Ray Davies : Ο Άνθρωπος Που Θα Μπορούσε Να Γίνει Βασιλιάς

Πως θα είχε εξελιχθεί η καριέρα του Elvis Presley αν δεν είχε εμφανιστεί στους αμερικάνικους τηλεοπτικούς δέκτες, την δεκαετία του '50, κουνώντας προκλητικά τους γοφούς του, προκαλώντας κύματα λατρείας στην νεολαία και σοκάροντας κάθε πουριτανό Αμερικάνο οικογενειάρχη; Και ποια θα ήταν η πορεία των Beatles αν δεν είχαν προσλάβει για manager τον δαιμόνιο Brian Epstain; Με αυτά τα παραδείγματα θέλουμε να δείξουμε, ότι για την σπουδαία πορεία ενός καλλιτέχνη δεν αρκεί μόνο το ταλέντο (το οποίο είναι απαραίτητο για την καλλιτεχνική καταξίωση), αλλά πρέπει να υπάρξει και το τυχαίο(;) γεγονός που θα εκτοξεύσει τον καλλιτέχνη σε πρωτόγνωρα επίπεδα δημοτικότητας. Ότι δεν συνέβη στην καριέρα του Ray Davies βασικού συνθέτη και τραγουδιστή των The Kinks. Παρόλο που οι Kinks αποτέλεσαν βασικό μέλος της εισβολής των βρετανικών συγκροτημάτων στην Αμερική στα 60ς και ο δρόμος φαίνονταν να είναι στρωμένος με ροδοπέταλα, ώστε η μπάντα να συναγωνίζεται στα ίσια τους Beatles και τους Rolling Stones, αυτό δεν έγινε ποτέ. Πάντα κάτι συνέβαινε και οι Kinks βρίσκονταν ένα κλικ πίσω από τους διάσημους συμπατριώτες τους. Από τη μία οι Kinks επλήγησαν από το σύνδρομο: δύο αδέλφια ηγούνται σε rock συγκρότημα (Oasis , Jesus and Mary Chain κ.α.). Οι σχέσεις του Ray με τον αδελφό του Dave, της έτερης σημαντικής περσόνας της μπάντας , πέρασαν από σαράντα κύματα. Κάτι που αναπόφευκτα επηρεάζει και τις επιλογές του συγκροτήματος. Οι συχνοί τσακωμοί τους, πολλές φορές και κατα την διάρκεια ζωντανών εμφανίσεων, ήταν η αιτία να μην προσκαλούνται για κάποια χρόνια στην αμερικάνικη τηλεόραση, που εκείνη την επόχή ήταν παντοδύναμη και καθόριζε την δημοτικότητα κάθε συγκροτήματος. Από την άλλη οι επιλογές του management τους δεν υπήρξαν ποτέ οι καταλληλότερες, ώστε ή μπάντα να αγγίξει την κορυφή. Επίσης θα μπορούσε κάποιος να πει ότι και η εμμονή του Ray Davies σε μία καθαρά βρετανική θεματολογία στους στίχους του από τα μέσα των 60ς και μετά, έπαιξε τον ρόλο της ώστε οι Kinks να μην αποκτήσουν την φήμη που τους άξιζε. 

Αν τα παραπάνω ήταν οι λόγοι που οι Kinks δεν έγιναν ποτέ το κορυφαίο συγκρότημα, υπάρχουν και οι λόγοι που άξιζαν κάτι τέτοιο. Πρώτα από όλα τα τραγούδια τους. Οι Kinks ξεκίνησαν και αυτοί διασκευάζοντας blues και rock 'n' roll standards, όπως όλα τα βρετανικά συγκροτήματα της εποχής τους , για να καταλήξουν σε πολύ σύντομο διάστημα να κυκλοφορούν αποκλειστικά δικές τους συνθέσεις. Έπαιξαν punk, πριν καν εφευρεθεί ο όρος, με το You Really Got Me, αλλά εκεί που πραγματικά διέπρεψαν ήταν στην κυκλοφορία τρίλεπτων pop κομψοτεχνημάτων. Τι να πρωτοθυμηθεί κάποιος: Warerloo Sunset, A Well Respected Man, Sunny Afternoon, David Watts - προσθέστε ελεύθερα. Επίσης ήταν από τους πρώτους που κυκλοφόρησαν concept album το Arthur, or the Decline and the Fall of the British Empire, που πραγματεύεται αυτό που δηλώνει με τον τίτλο του. Όσο ιερόσυλο και να ακούγεται ο Ray Davies έγραψε τόσα σπουδαία τραγούδια όσα και ο John Lennon, αλλά πάντα κάτι του πήγαινε στραβά. 

Σαν γνήσιοι εκπρόσωποι του swinging London και του mod κινήματος, το στυλ των Kinks ήταν πάντα η επιτομή της μόδας της εποχής. Εξέπεμπαν μία βρετανική ανωτερότητα, φτάνοντας τα όρια του σνομπισμού, που ενώ τους έδινε κάτι το ιδιαίτερο, πολύ πιθανόν να απέτρεπε ταυτόχρονα πολλούς να ταυτιστούν μαζί τους. Εκεί που οι Kinks πραγματικά δικαιώθηκαν είναι στο πόσο επηρέασαν συγκροτήματα επόμενων δεκαετιών. Μπάντες όπως οι The Jam , οι Blur,  οι Supergrass και πολλοί άλλες, δεν θα ήταν ίδιες αν δεν είχαν υπάρξει οι Kinks. Κάπως έτσι κλείνουμε λέγοντας πως ο Ray Davies θα μπορούσε να γίνει βασιλιάς αλλά κατέληξε ένας απλός πρίγκηπας της rock μυθολογίας.