Of Montreal - White Is Relic / Irrealis Mood

Τα δύο χρόνια που πέρασαν από τo  ''Innocence Reaches'', χωρίς την κυκλοφορία full album, φαντάζει μεγάλο διάστημα για την μπάντα του Kevin Barnes. Βλέπετε οι Of Montreal είναι από τα πιο πολυγραφότατα συγκροτήματα της εποχής μας και έχουν καινούργιο δίσκο σχεδόν κάθε χρόνο. Η φετινή τους δουλειά ονομάζεται ''White Is Relic / Irrealis Mood'' και απέχει αρκετά υφολογικά από τον προκάτοχό της. Εκεί που το ''Innocence Reaches'' ήταν up tempo, γεμάτο δυνητικά και χορευτικά singles, το ''White Is Relic / Irrealis Mood'' είναι εσωστρεφές και χαλαρωτικό. Αν το πρώτο είναι η κορύφωση ενός party, το δεύτερο είναι το soundtrack του hangover που ακολουθεί. Παραμένει όμως πιστό στη φιλοσοφία που έχουν οι Of Montreal όλα αυτά τα χρόνια. Γνήσιοι αλχημιστές της pop, αναμιγνύουν στο ηχητικό τους μπλέντερ synth pop, indie, ψυχεδελικούς ήχους, την κληρονομιά του Brian Wilson και το αποτέλεσμα σηνύθως τους δικαιώνει. Ίσως ο υπερβολικός αριθμός των κυκλοφοριών τους κάποιες φορές να λειτουργεί ανασταλτικά, αφού δίνουν την εντύπωση ότι κυκλοφορούν κάθε ιδέα που υπάρχει στο μυαλό του Kevin Barnes και δεν συγκεντώνουν τις καλύτερες εξ΄αυτών για την συμπλήρωση κάποιου πραγματικά σπουδαίου δίσκου. Τελικά όμως αυτά δεν έχουν μεγάλη σημασία και εκ των πραγμάτων οι Of Montreal είναι από τα σημαντικότερα συγκροτήματα της σύγχρονης indie σκηνής.

Το ''White Is Relic / Irrealis Mood'' περιέχει έξι κομμάτια μεγάλης διάρκειας (από πέντε έως οχτώ λεπτά), μέσα από τα οποία ο Barnes σχολιάζει την σύγχρονη δυστοπική Αμερική που προέκυψε από την εκλογή Τραμπ και μετά. Όχι ότι πριν οι Η.Π.Α. ήταν ο απόλυτος παράδεισος, αλλά μετά την εγκατάσταση του Τραμπ στο οβάλ γραφείο προέκυψε αμφισβήτηση πολλών δημοκρατικών κεκτημένων και αρκετοί άνθρωποι, ανάμεσά τους και ο Barnes, αισθάνονται τουλάχιστον προβληματισμένοι και επιφυλακτικοί για το μέλλον. Αν η πολιτική αποτελεί την πηγή έμπνευσης για το στιχουργικό κομμάτι του δίσκου, η μουσική του δίσκου είναι groovy αλλά όχι χορευτική και φλερτάρει έντονα με τη funk των '80ς. Synths μπλέκουν με χαλαρές κιθάρες και στιβαρές μπασογραμμές απλώνονται πάνω από βασικά beats. Το εναρκτήριο ''Soft Music / Juno Portraits Of The Jovian Sky'' μας εισάγει στη λογική του δίσκου, με τα beats να έρπονται παράλληλα στη βασική μελωδία και ο Barnes να απαγγέλνει κατεβατά από στίχους. Το ''Paranoiac Intervals / Body Dysmorphia'' θα μπορούσε να ανήκει στους Hot Chip, αν οι τελευταίοι ήταν περισσότερο indie παρά electronica και το ''Writing The Circle / Orgone Tropics'' με τα ατμοσφαιρικά synths συγκαταλλέγεται στις καλύτερες στιγμές την νέας σοδειάς τραγουδιών των Of Montreal. Στο ''Plateau Phase / No Careerism, No Corruption'' βουτάνε στα αχαρτογράφητα νερά, για αυτούς, του r'n'b, ενώ στο ''Sophie Calle private Game / Every Person Is A Pussy, Every Pussy...'' θυμίζουν τους πάλαι ποτέ φερέλπιδες αστέρες της χορευτικής indie pop Black Kids. Με το ''White is Relic / Irrealis Mood'' οι Of Montreal φτιάχνουν έναν αρκετά διαφορετικό δίσκο από όσα μας έχουν συνηθίσει, χρησιμοποιώντας όμως τα δικά τους και γνωστά υλικά. Λοξοκοιτάζουν προς τη μαύρη μουσική, αλλά παραμένουν μία ποπ μπάντα. Εξάλλου ο Kevin Barnes πάντοτε αναζητούσε το διαφορετικό και ποτέ δεν έμενε προσκολλημένος στις δάφνες του παρελθόντος.