Public Image Limited - What The World Needs Now...

''The king is gone but he's not forgotten, this is the story of a Johnny Rotten, It's better to burn out than it is to rust'' τραγουδούσε ο Neil Young στο κλασσικό ''Μy My, Hey Hey (Out of the Blue)'' του 1979 και αναφέρονταν ευθέως στον Johnny ''Rotten'' Lydon. O Lydon όμως δεν ακολούθησε τη πρόβλεψη του Young και προτίμησε να σκουριάσει, κάνοντας οτιδήποτε μπορούσε, από το να καεί. Αντίθετα το δρόμο που πρόβλεψε για τον Lydon ο Young, τον ακολούθησε αρκετά χρόνια μετά ο Kurt Cobain κλείνοντας μάλιστα το σημείωμα αυτοκτονίας του με τους στίχους του ''My My, Hey Hey''. Αλλά αυτό είναι μία άλλη ιστορία. Εμείς τώρα έχουμε να μιλήσουμε για τον Johnny ''Rotten'' Lydon και τον καινούργιο του δίσκο με τους Public Image Limited. Οι P.I.L. ξεκίνησαν στα τέλη των '70ς και κουβαλούσαν εξαρχής το βαρύ φορτίο ότι ο Rotten ηταν ο τραγουδιστής των Sex Pistols, που είχαν κυκλοφορήσει τον σημαντικότερο δίσκο της γενιάς τους. Το ''Nevermind The Bollocks, Here's The Sex Pistols'' μπορεί τελικά να μην ήταν ο καλύτερος δίσκος του punk (υπάρχει και το ''London Calling'' των Clash), ήταν όμως αυτός που χαρακτήρισε ανεξίτηλα την εποχή του punk. Οι Sex Pistols ήταν πολύ καταστροφικοί για να μακροημερεύσουν. Ένας δίσκος ήταν αρκετός για να μείνουν στην ιστορία. Με την ηρωίνη στην ημερήσια διάταξη και με απαγόρευση ζωντανών εμφανίσεων στη Βρετανία, ήταν σίγουρο ότι οι μέρες τους ήταν μετρημένες. Έτσι και έγινε. To συγκρότημα διαλύθηκε και ο Sid Vicious βρέθηκε νεκρός, με τις αιτίες του θανάτου να μην είναι πλήρως ξεκαθαρισμένες. Ο Johnny ''Rotten'' Lydon δεν θέλησε για τον εαυτό του να μείνει στην ιστορία μόνο ως μέλος της βραχύβιας ιστορίας των Sex Pistols. Αφού ξεστόμισε ένα αφοριστικό ''Never trust a hippie'', αναφερόμενος στον Malcolm McLarren (manager των Sex Pistols) και τη Nancy Spungen (κοπέλα του Sid Vicious), έφτιαξε τους Public Image Limited. Η νέα μπάντα ανέβηκε στο νεόκοπο, τότε, άρμα του post punk και έγινε από τους κυριότερους εκφραστές του, μαζί με μπάντες όπως οι Magazine, οι Joy Division,οι Fall, οι Gang of Four κ.α. Οι πρώτοι τους δίσκοι ήταν καταπληκτικοί, στη συνέχεια ήρθε η φυσιολογική πτώση και η μπάντα έπαψε να λειτουργεί στις αρχές των '90ς. Είκοσι χρόνια μετά είπαν να ξανανοίξουν το μαγαζί και το ''What The World Needs Now..'' είναι ο δεύτερος δίσκος μετά την επανασύνδεση.

Το βασικό ερώτημα που καλούνται να απαντήσουν τέτοιου τύπου δίσκοι είναι αυτό του λόγου της ύπαρξής τους. Η συνηθισμένη απάντηση, που πιάνει και το νέο πόνημα των P.I.L., είναι το ναι μεν αλλά. Ο δίσκος είναι αξιοπρεπής αλλά δεν έχει κάτι ουσιαστικό να προσφέρει. Οι ένδοξες μέρες της μπάντας έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Οι λόγοι που μπάντες προχωρούν σε τέτοιες κυκλοφορίες είναι κάτι μεταξύ της ανάγκης ηλικιωμένων μουσικών να νιώθουν ακόμα δημιουργικοί και της ανάγκης για ακόμα πιο φουσκωμένους τραπεζικούς λογαριασμούς, ή έστω τραπεζικούς λογαριασμούς αν η κακοδιαχείρηση του παρελθόντος τους έχει πια εξαφανίσει. Στη δική μας περίπτωση ο Lydon έχτισε στα νιάτα του τη πορεία του πάνω στον κυνισμό και τη δεικτικότητα που είχε για τους άλλους. Εδώ και χρόνια έχει έρθει ο χρόνος που ο ίδιος γίνεται δέκτης του κυνισμού και της δεικτικότητας των άλλων. Έκανε και ο ίδιος ότι μπορούσε για αυτό. Περιέφερε τον εαυτό του στα βρετανικά reality για επώνυμους και με τις δηλώσεις του φρόντισε να γκρεμίσει ένα μεγάλο μέρος του μύθου του. Στο μουσικό κομμάτι όμως δείχνει ότι κάτι υπάρχει από τη παλιά φλόγα. Το εναρκτήριο ''Double Trouble'' ο Lydon τραγιυδά (;) σαν οργισμένος νεανίας, αλλά μετά σκέφτεσαι τη πραγματική του εικόνα και κάνεις ένα βήμα πίσω. Στο ''C'est La Vie'' αναπολούν τις πιο σκοτεινές μέρες τους, ενώ στο ''Corporate'' κάτι έμεινε από τη συνεργασία του με τους Leftfield. Από εκεί και πέρα έχουμε τυπικά post punk κομμάτια με κάποια ηλεκτρονικά περάσματα που δεν θα απογοητεύσουν τους οπαδούς του είδους. Εν τέλει οι εξηντάρηδες P.I.L. κυκλοφόρησαν τον δίσκο που δεν μπορούν να βγάλουν εδώ και αρκετά χρόνια οι Bloc Party. Αυτό από μόνο του είναι ένα παράσημο για τον γερό-Johnny, που εξακολουθεί να αλλάζει χρώμα στα μαλλιά του με μεγαλύτερη συχνότητα από αυτή που μας λένε ψέματα οι Έλληνες πρωθυπουργοί στα χρόνια της κρίσης.