Thurston Moore - The Best Day [Matador, 2014]

Αν προσπαθήσουμε να κάνουμε μια αναδρομή στην πορεία του Thurston Moore αλλά και την επίδραση της μουσικής του για τον αμερικάνικο εναλλακτικό ροκ ήχο, τότε θα χρειαστούμε αρκετές σελίδες. Ο Moore, με σημείο αναφοράς τους Sonic Youth, επί τρεις δεκαετίες εξερεύνησε κάθε πιθανό όριο του κιθαριστικού ήχου και υπήρξε από τους βασικούς πρωτοπόρους της εν λόγω σκηνής, συνεχίζοντας πάνω σε μια γραμμή που βρίσκουμε τους Velvet Underground και τους Television. 

Οι Sonic Youth δεν έγιναν ποτέ η υπερμπάντα που θα γεμίζει στάδια, αλλά έβαλαν τα θεμέλια για να το κάνουν όσοι επηρεάστηκαν από αυτούς. Pixies, Nirvana και πολλοί άλλοι οφείλουν πολλά στους Sonic Youth και τις κιθάρες του Moore. Παραφράζοντας την γνωστή ρήση του Brian Eno θα μπορούσαμε να πούμε ότι όποιος αγόρασε δίσκο τους έφτιαξε και μια μπάντα, με τους ίδιους να επιλέγουν να παραμένουν μέντορες όλα αυτά τα χρόνια και «κρυμμένο» μυστικό για πολλούς. 

Παρ’ όλη την πλούσια δισκογραφία του με τους Sonic Youth (17 άλμπουμ) αλλά και τα διάφορα πρότζεκτ που συμμετείχε, οι προσωπικές του δουλειές ερχόντουσαν πάντα ανα αραιά χρονικά διαστήματα. Φέτος επιστρέφει με το άλμπουμ The Best Day που επί της ουσίας είναι και η πρώτη του ολοκληρωμένη δουλειά μετά το (οριστικό?) διάλειμμα στο οποίο βρίσκονται οι Sonic Youth απο το 2011.

Από τις πρώτες ακροάσεις του δίσκου είναι σαφές ότι δεν υπάρχουν σαν μπάντα πλέον με τον ίδιο να συνθέτει 8 κομμάτια βασισμένα σε μεγάλο βαθμό στις ηχητικές τους καταβολές. Σαν να προσπαθεί να καλύψει το κενό που υπάρχει με την διάλυση τους, ο Moore γυρνάει πίσω στις ρίζες του και σε έναν ήχο σήμα κατατεθέν του, αναπληρώνοντας αυτό το κενό και για τους φανατικούς οπάδους του είδους αλλά μάλλον περισσότερο και για τον ίδιο του τον εαυτό. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι στα ντραμς βρίσκεται ο Steve Shelley των Sonic Youth. Από το αρμονικό Speak To The Wild που ανοίγει το άλμπουμ μέχρι τις πιο ωμές κιθαριστικές στιγμές του ομώνυμου κομματιού και του Detonation, ο δίσκος έχει μια κλιμάκωση στην ένταση για να φτάσει τελικά στο μινιμαλιστικό Grace Lake και το σκοτεινά φασαριόζικο Germs Burn και να μας θυμίσει κλασσικές στιγμές των Sonic Youth. Για όσους περίμεναν ένα άλμπουμ που ο Moore θα πειραματιστεί με τα πετάλια και θα αναδείξει μια ακόμα του πτυχή το The Best Day ίσως αποτελεί μια απογοήτευση. Σε όσους έλειψαν οι Sonic Youth και ο underground κιθαριστικός ήχος θα αναπληρώσει αυτό το κενό και θα θυμίσει όλα αυτά τα ηχητικά μονοπάτια που σημάδεψαν την γενιά τους και παρότι ακολουθήθηκαν από πάρα πολλούς, εξακολουθούν να είναι μοναδικά.

Μίμης Πλέσσας - Στήλη "Ακούω" Τέταρτο #132