Η άνοδος και η πτώση του Billy Corgan

Ο Andy Warhol είχε πει πως ο καθένας μπορεί να έχει δεκαπέντε λεπτά δημοσιότητας. Το rock 'n' roll, όμως είναι πιο γενναιόδωρο με τα επίλεκτα μέλη του. Τους χαρίζει την αιωνιότητα. Ένα τέτοιο μέλος παραλίγο να γίνει και ο Billy Corgan. Το παραλίγο που κολλάει θα αναρωτηθεί εύλογα κάποιος. Κολλάει στο ότι η πορεία του Corgan χαρακτηρίζεται από υπερβολική έμπνευση για κάποια χρόνια, και μία ανευ λόγου και ουσίας μετριότητα στη συνέχεια. Μεγαλωμένος στο Σικάγο, από μικρός κατάλαβε ότι η θέση του βρίσκεται πάνω στη σκηνή. Υπερβολικά φιλόδοξος και με τεράστια πίστη στον εαυτό του έγινε ο αδιαφιλονίκητος ηγέτης ενός από τα σημαντικότερα συγκροτήματα των 90ς, των Smashing Pumpkins. Συνοδοιπόροι του σε αυτή τη διαδρομή ήταν ο Ιαπωνικής καταγωγής κιθαρίστας James Iha, η σχετικά περιορισμένων δυνατοτήτων μπασίστρια D' Arcy και ένας από τους κορυφαίους drummer της γενιάς του ο Jimmy Chamberlin. Όλοι αυτοί βέβαια καλούνταν να υπηρετήσουν με θρησκευτική ευλάβια το όραμα του Billy Corgan. Η δημοκρατία προφανώς και ήταν μία άγνωστη λέξη στο μικρόκοσμο των Smashing Pumpkins. Όλα αρχίζουν και τελειώνουν στο κεφάλι του ηγέτη τους. Ο Corgan είναι μία περίεργη προσωπικότητα με αδιαμφισβήτητο ταλέντο να γράφει σπουδαία κομμάτια. Σε σχέση με τους σύγχρονους του σπουδαίους Αμερικάνους rockers, είχε περισσότερο ταλέντο από τον Kurt Cobain, χωρίς όμως να έχει τη αμεσότητα του τελευταίου και βέβαια την αυτοκτονία που τον εκτόξευσε σε μύθο για πάντα και ήταν λιγότερτο role model από τον Eddie Vedder, που θέλησε να γίνει ο καθοδηγητής της generation X. Ο Corgan πάνω από όλα ήξερε να γράφει σπουδαία τραγούδια και μάλιστα πολύ διαφορετικά μεταξύ τους, εξερευνώντας όλο το φάσμα του rock.

Η αρχή έγινε το σωτήριον έτος 1991 με τη κυκλοφορία του ''Gish''. Ο δίσκος μπορεί να μην τους μετέτρεψε σε super stars αντίστοιχους των Nirvana, που την ίδια χρονιά είχαν κυκλοφορήσει το ''Nevermind'', αλλά τους κατέταξε ως μία ανερχόμενη δύναμη της εναλλακτικής σκηνής, κάνοντας σαφές ότι κάτι σπουδαίο πρόκειται να επακολουθήσει με τους νεαρούς από το Σικάγο. Το κομμάτι ''I Am One'' που ξεκινά τον δίσκο είχε το απαιτούμενο airplay ώστε οι Smashing Pumpkins να γίνουν ευρύτερα γνωστοί και πέρα από τα στενά όρια του underground.

Το 1993 επιστρέφουν έχοντας στις αποσκευές τους έναν από τους καλύτερους δίσκους της δεκαετίας, το οριακό ''Siamese Dream''. Στα δεκατρία τραγούδια του ο Billy Corgan σταχυολογεί ολόκληρο το φάσμα του rock. Από το hard rock του ''Cherub Rock'', τη pop λογική του ''Today'' (ένα από τα χαρακτηριστικότερα video clip του MTV), τον λυρισμό του ''Disarm'' και το απλά ιδιοφυές ''Mayonaise'', για να αναφέρουμε τα πιο χαρακτηριστικά. Στη καρέκλα του παραγωγού κάθεται ο Butch Vig, για να τους δώσει κάτι από τη μαγεία που είχε βάλει και στο ''Nevermind'' δύο χρόνια πριν. Ο θρίαμβος του ''Siamese Dream'' υπήρξε καθολικός και όλοι υποκλίθηκαν στο τεράστιο ταλέντο του Billy Corgan. Headliners στα μεγαλύτερα festival και ένα από τα συγκροτήματα που καλούνται να δώσουν το φιλί της ζωής στο ταλαιπωρημάνο από την επέλαση του mainstream rock που είχε προηγηθεί, αμερικάνικου εναλλακτικού ήχου. Βούτυρο στο ψωμί ηταν αυτό για τον Corgan που είχε αποφασίσει να γίνει ο κορυφαίος μεταξύ των κορυφαίων.

