The Libertines - Anthems For Doomed Youth

Η ιστορία του rock 'n' roll είναι γεμάτη από εκρηκτικά δίδυμα που συνυπήρξαν και μεγαλούργησαν στα πλαίσια μίας μπάντας. Από τους Lennon - McCartney, Jagger - Richards, Reed - Cale, Moz - Marr, Strummer - Jones και η καταγραφή μπορεί να συνεχίζεται για ώρες. Κοινός παρανομαστής όλων αυτών είναι ότι συνεργάστηκαν για κάποιο διάστημα, όπου και δημιούργησαν κομμάτια που έμειναν στην αιωνιότητα, αλλά κάποια στιγμή οι εγωισμοί τους οδήγησαν στην διάλυση του συγκροτήματος. Οι έριδες για την ηγεσία ήταν αναπόφευκτες, οπότε μπάντα τέλος. Μοναδική εξαίρεση οι Jagger - Richards, που μπορεί οι προσωπικές τους σχέσεις να είναι συνήθως κάκιστες εδώ και τουλάχιστον σαράντα χρόνια, αλλά έχουν πλήρως αποδεχτεί ότι για να λειτουργήσει η επιχείρηση Rolling Stones, πρέπει ο ένας να αποδέχεται τον άλλον. In it for the money, που έλεγαν και κάτι ψυχές, για την ιστορικότερη rock μπάντα. Μία ιστορία ενός εκρηκτικού, από κάθε άποψη, διδύμου ήταν και οι The Libertines. Pete Doherty και Carl Barat τα ονόματα των δύο εγκεφάλων της μπάντας. Με το ντεμπούτο τους ''Up The Bracket'' το 2002, τάραξαν τα λιμνάζοντα νερά της βρετανικής σκηνής, φέρνοντας τις νευρώδεις μελωδίες και την αλήτικη συμπεριφορά στο προσκήνιο, που έρχονταν σε αντίθεση με τον καθωσπρεπισμό και τις μεστές μουσικές που είχαν μπάντες σαν τους Coldplay και τους Doves που κυριαρχούσαν τότε. Ο δεύτερος και ομώνυμος δίσκος κυκλοφόρησε το 2004 και αποτελούσε τη φυσική συνέχεια του ντεμπούτου. Στο ενδιάμεσο οι Libertines έκαναν τα πάντα, ζώντας το rock 'n' roll μύθο τους στο έπακρο. Οι ατελείωτες καταχρήσεις κάθε είδους, η καταστροφική σχέση του Doherty με τη Kate Moss, αλλά και οι καυγάδες μεταξύ τους, τους τοποθετούσαν συνεχώς στα πρωτοσέλιδα του τύπου, συνήθως όχι για τα μουσικά τους κατορθώματα. Παρόλο τα προβλήματα, που πολλές φορές προκαλούσαν μέχρι και ακυρώσεις συναυλιών, στο μουσικό κομμάτι τα κατάφεραν περίφημα. Και οι δύο δίσκοι τους ήταν εξαιρετικοί, όπως και τα singles που κυκλοφόρησαν. Ήταν βέβαια φανερό πως η μπάντα δεν θα μακροημέρευε. Έτσι και έγινε, αφού οι σχέσεις του Barat και του Doherty είχαν φτάσει στο απροχώρητο. Έτσι μάζεψε ο καθένας τους το τεράστιο εγώ του και τα κομμάτια του και ακολούθησαν ξεχωριστούς δρόμους. Μία δεκαετία μετά και αφού και οι δύο τους είχαν κάνει αρκετά πράγματα, αποφάσισαν να επαναπροσδίορίσουν τη σχέση τους αλλά και τη μπάντα τους. Αρχικά πραγματοποίησαν κάποια live, όπου και είδαν ότι η παλιά μαγεία υπήρχε ακόμα, οπότε στη συνέχεια προχώρησαν στην ηχογράφηση καινούργιου υλικού. Με αυτόν το τρόπο πρέκυψε ο τρίτος δίσκος τους με τον γλαφυρό τίτλο 'Anthems For Doomed Youth''.

