνικη μπάντα που λατρεύει το βρετανικό post punk. Και τώρα που το hype για το post punk έχει παρέλθει προ πολλού, είναι πολύ πιο εύκολο για κάποιον που ποτέ δεν γούσταρε τους Joy Division για παράδειγμα, να στραφεί κατά των Interpol, λέγοντας ότι είναι πάλι μία από τα ίδια. Λες και οι υπόλοιπες εκφάνσεις του σύγχρονου rock κινούνται συνεχώς σε νέα ηχητικά πεδία.