Kevin Morby - Still Life

Είναι μερικοί δίσκοι που όταν πέσουν στα χέρια σου, μπαίνουν στο player και δεν ξεκολλούν με τίποτα από εκεί. Σε αυτή τη κατηγορία, για μένα, ανήκει και ο δεύτερος δίσκος του Kevin Morby που ονομάζεται ''Still Life''. Ένας δίσκος που με το πρώτο άκουσμα άγγιξε τις πιο ευαίσθητες χορδές μου, δημιουργώντας ένα έντονο δέσιμο μεταξύ μας. O Morby δεν είναι κανένας πρωτάρης στο χώρο, αποτελεί μέλος των indie folk Woods και των σκέτων indie The Babies, ενώ έχει ήδη κυκλοφορήσει ακόμαέναν προσωπικό δίσκο, το περσινό ''Harlem River''. Κοινή συνισταμένη όλων αυτών των παρουσιών και κυκλοφοριών είναι η καλή αισθητική και η έμπνευση. Το ''Still Life'' είναι ένας ταξιδιάρικος και συναισθηματικός δίσκος, που αποτυπώνει τις συνεχόμενες μετακινήσεις του Morby μεταξύ Los Angeles και Brooklyn τα τελευταία χρόνια. Ένας folk και 'αμερικάνικος' δίσκος από ένα παιδί της πόλης. Ο Morby μπλέκει την πλούσια παράδοση της πατρίδας του με τα ερεθίσματα του σύγχρονου τρόπου ζωής στα μεγάλα αστικά κέντρα, όπου και ο ίδιος ζει και δημιουργεί. Οι τάσεις φυγής που αναπτύσσουν οι σύγχρονοι άνθρωποι στο ασφυκτικό και πιεστικό πλαίσιο των μεγαλουπόλεων, αποτυπώνονται με τον καλύτερο τρόπο στο ''Still Life''. Όλα αυτά μπορεί να ακούγονται λίγο κοινωνιολογικά, αλλά ταυτόχρονα αποτελούν πηγή έμπνευσης για πολλούς μουσικούς. Εξάλλου και η μουσική, σαν τέχνη που είναι, αποτυπώνει τη πραγματική ζωή, βλέποντας τη από ιδεαλιστικά έως κυνικά ρεαλιστικά.

Το ''Still Life'' ξεκινά εντυπωσιακά με κομμάτια που κολλάς κατευθείαν. Τέτοια είναι το ''The Jester, The Tramp & The Acrobat'' που θυμίζει τις μελωδίες που καθιέρωσαν τους National, το παιχνιδιάρικο ''The Ballad Of Arlo Jones'' να φλερτάρει με τις καλύτερες στιγμές της folk pop, και το '' Motors Running'' να έχει κάτι από την εφευρετικότητα των Girls. Φτάνοντας στο τέταρτο κομμάτι συναντάμε το ακουστικό ''All Of My Life'', τη πρώτη έως τώρα σπαρακτική μπαλάντα του Morby, ένα κομμάτι που βουτά στη παράδοση του Neil Young και των λοιπών δυνάμεων της country rock, μόνο που ο Morby έχει τα κατάλληλα pop hooks ώστε να μην ακούγεται σαν λυπημένος φορτηγατζής που τον παράτησε η γκόμενά του, αλλά φτιάχνει ένα τραγούδι που αξίζει να βρεθεί στη κορυφή των charts. Αυτό είναι και το μεγάλο πλεονέκτημα του Kevin Morby, αφού μπορεί να φτιάχνει americana μοντέρνας αισθητικής και να μην υπάρχει τίποτα που να θυμίζει rednecks στον ήχο του. Για τη συνέχεια του δίσκου ο Morby επιλέγει να κινηθεί σε πιο σκοτεινά μονοπάτια. Μπαλάντες βυθισμένες στο αλκοόλ και την απόγνωση, με νυχτερινές διαθέσεις και απελπισμένες ερμηνείες. Ο Morby τα καταφέρνει με χαρακτηριστική άνεση και σε αυτό το πεδίο. Τέτοιο είναι το ''Drowning'' που έχει κάτι από Tindersticks, το ''Bloodsucker'', ένα εσωτερικό κομμάτι που μουσικά θυμίζει τις πιο ακουστικές στιγμές των National και στιχουργικά ο Morby εξιστορεί τη προσπάθεια να βρει με τον εαυτό του. Στο ''Parade'' η διακριτική παρουσία πνευστών και εγχόρδων ενισχύουν την νυχτερινή ατμόσφαιρα, ενώ τα δεύτερα φωνητικά συνδράμουν στη χαλαρή διάθεση του κομματιού. Το οχτάλεπτο ''Amen'' αποτελεί το ξεγύμνωμα των συναισθημάτων του Morby και ο δίσκος κλείναι με το ''Our Moon'' να αφήνει μία νότα αισιοδοξίας σε σχέση με τα αμέσως προηγούμενα κομμάτια.

O kevin Morby κατάφερε να φτιάξει έναν δίσκο με ψυχή, ικανό να αγγίξει κάθε ακροατή. Τα καταφέρνει περήφημα τόσο στο πρώτο μισό του δίσκου, που τα κομμάτια είναι πιο pop, όσο και στις πιο συναισθηματικά ζόρικες στιγμές που αποτελούν το δεύτερο μισό. Σε αυτό βοηθά και η φωνή του, που με τη χροιά της καταφέρει να αποδώσει όλα τα συναισθήματα που θέλει ο Morby. Δεν ξέρω αν θα συμπεριληφθεί στη λίστα με τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς, σίγουρα όμως θα συμπεριληφθεί στη λίστα με τους δικούς μου πιο αγαπημένους.