Ήμουν και εγώ εκεί; Black Keys-Black Angels. Primavera Sound Festival. Plissken Festival.

Της part_time_girl

Οι τελευταίες δύο εβδομάδες ήταν γεμάτες με έντονη συναυλιακή δραστηριότητα. Σίγουρα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Εγώ δεν ήμουν εκεί. Από τον τίτλο πρέπει να αναφέρω ότι έχω δει τα πρώτα δύο συγκροτήματα και έχω πάει και στα δύο αυτά φεστιβάλ προηγούμενες χρονιές. Φέτος όμως; Χάθηκε η συναυλιακή μου κουλτούρα; Ή δεν ήθελα να δω μπάντες που τις έχω δει ξανά; Θα ξεκινήσω με μια παραδοχή πως ναι, θα ήθελα να πάω αλλά γιατί δεν πήγα; Και ακόμα οι γυναίκες δεν πάνε πλέον σε μεγάλα φεστιβάλ και συναυλίες; Είναι προνόμιο των ανδρών;

Παρατήρησα πως οι περισσότεροι «φίλοι- άνδρες» στο Facebook έκαναν το λίγοτερο 3 posts από κάθε live στο οποίο βρέθηκαν. Σχεδόν καμία κοπέλα. Επίσης όλοι ανεξαιρέτως έκαναν και μια κριτική σε αυτά. Μα που ήταν όλες οι γυναίκες; Και γιατί δεν είχαν κάτι να πουν; Πολλά τα ερωτήματα.  Παρατηρώ πως ο λόγος των γυναικών δεν έχει πάλι την ίδια βαρύτητα, είναι όπως στις συζητήσεις για μπάλα. Μα και στη μουσική μισογυνισμός; Φαίνεται λοιπόν πως η κοινωνία αναπαράγει ότι μόνο οι άνδρες είναι rock stars. Ίσως ήρθε η στιγμή να σκεφτούμε τι δυνατότητα συμμετοχής και πρόσβασης έχουν οι γυναικείες μπάντες και οι γυναίκες σε μεγάλα φεστιβάλ μουσικής, μιας και οι ανδρικές μπάντες και οι άνδρες κυριαρχούν στα line up.

Τελικά εγώ γιατί δεν ήμουν εκεί;

Έχω παρακολουθήσει αρκετές συναυλίες στις οποίες δεν έχω πληρώσει το αντίστοιχο χρηματικό αντίτιμο. Κάτι που πλέον αναγνωρίζω πως πρέπει να κάνω αν θα ήθελα και στην Ελλάδα να υπάρξει ένα καλά οργανωμένο μουσικό φεστιβάλ με ονόματα που δεν έρχονται για μια αρπαχτή. Πλέον απλά δεν μπορώ να πληρώσω αυτό το αντίτιμο και πέρα από τον κόσμο που έχει μια μόνιμη πρόσκληση, τιμής ένεκεν, οι άλλοι πως μπορούν; Πως μπορεί κανείς σε μια περίοδο που σε πληρώνουν μια φορά το χρόνο να ικανοποιεί αυτές τις ανάγκες; Ή ένα ταξίδι στην Ισπανία με ένα αξιόλογο ποσό για την είσοδό σου σε αυτό; Έκανα την επιλογή να ζω μόνη μου σε άλλη πόλη από αυτή που ζει η οικογένειά μου και αυτό ταυτόχρονα με έχει αποκλείσει από διάφορα κομμάτια της κοινωνικής μου ζωής. Οι νέοι εργαζόμενοι κυρίως λειτουργούν με όρους full time volunteers, με κακές συνθήκες εργασίας και μισθοδοσίας. Έχω επιλέξει από τα χρήματα που παίρνω [όποτε παίρνω] να διαθέτω ένα ποσό για τρόφιμα σε οικογένειες που χρειάζονται υποστήριξη στην γειτονιά μου.  Λάθος / σωστό; Σίγουρα κάποια εσωτερική ανάγκη μου καλύπτει, ως έντιμη στάση σε μια περίοδο όπου η μητέρα μου είναι ανασφάλιστη μετά από 35 χρόνια εργασίας. Είναι όμως ένα μουσικό φεστιβάλ αρκετό να ικανοποιήσει τις ανάγκες μιας κοινωνίας σε κρίση; Η αναπαραγωγή της κουλτούρας της μεσαίας τάξης έχει αρχίσει να με αφήνει αδιάφορη, φέρνοντας στο μυαλό μου εικόνες από ανήλικα παιδιά σε κέντρα κράτησης και από τα επισφαλή μέρη διαμονής τους (πάρκα/εγκαταλελειμμένα εργοστάσια). Η ανάγκη διατήρησης μιας κουλτούρας που έχει ως μοναδικό στόχο της καθημερινότητας τη δυνατότητα να παρευρεθούμε σε διάφορα events μας καθιστά επικίνδυνους, ειδικά σε μια κοινωνία στην οποία έχουν ισοπεδωθεί τα πάντα από ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα.  Μήπως ήρθε η στιγμή που πρέπει να τεθούν νέα ερωτήματα και να επαναπροσδιοριστεί η ανάγκη αυτή;

Σκέφτομαι να βγάλω μια φωτογραφία με το μισθωτήριο του σπιτιού/ τη ΔΕΗ/ τα κοινόχρηστα/ και τη συχνότητα κατάθεσης του μισθού μου. Πρέπει να σκεφτώ τα hashtags ομως.

Εγώ πάντως λέω να πάμε στις ΑΝΑΙΡΕΣΕΙΣ.