Σε αυτή τη λογική κυκλοφόρησε το πιο φιλόδοξο project που συνέλαβε ο εγκέφαλός του. Αυτό ήταν το ''Mellon Collie And The Infinite Sadness'' του 1995. Ένας δίσκος με εικοσιοκτώ κομμάτια και διάρκεια μεγαλύτερης των δύο ωρών. Και εκεί που όλοι ανέμεναν ότι θα φάει τα μούτρα του, αυτός θριάμβευσε για δεύτερη φορά. Ένας εκπληκτικός δίσκος, άξια συνέχεια του ''Siamese Dream'', που έκανε πολλούς (μεταξύ αυτών και ο υπογράφων) να πιστέψουν ότι ο Corgan είναι ο σημαντικότερος δημιουργός της γενιάς του. Και για να βγάλει επιδεικτικά τη γλώσσα προς τους επίδοξους επικριτές του, ταυτόχρονα κυκλοφορεί άλλα περίπου τριάντα υπέροχα κομμάτια ως b sides στα singles του δίσκου. Ο δημιουργικός οργασμός εκείνης της περιόδου ήταν απερίγραπτος για τους Pumpkins. Ότι έπιαναν στα χέρια του γίνονταν χρυσός. Το rock είχε αναγεννηθεί χάρη σε αυτούς και ο ήχος τους ακούγονταν το ίδιο φρέσκος με τους καλλιτέχνες της νεόκοπης -τότε- electronica. Δυστυχώς όμως τίποτα δεν κρατα για πάντα. Το πρώτο σοκ για το συγκρότημα ήταν ο θάνατος του κιμπορντίστα για τις συναυλίες τους, Jonathan Melvoin και η κωματώδης κατάσταση του drummer τους Jimmy Chamberlin. Οι δύο μουσικοί είχαν καταναλώσει υπερβολική ποσότητα red rum (αναγραμματισμός της λέξης murder και ένα coctail ηρωίνης, κοκαϊνης). Ο Chamberlin συνήλθε αλλά εκδιώχθηκε με συνοπτικές διαδικασίες από τον Corgan από το συγκρότημα. Η καλοδουλεμένη μηχανή των Smashing Pumpkins δεν θα ήταν ποτέ η ίδια πλέον.

Το 1998 κυκλοφορούν το ''Adore'', τον δίσκο τους με τις λιγότερες κιθάρες και με επιρροέες από το βρετανικό new wave. Το ''Adore'' ήταν ένας πολύ καλός δίσκος, αν και έστεκε ένα κλικ παρακάτω από τους δύο προκατόχους του. Επιφανειακά όλα έμοιαζαν εντάξει για τους Pumpkins αλλά η κατάσταση δεν ήταν έτσι. Ο Corgan είχε αρχίσει να έχει ψυχολογικά προβλήματα, που επηρέαζαν τη δημιουργικότητά του, ενώ τα ναρκωτικά είχαν μπει για τα καλά στην αυλή του συγκροτήματος. Πλέον οι αντικαταστάσεις μουσικών ήταν συνηθισμένο φαινόμενο και τα προβλήματα στη καθημερινή διάταξη. Το 2000 κυκλοφορούν το ''Machina / The Machines Of God'' που σηματοδοτεί και την αρχή της πτώσης τους. Ο δίσκος μπορεί να μην ήταν κακός, έχοντας τις στιγμές του, φλέρταρε όμως έντονα με τη λέξη κουραστικός. Γιγαντιαία riffs μικρής ουσίας και χάσιμο της ευρύτερης οπτικής που είχαν οι Pumpkins στη μουσική με τους προηγούμενους δίσκους τους. Τα πράγματα όμως θα γίνονταν χειρότερα στη συνέχεια. Οι Smashing Pumpkins αδρανοποιούνται και ο Corgan φορμάρει τους Zwan με τους οποίους κυκλοφόρησε το μέτριο ''Mary Star Of The Sea'' το 2003. Μέτριο ήταν και το προσωπικό ντεμπούτο του Corgan, ''The Future Embrace'' του 2005. Ο Corgan πλέον δεν έχει καμία σ΄χεση με την ιδιοφυία των 90ς, αλλά έχει μετατραπεί σε έναν παλαίμαχο βετεράνο πριν την ώρα του. Η απελπισμένη προσπάθεια για να πιάσει κάτι από τη μαγεία του παρελθόντος γίνεται με την επαναδραστηριοποίηση των Smashing Pumpkins. Δυστυχώς μία από τα ίδια ήταν το αποτέλεσμα, Μετριότητα και βαρεμάρα χαρακτηρίζει ότι έχουν κάνει τα τελευταία χρόνια. Μπορεί οι Smashing Pumpkins να μην μπορέσουν να πιάσουν τις κορυφές του παρελόντος τους, αλλά δεν πειράζει. Μας αρκούν αυτές που κάποτε μας έδωσαν.