Δέκα Συγκροτήματα από την Championship της Britpop

Το αν μία ποδοσφαιρική ομάδα κατακτήσει τους στόχους της δεν εξαρτάται μόνο από την απόδοση των stars της, αλλά και από την ύπαρξη παικτών πολυεργαλείων που βάζουν τη συλλογική διάκριση πάνω από τη προσωπική. Οι τίμιοι εργάτες που δουλεύουν ακατάπαυστα κάνοντας τη βρώμικη δουλειά για να αναδειχτούν οι πιο φαντεζί και τεχνίτες συμπαίκτες τους. Και επειδή μία ομάδα δεν παίρνει mundial με έντεκα Messi, αλλά χρειάζεται και τους Mascherano της, κάπως έτσι είναι και με τις μουσικές σκηνές. Η britpop που κυριάρχησε στα 90ς, δεν είχε μόνο Oasis, Blur, Pulp, Suede και τους λοιπούς, που βγήκαν μπροστά και τράβηξαν τους προβολείς αλλά είχε και πολλές ακόμα μπάντες που συμμετείχαν στη σκηνή διεκδικώντας το δικό τους μερίδιο επιτυχίας και συμβάλλοντας στη δημιουργία των τελευταίων πραγματικά περήφανων μουσικών ημερών στο Νησί.

Gene

Το πακέτο το είχαν πραγματικά. Πιστοί στη Smiths-ική παράδοση και με έναν γοητευτικό δάνδη (Martin Rossiter) για τραγουδιστή, είχαν όλα τα φόντα να φτάσουν ψηλά. Τα τραγούδια υπήρχαν, οι κριτικες ήταν καλές, αλλά κάτι στράβωσε και οι Gene δεν έφτασαν εκεί που μπορούσαν. Τα προβλήματα κατάθλιψης του Rossiter σε συνδυασμό με την πιο εσωστρεφή μουσική τους, σίγουρα συνέβαλλαν ώστε οι Gene να μην καταφέρουν να αγγίξουν τη κορυφή.

Καλύτερος δίσκος: Olympian (1995)

Ocean Colour Scene

Από τις πιο τίμιες μπάντες της σκηνής. Σταθεροί στα δισκογραφικά τους ραντεβού και με δίσκους που πάντα είχαν να πουν, αλλά και με έναν υπερβάλλοντα σεβασμό προς τον Paul Weller και τη μουσική του. Όλα ήταν τοποθετειμένα στην εντέλεια, αλλά συνήθως τους έλειπε αυτό το κάτι παραπάνω για να ενθουσιάσουν.  Ίσως ήταν αρκετά συντηριτικοί στη μουσική τους προσέγγιση και αυτό ήταν που τους εμπόδισε από το να απογειωθούν. Ο Claude Makelele της britpop.

Καλύτερος δίσκος: Moseley Shoals (1996)

Bluetones

Με το ντεμπούτο τους album ενθουσίασαν, τα single του ήταν καταιγιστικά. Στη συνέχεια όμως τους πήρε η κάτω βόλτα και δεν είχαν την ανάλογη συνέχεια. Ένα ταλέντο που έμεινε ταλέντο.

Καλύτερος δίσκος: Expecting To Fly (1996)

Dodgy

Το britpop συγκρότημα που αντιπροσώπευε το καλοκαίρι. Feelgood ατμόσφαιρες, singles με retro παραπομπές, αλλά απείχαν αρκετά από το να χαρακτηριστούν πραγματικά σπουδαίοι. Τη δουλειά τους πάντως την έκαναν μια χαρά και εμεις χορέψαμε αρκετά μαζί τους.

Καλύτερος δίσκος: Homegrown (1994)

Shed Seven

Από τα πιο rock συγκροτήματα της britpop, με επιρροές τόσο από το Madchester όσο και από τους Rolling Stones. Δυνατό ντεμπούτο, σταθερά καθοδική πορεία για τη συνέχεια.

Καλύτερος δίσκος: Change Giver (1994)

Ash

Τα πιτσιρίκια της britpop. Στις ηχογραφήσεις των πρώτων singles δεν είχαν τελειώσει το σχολείο, η μουσική τους είχε και αρκετές punk επιρροές, προφανώς και λόγω ηλικίας. Έβγαλαν αρκετά συμπαθητικά δισκάκια, τίποτα όμως δεν συγκρίνεται με τον νεανικό ενθουσιασμό του πρώτου τους album.

Καλύτερος δίσκος: 1977 (1996)

Salad

Θυμάμαι τον κολλητό μου τον Σπύρο να φοράει συχνά πυκνά μπλουζάκι Salad στα φοιτητικά μας χρόνια και σκέφτομαι ότι πρέπει να ήταν από τους ελάχιστους που γνώριζαν την ύπαρξή τους στη Πάτρα. Πράγματι, ποτέ δεν έκαναν κάποια μεγάλη επιτυχία και πλέον έχουν χαθεί οριστικά στη λήθη.

Καλύτερος δίσκος: Ice Cream (1997)

Mansun

Συζητήθηκαν αρκετά με τον πρώτο τους δίσκο, με τον οποίο έφτασαν και στο Νο1 των charts. Για τη συνέχεια δεν είχαν να επιδείξουν και πολλά πράγματα, με εξαίρεση κάποια καλά singles. Χάθηκαν στις progressive εμμονές τους, που έβγαιναν όλο και πιο πολύ στην επιφάνεια.

Καλύτερος δίσκος: Attack Of The Grey Latern (1997)

Cast

Άλλη μία τίμια μπάντα που εκμεταλεύτηκε το hype της εποχής και έκανε αρκετές πωλήσεις και εξώφυλλα. Κλασσικός βρετανικός ήχος με πιασάρικα refrain και κολλητικές μελωδίες.

Καλύτερος δίσκος: All Change (1995)

Rialto

Κάτι σαν την εφηβική έκδοση των Pulp. Ασχολήθηκαν αποκλειστικά με τα πρώτα και προφανώς αθώα ερωτικά σκιρτήματα. Τα ραδιόφωνα της εποχής τους τίμησαν δεόντως. 

Καλύτερος δίσκος: Rialto (1998)