Η δικτατορία της εναλλακτικής Πατρινέλας

Τις προηγούμενες ημέρες βρέθηκα στην Αθήνα και όπως ήταν αναμενόμενο έκανα και τις καθιερωμένες για τη περίσταση μπαρότσαρκα. Προφανώς και η πρωτεύουσα έχει περισσότερες και καλύτερες επιλογές από την επαρχία στο συγκεκριμένο θέμα, αλλά θεωρώ ότι στο χώρο των ''εναλλακτικών'' bars η Αθήνα έχει να προσφέρει πραγματικά διαφορετικές προτάσεις. Προσωπικά με εντυπωσίασε η Παρασκευή βράδυ στο key bar στη Πραξιτέλους, όπου οι μουσικές επιλογές του d.j. βρίσκονταν σε πλήρη συμφωνία με τον όρο εναλλακτικός. Και πολύς κόσμος υπήρχε που διασκέδαζε με τις συγκεκριμένες επιλογές. Σε αντίθεση με τη Πάτρα που υπάρχει σχεδόν αποκλειστικά μία πρόταση. Αυτή της ''εναλλακτικής Πατρινέλας''. Και τι είναι αυτή η ''εναλλακτική Πατρινέλα'' θα διερωτηθεί εύλογα κάποιος. Η ''εναλλακτική Πατρινέλα'' είναι η άποψη που διέπει τη συντριπτική πλειοψηφία των bars που αυτοχαρακτηρίζονται ως εναλλακτικά. Ονόματα και διευθύνσεις δεν χρειάζεται να δώσουμε, απλά βρίσκονται παντού. Από τη Ρήγα Φεραίου, τη πλατεία Γεωργίου, τα Ψηλά Αλώνια και όπου αλλού μπορεί να ξεφυτρώσει ένα bar. Οι μουσικές τους επιλογές διέπονται από ένα μείγμα από funk, soul, rock (με προτίμηση το κλασσικό), latin, πλειάδα αχρείαστων remixes και κλείσιμο του ματιού προς την trash κουλτούρα. Γενικές αρχές είναι, ότι γνωστό και καλό, αρκεί να μπορεί να κάνει τον κόσμο να κουνηθεί. Κανένας χαρακτήρας, καμία προσωπική πρόταση. Η οσμή της ναφθαλίνης είναι κυρίαρχη, γιατί οι περισσότερες επιλογές αντλούνται από αρκετές δεκαετίες πίσω. Το παράδοξο είναι ότι τόσο οι ιδιοκτήτες, όσο και οι θαμώνες αυτά τα bars τα θεωρούν πραγματικά εναλλάκτικά. Για τους ιδιοκτήτες αυτό είναι μάλλον φυσικό αφού αυτές είναι οι επιχειρήσεις τους, ενώ οι περισσότεροι θεωρούν τους Deep Purple και τον Satriani ως εναλλακτικές μουσικές προτάσεις το έτος 2015. Για τους θαμώνες η μοναδική εξήγηση που δίνω είναι ότι στο σπίτι τους ακούν Ρέμο και Παντελίδη, οπότε μόλις ακούσουν λίγη jazz ή funk θεωρούν ότι βρίσκονται σε κάποιον πραγματικά εναλλακτικό χώρο. Διεκπεραιωτές αυτής της μουσικής ''εναλλακτικής Πατρινέλας'' είναι επώνυμοι d.j. της πόλης, που περιφέρονται καθημερινά στα δέκα με δεκαπέντε bars ''εναλλακτικής Πατρινέλας'', ρυθμίζοντας τη δοσολογιά του μουσικού coctail της, ανάλογα με την ημέρα και τον χώρο. Μουσικόφιλοι οι περισσότεροι, αλλά προκειμένου να βγαίνει το μεροκάματο αποδέχονται τις οδηγίες που τους δίνει ο παντελώς άσχετος από μουσική ιδιοκτήτης του bar. Κάπως έτσι κυλάει η τελευταία, τουλάχιστον, πενταετία στη νυχτερινή Πάτρα και τίποτα δεν δείχνει ικανό να αποκαθηλώσει την ''εναλλακτική Πατρινέλα'' από το θρόνο της.

''Please understand. We don't want no trouble. We just want the right to be different. That's all'.

Jarvis Cocker (από το εσώφυλλο του ''Different Class'')