Film - Eclipse

Όποιος έχει ασχοληθεί, έστω και επιδερμικά, με την αγγλόφωνη ελληνική σκηνή αποκλείεται να μην έχει πετύχει τους Film, ένα από τα πιο προβεβλημένα μέλη της σκηνής. Πριν από το φετινό Eclipse είχαν κυκλοφορήσει τρεις δίσκους, σημειώνοντας όλοι τους αξιόλογη πορεία. Οι Film όλα αυτά τα χρόνια έκαναν και αρκετά live εδραιώνοντας τη θέση τους ως μία από τις πιο υπολογίσιμες δυνάμεις του χώρου. Παράλληλα προσπάθησαν να ξεφύγουν από τα σύνορα της Ελλάδας, κάνοντας περιοδείες στο εξωτερικό. Βέβαια το εξωτερικό είναι μία άλλη υπόθεση για τα ελληνικά συγκροτήματα και οι Film ενώ πήραν θετικές κριτικές δεν κατάφεραν, έως τώρα, να κάνουν το κάτι παραπάνω. Οι τρεις δίσκοι (''No Luggage'', ''Angel B'', ''Persona'') αποτελούσαν ο ένας τη φυσική συνέχεια του άλλου, δημιουργώντας έναν χαρακτηριστικό ήχο και στυλ.

Η εισαγωγή χρησιμοποιήθηκε για να περιγράψουμε την έως τώρα πορεία του συγκροτήματος. Όλα αυτά όμως με την κυκλοφορία του ''Eclipse'' πάνε περίπατο. Οι Film άλλαξαν τα πάντα γύρω από το συγκρότημα και άνετα μπορούμε να πούμε ότι καλούμαστε να επαναπροσδιορίσουμε τη σχέση μας μαζί τους. Οι κιθάρες, που χαρακτήριζαν τον ήχο των Film, τοποθετήθηκαν σε μία γωνία του studio και δεν χρησιμοποιήθηκαν καθόλου και πρωταγωνιστές του ''Eclipse'' έγιναν τα συνθεσάιζερς. Αναλογικά σύνθια βγαλμένα κατευθείαν από τα 80ς, αυτά που καθιέρωσε ο Βαγγέλης Παπαθανασίου, φτιάχνοντας μία ολόκληρη γενιά των τότε φουτουριστών και νεορομαντικών. Οι εκπρόσωποι του electro ευαγγελίζονταν ένα μέλλον περίπου σαν το σκηνικό του Blade Runner και έγραφαν μουσική που παραπέμπει σε μία απροσδιόριστη μελλοντική εποχή. Οι Film εμπνέονται από τα ίδια πράγματα αλλά η εποχή που αναφέρονται είναι η σημερινή. Το τότε μέλλον είναι το σήμερα. ''Are Friends Electric?'' αναρωτιόταν ο Gary Numan πίσω στα 80ς και φαντάζονταν μία εποχή που ο κολλητός σου είναι ένα ρομπότ. Η εποχή αυτή έχει έρθει και ο κολλητός πολλών από εμάς είναι το κινητό του και όλες οι εφαρμογές που του παρέχει. Η εξάρτηση της επικοινωνίας και των προσωπικών δραστηριοτήτων είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με τις μηχανές και οι Film φτιάχνουν τη μουσική για την εποχή που περιέγραφαν ζοφερά ο Gary Numan και οι Visage, με τη μόνη διαφορά ότι αυτοί τη ζουν ενώ οι άλλοι την φαντάζονταν. Το ''Eclipse'' είναι ένας καθαρά electro δίσκος, που θα ενθουσιάσει όλους τους οπαδούς των Depeche Mode και των Kraftwerk, για να οριοθετήσουμε το φάσμα που κινείται. Έχει πολλά ηλεκτρονικά στοιχεία που στην εποχή των Kraftwerk θεωρούνταν πρωτοποριακά και πειραματικά, αλλά πλέον έχουν γίνει κτήμα της pop κουλτούρας, αλλά και τη pop λογική των τραγουδιών που χαρακτήριζε τις δουλειές των Depeche Mode. Το υλικό τους είναι συμπαγές και δουλεμένο έως τη παραμικρή λεπτομέρεια. Το μόνο πράγμα που με ξένισε ήταν η μόνιμη χρήση του vocoder, που ενώ σε κάποια σημεία λειτουργεί ιδανικά, σε κάποια άλλα μοιάζει απλώς να καλύπτει την απουσία ενός κανονικού τραγουδιστή που θα δώσει το κάτι παραπάνω φωνητικά. Και για να μην ξεχνιόμαστε στα 80ς μερικές από τις σημαντικότερες φωνές ήταν οι τραγουδιστές των electro συγκροτημάτων. To εναρκτήριο ''PIng Pong With Angels'' είναι το single που μας εισάγει στο κόσμο των νέων Film. Είναι catchy και ταυτόχρονα θυμίζει απελπιστικά 80ς, ειδικά το δευτερεύων θέμα που που βγαίνει ανά διαστήματα μπροστά. Στο ίδιο μήκος βρίσκεται και το ομώνυμο κομμάτι, ενώ το ''The Gun & The Beer'' στηρίζεται σε πιο μπητάτο και χορευτικό ρυθμό. Το ''L' Amour Imaginaire'' κερδίζει μία θέση στο πάνθεον του electro, ενώ το ''Product'' έχει και κάτι από τους ρομποτικούς ρυθμούς των Daft Punk. Μία κινηματογραφική αισθητική κυριαρχεί στο ''Coral'', το οποίο άνετα θα μπορούσε να υπάρχει στο soundtrack ενός δυσοίωνου φουτουριστικού έπους του Ridley Scott. Το ''Star Wars'' θυμίζει την εποχή όπου οι πρωτοπόροι της ηλεκτρονικής μουσικής εξερευνούσαν τις δυνατότητες των μηχανημάτων τους φτιάχνοντας πρωτόγνωρους για εμάς ήχους. Το ''Timelapse'' επανέρχεται σε πιο groovy ρυθμολογίες, ενώ το ''Waltz (Telescope)'' με τον ελεγειακό του χαρακτήρα λειτουργεί καθαρτικά για το φινάλε του δίσκου.

Οι Film, με την έως τώρα παρουσία τους, πατούσαν πάνω στο κιθαριστικό σκέλος του βρετανικού new wave, έχοντας παράλληλα ψήγματα ηλεκτρονικών στοιχείων. Με τη νέα τους δουλειά βουτούν εξ' ολοκλήρου στην electro σκηνή, κόβοντας κάθε ομφάλιο λώρο με το παρελθόν τους, εκτός από μία ακαθόριστη ΄μαυρίλα' που συνεχίζει να είναι παρούσα. Αν η Βρετανία τους αγνόησε έως σήμερα, η Κεντροευρωπαϊκή σκηνή με τη μεγάλη παράδοση στην electro επιβάλλεται να μην κάνει το ίδιο λάθος. Το ''Eclipse'' είναι ένας αρτιότατος δίσκος υψηλής αισθητικής και έμπνευσης, που αν κατάφερνε και έλυνε το θέμα της συνεχόμενης χρήσης vocoder θα άγγιζε το άριστα.