Αναμφισβήτητα οι Libertines υπήρξαν από τα εμβληματικότερα συγκροτήματα της γενιάς τους. Οπότε το ζητούμενο για τον καινούργιο δίσκο είναι να υπάρχουν ζωντανά όλα αυτά τα στοιχεία που έκαναν τη μπάντα τόσο δημοφιλή. Σε αυτό το πλαίσιο το ''Anthems For Doomed Youth'' ξεκινά δυναμικά θέλοντας να διαγράψει με μία μονοκονδυλιά τη δεκαετία αδράνειας της μπάντας αλλά και ότι μεσολάβησε αυτά τα δέκα χρόνια στη μουσική γενικότερα. Σαν να μη πέρασε μία μέρα δηλαδή από τον δεύτερο δίσκο τους. Σε αυτό τεράστια είναι η συμβολή των τριών κομματιών που ανοίγουν τον δίσκο. Το ξεκίνημα γίνεται με το ''Barbarians'', το οποίο έχει τις ''κεφάτες'' κιθάρες που οφείλει να έχει κάθε φιλόδοξο ροκάδικο single. To ''Gunga Din'' το έχουμε ακούσει εδώ και αρκετό καιρό, μιας και το χρησιμοποίησαν σαν προπομπό του δίσκου. Και πολύ σωστά έπραξαν, μιας και περικλείει όλες τις αρετές των Libertines, όπως μία γλυκιά παρακμιακή ατμόσφαιρα να συνδυάζεται με ένα ανθεμικό ρεφραίν, ιδανικό να τραγουδιέται μαζικά από μεθυσμένα Αγγλάκια στις pubs. Η απόλυτη δικαίωση δηλαδή, για κάποιο τραγούδι των Libertines. Η εισαγωγική τριάδα κλείνει με το ''Fame and Fortune''. Αυτό είναι τι πιο απλό αλλά και ταυτόχρονα πιο ραδιοφωνικό από τα τρία. Για τη συνέχεια έχουμε το ομώνυμο κομμάτι του δίσκου, μουσικά πιο χαμηλόφωνο, το οποίο μοιάζει σαν μία ωδή των Libertines για τη γενιά τους και τη (σχετικά) περασμένη νεότητά τους. Το ''You 're My Waterloo'' είναι από τα πιο μελαγχολικά κομμάτια που έχει ηχογραφήσει η μπάντα, με μοναδικούς πρωταγωνιστές τα φωνητικά και το πλήκτρα. Με το ''Belly Of The Beast'' βγαίνουν οι σταθερές επιρροές που έχουν από τους Clash, ενώ στο ''Iceman'' φλερτάρουν με μπητλικές μελωδίες. Τα ''Heart Of The Matter'' και ''Glasgow Coma Scale Blues'' είναι κομμάτια που θα μπορούσαν να βρίσκονται τόσο στο δεύτερο δίσκο τους, όσο και στους δίσκους των Babyshambles του Doherty ή σε κάποια από τις μπάντες που ηχογράφούσε ο Barat αυτά τα χρόνια. Ένα από τα πιο κολλητικά κομμάτια του δίσκου είναι το ''Milkman's Horse''. Με mid tempo ρυθμό αλλά και με μία μελωδία που κλιμακώνεται με τον χρόνο, δίνει το χώρο στον Doherty να πει με τη χαρακτηριστική βραχνή φωνή του άλλη μία ιστορία αστικής παρακμής. Ο δίσκος κλείνει με το ''Dead For Love'', ένα απογυμνωμένο κομμάτι με απελπισμένη διάθεση, που λειτουργεί ιδανικά για το κλείσιμο του δίσκου. Η special edition του δίσκου περιέχει πέντε ακόμα κομμάτια, που παρόλο που γενικά υπολείπονται αυτών του δίσκου, αποτελούν ακόμα ένα δέλεαρ για τους φανατικούς τους.

Οι Libertines με το ''Anthems For The Doomed Youth'' κατάφεραν να κάνουν μία δυναμική επιστροφή, διατηρώντας τα κύρια χαρακτηριστικά του ήχου τους. Μπορεί πλέον να μη ζουν στο όριο και να λειτουργούν σαν να μην υπάρχει αύριο, αλλά το ότι είναι ακόμα εδώ αποτελεί πραγματικό κατόρθωμα. Ότι βγήκαν αλώβητοι από έναν κυκεώνα προβλημάτων είναι σημαντικό. Μουσικά ο δίσκος είναι αυτό και κάτι παραπάνω απ΄αυτό  που θα περίμενε κάποιος από τους Libertines το 2015. Αν οι δύο πρώτοι δίσκοι ήταν το αυτοκαταστροφικό rock 'n' roll εικοσιπεντάρηδων, το ''Anthems For Doomed Youth'' είναι το κατασταλαγμένο rock 'n' roll στα τριανταπέντε. Είναι αυτό που δεν μπόρεσαν ποτέ να κάνουν οι New York Dolls και οι Sex Pistols.