The War on Drugs - Lost in the Dream [Secretly Canadian, 2014]

H πρώτη μας γνωριμία με τους The War on Drugs πάει μια πενταετία πίσω, στο ντεμπούτο τους άλμπουμ Wagonwheel Blues. Οι Adam Granduciel και Kurt Vile γνωρίστηκαν το 2003 και ο καρπός αυτής της γνωριμίας ήταν το προτζεκτ των The War on Drugs, που στα πρώτα του βήματα ακουγόταν σαν ένας συνδυασμός της κιθαριστικής επιθετικότητας των Sonic Youth με το στιβαρό αμερικάνικο ροκ των Bruce Springsteen και Tom Petty. Στην συνέχεια οι δρόμοι αυτών των δυο χώρισαν (από ότι φαίνεται τελικά καλύτερα και για τους δυο) και ο Granduciel όντας ο βασικός πλέον συνθέτης άρχισε να δίνει στην μπάντα τον ήχο που οραματιζόταν. Αυτός αφορούσε μια ήπια και στρωτή ροκ στροφή που εναγκαλίζεται ολόκληρη την αμερικάνικη παράδοση και επι της ουσίας λαμβάνει την ολοκληρωτική της μορφή στο φετινό τρίτο τους άλμπουμ. 

O Granduciel πετάει σαν βαρίδι από πάνω του οτιδήποτε εξεζητημένο, θέλοντας να φτιάξει ένα δίσκο που θα ακουστεί από ευρύτερο ακροατήριο και δεν θα απαιτεί ανάλογο μουσικό υπόβαθρο. Θα μπορούσε κανείς να το θεωρήσει και ως μια συντηρητική προσέγγιση, αλλά ακούγοντας το Lost in the Dream αυτό περνάει σε δεύτερη μοίρα. Ναι μεν ακούς ένα δίσκο που δεν έχει να προσφέρει και πολλά καινούρια πράγματα, αλλά σίγουρα στα αυτιά σου δεν φτάνει μια αδιάφορη ανακυκλωμένη συλλογή ήχων. Φτάνουν μερικές μεστές, καλοφτιαγμένες και ώριμες ροκ συνθέσεις με χαρακτήρα και συναίσθημα.

Από το εναρκτήριο Under the Pressure μετεφέρεσαι στους δρόμους της Φιλαδέλφειας (από όπου είναι η μπάντα) σαν μια συνέχεια του γνωστού κομματιού του Springsteen, ενώ η ερμηνεία του Granduciel έχει έντονες αναφορές στον Bob Dylan. Η συνέχεια έρχεται με το ρυθμικά ρομαντικό Red Eyes, ένα από τα πιο όμορφα τραγούδια που έχουμε ακούσει φέτος και κάπου εκεί το άλμπουμ έχει μπεί σε μια συγκεκριμένη ροή. Αλλού σε πιο βαθυστόχαστα φολκ μονοπάτια όπως στα Suffering και Lost in the Dream και αλλού σε αυτήν την mid-tempo αισιόδοξη ευφορία όπως στα An Ocean in Between the Waves και Eyes to the Wind, το Lost in the Dream είναι ένα εξαιρετικό άλμπουμ. Ένα λαμπερό δείγμα heartland ροκ που αδιαφορεί για την πρωτοτυπία, στέκεται απλό και ειλικρινές απέναντι σου, ενώ δεν έχει και κανένα πρόβλημα να σταθεί δίπλα στα μεγαθήρια του είδους από τα οποία έχει επηρεαστεί. Θέλει τέχνη και μπόλικο ταλέντο για να καταφέρεις να γράψεις ένα τέτοιο δίσκο, που σε κάνει να ξανακούσεις με το ίδιο ενδιαφέρον πράγματα που έχεις ακούσει πολλάκις και αφομιώσει κατά το παρελθόν.

Τον ακούμε ολόκληρο μέσω spotify:

Μίμης Πλέσσας - Στήλη "Ακούω" Τέταρτο #115