Carl Barat & The Jackals - Let It Reign

Μία μικρή εισαγωγή στο ποιος είναι αυτός ο Carl Barat, για όσους δεν θυμούνται ή δεν έχουν ασχοληθεί με το βρετανικό rock 'n' roll της τελευταίας δεκαπενταετίας. Στις αρχές των '00ς τα πράγματα στο Νησί ήταν λίγο ξενέρωτα, αφού φερέλπιδες αστέρες ήταν κάτι υπερφιλόδοξοι τύποι σαν τον Chris Martin των Coldplay, που κατέληξαν να γράφουν τραγούδια με τη Rihanna, και σαν τον Matt Bellamy που ήταν μόνιμα κολλημένος με μία αυνανιστική προσέγγιση στο progressive rock, που θα κάνει τους Pink Floyd να μετανιώνουν για τους δρόμους που άνοιξαν. Αυτό που έλειπε ήταν λίγο νεύρο, δηλαδή ο παραδοσιακά κινητήριος μοχλός του αυθεντικού και αφτιασίδωτου rock. Το κενό αυτό ήρθαν να καλύψουν με φόρα μία παρέα πιτσιρικάδων με το όνομα The Libertines. Ηγετικές μορφές αυτής της ομάδας ήταν ο Pete Doherty και ο Carl Barat. Με κύριο όπλο τη νεανική τους ορμή έδωσαν στο rock το χτύπημα που χρειάζονταν για να ξανασταθεί στα πόδια του. Όλα αυτά σε μια εποχή που οι Arctic Monkeys πήγαιναν ακόμα σχολείο και το βασικό πρόβλημα που τους απασχολούσε ήταν η ακμή στα πρόσωπά τους και οι Franz Ferdinand ακόμα κατέστρωναν τα σχεδιά τους για τη προσωρινή κατάληψη της κορυφής της βρετανικής σκηνής. Οι Libertines άνοιξαν το δρόμο για όλους αυτούς. Έχοντας για παραγωγό τον Mick Jones των Clash και για manager τον Alan McGee, είχαν την ομάδα υποστήριξης που χρειάζονταν. Πάνω απ' όλα ομως είχαν τα τραγούδια για να πετύχουν αυτό που ήθελαν. Σε μία εποχή που όλα ήταν καθαρά και ήσυχα, οι Libertines αντιπρότειναν την αταξία και την αλητεία. Σαν μία τελείως μαστουρωμένη μίξη των Kinks, των Clash και των Jam. Οι Libertines ήταν το συγκρότημα που και αυτοί θα μπορούσαν να συνεργαστούν με τη Rihanna σαν τους Coldplay. Αλλά θα έπρεπε υποχρεωτικά πριν να έχουν κάνει υπερωρίες στο κρεβάτι της. Ένα τέτοιο καταστροφικό coctail είναι λογικό να εκραγεί γρήγορα. Η μπάντα πρόλαβε να κυκλοφορήσει δύο δίσκους και ορισμένα singles πριν διαλυθεί. Ειδικά ο Doherty, εκείνη τη περίοδο, κάηκε από την ηρωίνη και την επισοδειακή σχέση του με την Kate Moss. Απανωτές ακυρώσεις συναυλιών, πολλές συλλήψεις και τσακωμοί μεταξύ των μελών, έκαναν το τέλος της μπάντας να είναι μοναδική λύση. Αποκορύφωμα όλου αυτού ήταν το σπάσιμο της πόρτας του σπιτιού του Barat από τον Doherty με τους δυο τους να οδηγούνται στο τμήμα της γειτονιάς και από εκεί στα δικαστήρια. Ένας επεισοδιακός κύκλος πλέον είχε κλείσει για όλους τους. Ο Barat  έφτιαξε τους Dirty Pretty Things και στη συνέχεια κυκλοφόρησε και έναν προσωπικό δίσκο. Φέτος επιστρέφει με το ''Let it Reign'' παρέα με τους Jackals. Σημαντική υποσημείωση είναι οτι Barat και Doherty τα έχουν βρει μεταξύ τους, αφού πρώτα κατάφεραν να περιορίσουν και τις καταχρήσεις τους. Μάλιστα έχουν παίξει και κάποια live ως Libertines και συζητείται έντονα η κυκλοφορία νέου δίσκου από τη μπάντα. Αυτή η εξέλιξη είναι λογικό να πάει σε δεύτερη μοίρα τα προσωπικά projects και των δυό τους.

Ο Carl Barat από τη διάλυση των Libertines και μετά έχει συνεπή παρουσιά, τόσο χρονικά όσο και σε περιεχόμενο. Στο ίδιο μήκος κινείται και το ''Let It Reign''. Χωρίς να επηρεαστεί από την επερχόμενη επιστροφή των Libertines κυκλοφορεί ακόμα έναν δίσκο, πιστός στα δεδομένα που εξαρχής έχει θέσει ο Carl Barat. Οι likely lads του Νησιού θα μπορούν να τραγουδούν μεθυσμένοι στις pubs το νέο τους ύμνο, που δεν είναι άλλος από το εναρκτήριο ''Glory Days''. Το ''Victory Gin'' είναι η φασαριόζικη εκδοχή του Barat πάνω στη μουσική των Faces, ενώ το ''Summmer In The Trenches'' είναι ένα αρκούντως λειτουργικό single. To ''A Storm Is Coming'' είναι μάλλον το καλύτερο κομμάτι του δίσκου, συμπυκνώνοντας τις mod μελωδίες των Jam με τη νεανική punk pop ενέργεια των Undertones. Ένα κομμάτι που άνετα θα έβρισκε θέση δίπλα στα highlights των Libertines. Στο ''Beginning To See'' βγάζει το πιο ρομαντικό εαυτό του, με ακουστικές μελωδίες να συνοδεύουν τα φωνητικά του Barat και τα δεύτερα γυναικεία φωνητικά να προσδίδουν ένα πιο χαριτωμένο χαρακτήρα στο κομμάτι. Ο Ray Davies θα αισθάνεται περήφανος που η προσφορά του αναγνωρίζεται ακόμα, μισό αιώνα μετά το ξεκίνημα των Kinks, με κομμάτια σαν το ''March Of The Idle''. Αντίθετα το ''We Want More'' ακούγεται αρκετά ανάλαφρο για τα δεδομένα του Barat, αποτελώντας μία από τις πιο αδύναμες στιγμές του album. Το hard rock μάλλον δεν ταιριάζει στον Barat, οπότε και το ''War Of The Roses'' κρίνεται μάλλον άστοχο. Ο δίσκος κλείνει με το σχεδόν ομώνυμο ''Let It Rain'' να είναι αρκετά επικό για τα δεδομένα του δημιουργού του και να θυμίζει κάτι από τον οίστρο του Noel Gallagher. Το ''Let It Reign'' δεν είναι ο δίσκος που θα φέρει νέα δεδομένα στη σύγχρονη ανεξάρτητη σκηνή, αλλά θα εισπράξει το respect από όλους αυτούς που βρήκαν στις τεντωμένες φλέβες των Libertines μία φρέσκια άποψη για το rock 'n' roll, δέκα και κάτι χρόνια πριν. Στα συν του Barat ότι δεν αποπροσανατολίστηκε από την επερχόμενη επανασύνδεση των Libertines και κυκλοφόρησε τον καλύτερο δυνατόν δίσκο που μπορούσε φέτος.