The Antlers – Familiars [Anti, 2014]

Μετά από αρκετές εβδομάδες περιπλάνησης σε νεο-ψυχεδελικούς, 60s και Καλιφορνέζικους ήχους ήρθε η ώρα να περάσει από τα ηχεία μας ένας περισσότερο μουντός και χειμωνιάτικος δίσκος που ταιριάζει και με το σκηνικό του καιρού. Ο λόγος για τον πέμπτο κατά σειρά δίσκο των Νευορκέζων Antlers που παραδόξως κυκλοφόρησε επίσημα μεσούσης της καλοκαιρινής περιόδου αλλά λόγω του ύφους του άρχισε να συγκινεί και να κερδίζει έδαφος στις προτιμήσεις των ακροατών (συμπεριλαμβανομένου και του γράφοντος), μερικούς μήνες αργότερα. Οι Antlers ξεκίνησαν το 2006 από το Μπρούκλιν, που τα τελευταία χρόνια έμελε να αναδειχθεί σε μουσική πρωτεύουσα για την ποπ μουσική. Έκτοτε είχαν μια σταθερή και αξιοπρεπή δισκογραφική πορεία με αδιαμφισβήτητο αποκορύφωμα το άλμπουμ Hospice του 2009.

Με μοιρασμένες τις επιρροές τους ανάμεσα από Αγγλία και Αμερική οι Antlers παρουσίασαν μια «ενδιάμεση» λύση. Περισσότερο ατμοσφαιρικοί από τους αμερικάνους συναδέλφους τους και περισσότερο μελωδικοί από τους αντίστοιχους του νησιού είχαν το συστατικό για να ικανοποιήσουν και τις δυο πλευρές. Είτε ήσουν φαν των Neutral Milk Hotel και των Flaming Lips, είτε των Cocteau Twins και των Belle and Sebastian οι Antlers είχαν κάτι για εσένα. Θα μπορούσαμε να ονομάσουμε τον ήχο τους και dream-folk. Το φετινό τους άλμπουμ τιτλοφορείται Familiars και δεν έχει να προσφέρει κάτι συνταρακτικό. Ούτε όμως οι ίδιοι, αλλά σίγουρα ούτε όποιος μπαίνει στην διαδικασία να ακούσει τον δίσκο τους θα ήθελε κάτι τέτοιο. Απλά με τον Chris Coady στην παραγωγή (που έχει συνεργαστεί με τους Beach House και τους Yeah Yeah Yeahs) ο ήχος τους αποκτά μια κατεύθυνση για την οποία μας είχαν ήδη προιδεάσει δίσκο με το δίσκο.

Το Familiars γράφτηκε πάνω σε ένα αιθέριο ηλεκτρονικό χαλί που θυμίζει και κάτι από Boards of Canada. Πάνω εκεί η τριάδα που απαρτίζει τους Antlers έγραψε εννιά υπέροχα ατμοσφαιρικά φολκ κομμάτια που απέκτησαν και ένα παραπάνω ειδικό βάρος από τους στίχους του Peter Silberman. Εδώ μέσα δεν υπάρχει κάποιο κομμάτι που να ξεχωρίζει, όλα κινούνται σε ένα ενιαίο ύφος και αποτελούν μέρος του συνόλου. Δηλαδή δύσκολο αποσπάς ένα κομμάτι για να το ακούσεις μόνο του, το Familiars έχει αξία ως άλμπουμ στο όλον του και αν αφεθείς θα ταξιδέψεις μαζί του για περίπου μια ώρα, με τις εξαιρετικές ενορχηστρώσεις αλλά και τις συνοδευτικές τρομπέτες να δίνουν το κάτι παραπάνω στις ήδη πολύ καλές συνθέσεις. Το Familiars δεν είναι ένα άλμπουμ γύρω από το οποίο θα γίνει ντόρος και θα συζητιέται για καιρό αλλά αν του δώσεις χρόνο θα σε αποζημιώσει και με το παραπάνω.

Μίμης Πλέσσας - Στήλη "Ακούω" Τέταρτο #130