Protomartyr - The Agent Intellect

Ως γνωστόν το τέλος της δεκαετίας των '60ς σημαδεύτηκαν από την ολοκληρωτική κυριαρχία των ψυχεδελικών ήχων και όλων των παρελκόμενων αυτών. Πολύχρωμα ρούχα, αγάπη προς όλους, κοινοβιακός τρόπος ζωής, αιτήματα για παγκόσμια ειρήνη και δικαιοσύνη, ενδοσκοπικά ναρκωτικά που στόχευαν στην ανακάλυψη του πραγματικού εαυτού κτλ, ήταν στην ημερήσια διάταξη των παιδιών των λουλουδιών. Δεν ήταν όλοι όμως σύμφωνοι με τις αντιλήψεις των hippies. Στο βιομηχανικό Detroit αρκετοί νέοι έβλεπαν τα οράματα των νεαρών hippies ως χαζά και ουτοπικά και τους ίδιους ως επαναστατημένους γόνους αστικών κυρίως οικογενειών. Στη πόλη που ταυτίστηκε με τη βαριά βιομηχανία των Η.Π.Α. και τη σκληρή εργασία, οι αγάπες και τα λουλούδια δεν έβρισκαν χώρο στη καθημερινότητα και τις ανησυχίες των νέων της εποχής. Αυτά θεωρούσαν ότι έχουν απήχηση στην ανέμελη νεολαία της Καλιφόρνια. Έτσι και η μουσική που βγήκε από το Ντιτρόιτ δεν είχε καμία σχέση τότε με αυτή που κυριαρχούσε σε άλλα μέρη των Η.Π.Α. Με βασικό σύνθημα το ''Motor City Is Burning'', μπάντες όπως οι Stooges και οι MC5, που προέρχονταν από το Detroit, έβαλαν τη λέξη punk μπροστά από τη λέξη rock, με ότι αυτό σήμαινε για το είδος τα επόμενα χρόνια. Ναι αρκετά χρόνια πριν οι Ramones αναφωνήσουν ''hey ho, let's go'', οι Sex Pistols προτείνουν την αναρχία ως διέξοδο για τη Μεγάλη Βρετανία και οι Clash γράψουν το soundtrack της αιώνιας αναμονής της επανάστασης που δεν θα έρθει ποτέ, τύποι σαν τον Iggy Pop και τον Wayne Kramer έβαλαν τη λέξη punk στο λεξιλόγιο του rock 'n' roll. Και γιατί όλα αυτά να γράφονται στην εισαγωγή της παρουσίασης του δίσκου των Protomartyr; Γιατί οι Protomartyr προέρχονται από το Detroit και το ''The Agent Intellect'' είναι μία post punk γροθιά στο πρόσωπο της μαζικής νεοψυχεδελικής αναβίωσης και του μπλιμπλικοειδούς χιπστερισμού.

Όπως κάθε σημαντικός rock δίσκος έτσι και το ''The Agent Intellect'' ακούγεται καλύτερα ως ολότητα παρά αποσπασματικά. Μη φανταστεί κανείς ότι είναι κάποιο δεινοσαυρικό progressive τερατούργημα, που και καλά για να το αντιληφθείς πρέπει να το ακούς μόνο ολόκληρο. Απλά είναι το μπάσταρδο αμερικάνικο αδερφάκι του ''Unknown Pleasures'' και του ''Grotesque''. Κάθε του κομμάτι είναι μία κραυγή απόγνωσης, που στοχεύει να ξυπνήσει μία κοινωνία που κοιμάται τον ύπνο του δικαίου. Τα κομμάτια είναι πραγματικοί δυναμίτες στα θεμέλια μίας αποχαυνωμένης μουσικής βιομηχανίας. Τι να πρωτοδιαλέξει κάποιος. Από τις καταιγιστικές κιθάρες και τα οριακά φωνητικά του ''The Devil In His Youth'' που ανοίγει το δίσκο, γίνεται απολύτως σαφές ότι κάτι σπουδαίο συμβαίνει εδώ. Το ''I Forgive You'' είναι το καλύτερο post punk τραγούδι της τελευταίας δεκαετίας. Κανονικά θα έπρεπε να γίνει ευαγγέλιο για όποια παρέα πιτσιρικάδων μαθαίνει τα βασικά σε κιθάρα, μπάσο τύμπανα και ονειρεύεται να διαδραματίσει κάποιο ρόλο στο μάταιο κόσμο του rock 'n' roll. Με το ''Boyce Or Boise'' γίνονται πιο εσωστρεφείς και ταυτόχρονα πιο απειλητικοί, ενώ το ''Dope Cloud'' είναι ο μεγαλύτερος φόρος τιμής που έχει κατατεθεί στους Fall. Τα ''Pontiac 87'', ''Why Does It Shake?''  και ''Uncle's Mother'' μας γυρνούν στα late '70ς, τότε που οι Magazine και οι P.I.L. έκαναν τα πρώτα τους βήματα. Εκπληκτικό είναι το εξάλεπτο ''Ellen'', που φέρνει στο νου τη μπάντα του Ian Curtis και ο δίσκος κλείνει με το ατμοσφαιρικό ''Feast Of Stephen''. H ομοιογένεια του δίσκου είναι αδιαμφισβήτητη και ο καθένας μπορεί να διαλέγει διαφορετικά highlights κάθε φορά που τον ακούει.

Οι Protomartyr έχουν απαιτήσεις για να τους ακούσεις. Δεν είναι εύκολοι σαν τους Black Keys, που στο dancefloor τους και κάτω από τους ήχους του ''Lonely Boy'', μπορούν να συναθροιστούν από σκληροπυρηνικοί ροκάδες μέχρι θαμώνες του Οικονομόπουλου. Ούτε τα κομμάτια τους μπορούν να μιξαριστούν με ελαφρολαϊκά από ευφυείς τσαρλατάνους των decks. Δεν είναι ''λαμπεροί'' σαν τους Killers, ούτε φαντασμένοι σαν τους Muse. Οι Protomartyr δεν προσφέρονται για ''πάρτυ'', ούτε είναι χορευτικοί. Επίσης δεν απευθύνονται σε hipsters, που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η εικόνα τους, τα vintage αντικείμενα και η τεχνολογία. Οι Protomartyr δεν αναζητούν καμία χαμένη αθωότητα, ούτε χαιδεύουν τα αυτιά κανενός, παίζοντας αγαπημένες και πιασάρικες μελωδίες. Οι Protomartyr είναι το πυώδες σπυρί της μουσικής βιομηχανίας. Είναι το ''The Rat'' των Walkmen τραγουδισμένο από τον Mark E. Smith, και όποιος δεν ξέρει καν ποιος είναι ο Mark E. Smith να μην δόσει καμία ευκαιρία στους Protomartyr γιατί δεν θα του αρέσουν. Είπαμε οι Protomartyr έχουν απαιτήσεις και για να αρέσουν σε κάποιον πρέπει να τον έχει αγγίξει ο οργανωμένος θόρυβος των Sonic Youth, οι ''ανεξάρτητες'' κιθάρες των Wedding Present, η απόγνωση των Joy Division και ο τυχοδιωκτισμός των Pixies. Το ''The Agent Intellect'' κυκλοφόρησε, έχει πάνω από όλα ψυχή και είναι ο καλύτερος δίσκος της χρονιάς. Τέλος.