Ty Segall - Three Bells

Το 2023 ο Ty Segall δεν κυκλοφόρησε δίσκο με καινούργιο υλικό, κάτι τελείως ασυνήθιστο για τον Αμερικανό rocker. Βλέπετε από τότε που μας συστήθηκε, περίπου δεκαπέντε χρόνια πριν, δεν υπάρχει έτος με τουλάχιστον έναν δίσκο με νέο υλικό από την πλευρά του. Πριν αρχίσουμε να ανησυχούμε πραγματικά, μας πρόλαβε και το ''Three Bells'' βρίσκεται στα ράφια των δισκοπωλείων. Ένας δίσκος που τον βρίσκει να επιστρέφει στο ψεχεδελίζων garage rock του, μιας και ο προκάτοχός του, το ''Hello, Hi'', ήταν η πιο ακουστική δουλειά του, με εμφανείς τις folk επιρροές. Για το ''Three Bells'' ο Ty Segall αντλεί έμπνευση από το κλασσικό rock των τέλων '60ς με αρχές '70ς. Η τελευταία περίοδος των Beatles αλλά και οι προσωπικοί δίσκοι του John Lennon, οι Led Zeppelin, τα πρώτα albums των Black Sabbath, τα proto punk συγκροτήματα του Detroit, το kraut rock, αλλά και σύγχρονοι δημιουργοί σαν τον Jack White, αποτελούν τις πηγές του Καλιφορνέζου rocker. Όλα αυτά εντάσσονται στο δικό του προσωπικό πρίσμα, με έντονη παρουσία των κιθάρων που μάλιστα σε πολλά σημεία χρησιμοποιούν έντονες παραμορφώσεις.

Το εναρκτήριο ''The Bell'' μας προϊδεάζει ότι έχουμε να κάνουμε με έναν κιθαριστικό δίσκο με πολύ distortion, για να ακολουθήσει το ψυχεδελίζων έπος ''Void''. Το ''I Hear'' μας γυρίζει στα '70ς τότε που ο rock ήχος ήταν ο απόλυτος πρωταγωνιστής και στο ''Hi Dee Dee'' ο Ty Segall επιδίδεται σε ένα πιο blues παίξιμο της κιθάρας του. Το ρυθμικό ''My Best Friend'' είναι από τα πιο πιασάρικα κομμάτια του album και το ''Reflections'' σε κερδίζει άμεσα με τη μελωδική γραμμή του. Στο ''Move'' οι επιρροές του Jack White είνι εμφανείς και το single ''Eggman'' είναι ταυτόχρονα δύστροπο και εθιστικό. Οι μπητλικές μελωδίες χρωματίζουν ρομαντικά το ''My Room'' και στο ''Watcher'' χάνεται σε μακροσκελείς Zeppelin-ικούς κιθαριστικούς πειραματισμούς. Στο αργόσυρτο ''Repetition'' ρίχνει τους τόνους και το ''To You'' είναι από τις πιο pop στιγμές του. Το ''Wait'' ξεκινάει χαλαρά για να κλιμακωθεί με το πέρασμα του χρόνου σε ένα rock κομμάντι με γιαγαντιαία riffs και το ''Denee'' είναι ένα ψυχεδελικό mantra όπου ο Segall; επαναλαμβάνει σε διάφορους τόνους το όνομα Denee. Ο John Lennon είναι η βασική επιρροή της κατακλείδας του δίσκου με τίτλο ''What Can We Do''.

Μεγαλώνοντας ο Ty Segall στρέφεται περισσότερο σε κλασσικές rock φόρμες, μειώνοντας τις garage/surf και punk αναφορές των πρώτων του χρόνων. Το ''Three Bells'' είναι ένας rock δίσκος, μεγάλος σε διάρκεια και όχι εύκολος ως άκουσμα. Οι κιθάρες απλώνονται στο χώρο και στον χρόνο, και χρησιμοποιούν πολλά εφέ. Ένας δίσκος που απαιτεί αρκετές ακροάσεις για να αποκαλύψει τις αρετές του και θα απολαύσουν ευκολότερα οι fans του κλασσικού rock.