Παύλος Παυλίδης & B-Movies - Στον Διπλανό Ουρανό

Πέρασαν κιόλας δύο χρόνια από τις ''Ιστορίες Που Ίσως Έχουν Συμβεί'' και οι Παύλος Παυλίδης & B-Movies ετοίμασαν τη νέα τους δισκογραφική δουλειά που τιτλοφορείται ''Στον Διπλανό Ουρανό''. Ένας δίσκος που έρχεται να προσθέσει αλλά και να αφαιρέσαι δεδομένα από αυτά που ξέρουμε για τον Παυλίδη και τη πορεία του. Το πρώτο σημντικό πράγμα που συμβαίνει στον ''Στον Διπλανό Ουρανό'' είναι ότι στη καρέκλα του παραγωγού βρίσκεται ο Coti K. Ένας παραγωγός που με όποιον καλλιτέχνη και να έχει συνεργαστεί, έχει επηρεάσει την ηχητική του κατεύθυνση. Δίνοντας βάση στις ατμόσφαιρες, συνέβαλε ώστε ο δίσκος να είναι και ο πιο εσωστρεφής που έχει κυκλοφορήσει ο Παυλίδης. Κάτι που προφανώς ήταν και ο στόχος του ίδιου του Παυλίδη, αφού προς αυτή τη κατεύθυνση κινούνται τόσο οι μελωδίες του όσο και οι στίχοι του. Αυτό που απουσιάζει από τον νέο δίσκο είναι η έλλειψη κάποιου προφανούς hit. Αυτό μπορεί να αφαιρεί ραδιοφωνικά airplays, που τελικά δίνουν και την απαραίτητη εμπορική ώθηση στον δίσκο, αλλά συμβάλλει στην ομοιογένεια του. Το ''Στον Διπλανό Ουρανό'' είναι μία συλλογή από έντεκα χαμηλότονα κομμάτια με έντονο το προσωπικό, σχεδόν αυτοβιογραφικό, στοιχείο.

Το εναρκτήριο ''Ξέρω Τι Κάνει'' μας εισάγει στο κλίμα του νέου δίσκου με τη θλίψη και τη νοσταλγία να κυριαρχουν. Ακολουθεί ο ''Ο Δειλιέν'', ένα τραγούδι με το οποίο θα μπορέσει να ταυτιστεί κάθε δειλός, ρομαντικός και ονειροπώλος άνθρωπος αυτού του κόσμου, που τρέφεται και ζει με τις ψευδαισθήσεις του. Είναι το τραγούδι που έχει τους στίχους ''Κάποτε αγάπησα και εγώ πολύ παλία ένα κορίτσι όσο ξέρω να αγαπάω, αντί να τρέξω να το πάρω αγκαλιά άρχισα πάλι ο δειλός να τραγουδάω, μα τα τραγούδια δεν κρατάνε και πολύ, όταν έσκυψα δειλά να τη φιλήσω, βρήκα μπροστά μου ένα κάτασπρο χαρτί που έγραφε μια μέρα θα γυρίσω''. The Story of my life, θα σκέφτονται κάποιοι που διαβάζουν αυτές τις γραμμές, γιατί είπαμε, ο Παυλίδης απευθύνεται κυρίως σε αυτούς. Και ταυτόχρονα ακούω μία φίλη μου να μου λέει ''Με αυτά δεν γά@@σε κανείς!'', προασπαθώντας να με επαναφέρει μετά από ένα παρεμφερές παραλήρημά μου. Έστω και ετεροχρονισμένα της λέω, ότι ''Με αυτά'' ο Παυλίδης και μερικοί ακόμα απέκτησαν πιστούς. Το ''Θάλασσα'' θυμίζει αρκετά την ατμόσφαιρα της ''Σιωπής'' των Σπαθιών, ενώ στο ''Ο Έρωτας'' διακριτικά πλήκτρα δημιουργούν το υπόβαθρο για νε περιγράψει ο Παυλίδης τον μικρό φτερωτό Θεό. Σε έναν δίσκο που τα singles λάμπουν διά της απουσίας τους, οφείλουμε να βαφτίσουμε ως τέτοιο κάποιο από τα κομματια του. ''Στον Διπλανό Ουρανό'' ο κλήρος πέφτει στο ''Ο Χρόνος'', ένα τραγούδι ένα κλικ πιο πιασάρικο από τα υπόλοιπα με τον Παυλίδη να περιγράφει με καταιγιστικό ρυθμό τις κλασσικές εικόνες που μας έχουν κάνει να τον αγαπήσουμε όλα αυτά τα χρόνια. Στο ''Μία Ήσυχη Βροχή'' ο Παυλίδης τραγουδά με μία φωνή ακόμα πιο ευαίσθητη από όσο μας έχει συνηθίσει, ενώ στο ομώνυμο κομμάτι κυριαρχεί η νυχτερινή ατμόσφαιρα και η σκοτεινή διάθεση. Η μελωδία από το ''Το Σιωπηλό Ποτάμι'' είναι από τις πιο γνώριμες στη δισκογραφία του Παυλίδη και τα πλήκτρα που υπάρχουν δίνουν έναν πιο γλυκό τόνο στους στίχους του. ''Πρώτη φορά προσεύχεσαι στον από μηχανης Θεό, μα πρόσεχε τι εύχεσαι, μπορεί να βγει αληθινό...'' μας λέει στο ''Το Πιο Τρελό Σενάριο'', επισημαίνοντας ότι πολλές φορές νομίζουμε ότι θέλουμε κάτι πολύ, αλλά όταν συμβαίνει ίσως και να μην το θέλουμε και τόσο. Το ''Ένα Μικρό Πλεούμενο'' το είχα ακούσει στο κλείσιμο της φετινής του εμφάνισης στη Πάτρα και η αλήθεια είναι ότι δεν με είχε εντυπωσιάσει. Το θεώρησα ότι ανήκει στις λίγες αδύναμες στιγμές του Παυλίδη μέχρι τώρα. Ακούγοντάς το στο δίσκο ομολογώ ότι αναθεωρώ. Ένα ιδιαίτερα συναισθηματικό κομμάτι, που προφανώς δεν μου έκατσε μέσα στην  ένταση του live, αλλά στο πλαίσιο του δίσκου αποκαλύπτει τις αρετές του και λειτουργεί ως το καθαρτικό φινάλε.

Ο Παυλος Παυλίδης με τον ''Στον Διπλανό Ουρανό'' κυκλοφορεί την πιο εσωστρεφή δουλειά του, που απαιτεί πολλαπλές ακροάσεις από κάποιον για να διεισδύσει στον κόσμο του. Αλλά τότε θα ανταμειφθεί με μία δουλειά γεμάτη από συναισθήματα και εικόνες. Αυτοί που είχαν μία πιο επιφανειακή σχέση με τη μουσική του, είναι πιθανόν να απογοητευτούν, αφού δεν θα καταφέρουν να εντωπίσουν καινούργια highlights για τα live. Αλλά κάτι τέτοιο είναι σίγουρο ότι διόλου ενδιαφέρει τον ίδιο τον Παυλίδη. Πάντοτε ακολουθούσε το προσωπικό του όραμα και αυτό κάνει για άλλη μία φορά και εδώ. Εξάλλου ο αυθεντικός καλλιτέχνης δεν πρέπει να εστιάζει σε εμπορικά κριτήρια αλλά να προσπαθεί να εκφραστεί μέσω της δημιουργίας του. Και κάτι που δεν μπορεί κανείς να κατηγορήσει τον Παυλίδη είναι η έλλειψη αυθεντικότητας.