Η αβάσταχτη ελαφρότητα (;) του να είσαι ο Neil Hannon

''Κάθε φορά που ακούς κάποιον να λέει ότι τον ενδιαφέρει να διακριθεί οπουδήποτε, να ξέρεις ότι στην ουσία αυτό που τον ενδιαφέρει είναι το sex. Όλοι προσπαθούν να γίνουν επιτυχημένοι κάπου ώστε να εξασφαλίσουν ένα πήδημα. Έτσι λειτουργεί ο άνθρωπος. Το γενετήσιο ένστικτο καθοδηγεί όλες μας τις ενέργειες. Η σκέψη που μας βασανίζει είναι το που, πότε και με ποιον θα το κάνουμε''

Αυτά υποστήριζε ο Neil Hannon το 1996 σε συνέντευξη που είχε δόσει στον Σπήλιο Λαμπρόπουλο και στο ΠΟΠ+ΡΟΚ και ουσιαστικά παρουσίαζε τους κινητήριους λόγους για την δραστηριοποίησή του στον χώρο της ποπ. Ευτυχώς για μας που ο Hannon είχε τόσο χαμηλή αυτοπεποίθηση ώστε να πιστεύει ότι για να αναβαθμιστεί η ποιότητα της ερωτικής ζωής του χρειάζεται να γίνει ένας από τους σημαντικότερους pop star της εποχής του. Και απλά το έκανε. Ο Neil Hannon έχει γράψει μερικά από τα ομορφότερα pop τραγούδια που έχουμε ακούσει ποτέ και ορισμένα από τα πιο συγκινητικά ταγούδια των τελευταίων χρόνων. Πέρα από το δημιουργικό κομμάτι, άριστα παίρνει και στο κομμάτι της περσόνας που έκτισε για τον εαυτό του. Από πολύ νωρίς κατάλαβε ότι στον λαμπερό κόσμο της pop δεν αρκεί να γράφεις μόνο καλά κομμάτια. Πρέπει να έχεις και μία περσόνα να τα υποστηρίξεις. Ο Hannon πρόβαλε έντονα το βρετανικό του χιούμορ, τη καυστικότητα που ενίοτε γίνονταν και κυνικότητα. Λειτούργησε σε μία εποχή που η βρετανική pop βρίσκονταν στις δόξες της και κυριαρχούσαν σπουδαίες προσωπικότητες όπως ο Jarvis Cocker, o Damon Albarn, o Thom Yorke και άλλοι. Ο Neil Hannon, παρά τον έντονο ανταγωνισμό, κατάφερε να στρέψει τους προβολείς της δημοσιότητας και πάνω του. Αυτή η έντονη προσωπικότητα ήταν που τον έκαναν περιζήτητο για συνεντεύξεις, αφού και οι δημοσιογράφοι ήξεραν ότι η συζήτηση δεν θα περιοριστεί στα αμιγώς μουσικά θέματα, αλλά θα επεκταθεί και σε ότι άλλο επιθυμούσε ο Hannon. Εξ'αλλου και ο ίδιος γνώριζε ότι η εφυία είναι αυτή που θα τον έκανε pop star, ώστε να κατεφέρει να μπει στο κρεβάτι των κοριτσιών που θα ήθελε, για να επανέλθουμε στη δήλωση που ξεκινά το κείμενο.

Για να καταφέρει να μπει στο κόσμο της pop έπρεπε να έχει και ένα συγκρότημα. Αυτό για τον Hannon ήταν οι Divine Comedy. Δισκογραφική στέγη βρήκαν στη Setanta, η οποία και κυκλοφόρησε το mini lp ''Fanfare For The Comic Muse'' το 1990. Ένας μέτριος δίσκος κιθαριστικής indie pop, που με το πέρασμα των χρόνων και ο ίδιος ο Hannon θέλει να ξεχάσει. Τότε ο Hannon είχε την οξυδέρκεια να αντιληφθεί ότι δεν πρόκειται να γίνει ο Johnny Marr της γενιάς του. Διέλυσε τους Divine Comedy, και κράτησε το όνομά τους ουσιαστικά για τον εαυτό του. Πλέον θα υπέγραφε τους δίσκους σαν Divine Comedy και στους οποίους θα συμμετέχουν μουσικοί που απλά θα υλοποιούσαν το καλλιτεχνικό όραμά του. Μουσικά τα πράγματα διαφοροποιούνται, οι κιθάρες κάνουν στην άκρη και στο προσκήνιο βγαίνουν βιολιά, τσέλο, πλήκτρα. Ο Scott Walker πλέον αποτελεί τη πραγματική επιρροή του Hannon. Το ''Liberation'' (1992) είναι ο πρώτος δίσκος των αναβαπτισμένων Divine Comedy και το πρώτο pop αριστούργημα που παραδίδουν στο κοινό. Οι ερωτικές σχέσεις αποτελούν το πυρήνα της θεματολογίας τους ενώ μουσικά κινούνται μεταξύ ευφάνταστων και ανεβαστικών pop μελωδιών και ενός ιδιότυπου ρομαντισμού. Στο ίδιο μήκος κύματος συνεχίζει δύο χρόνια αργότερα το ''Promenade'', δίσκος που κλείνει με το εντυπωσιακό ''Tonight We Fly''. Εδώ πιστοποιείται οριστικά ότι ο Neil Hannon είναι φτιαγμένος για μεγάλα πράγματα και το μόνο που μένει είναι να μας δείξει ποιο είναι το ταβάνι του. Τη τριετία '96-'98 κυκλοφορούν τα album ''Casanova'', ''Fin De Siecle'' και το mini lp ''A Short Album About Love''. H επιτυχία των Divine Comedy έχει επιτρέψει στον Hannon να μπορεί να προσλαμβάνει ορχήστρες για τις ηχογραφήσεις και τις συναυλίες, με αποτέλεσμα να μπορεί πιο εύκολα να υλοποιεί το καλλιτεχνικό του όραμα. Σε αυτούς τους δίσκους περιλαμβάνονται κομμάτια υψηλής pop αισθητικής σαν τα ''Becoming More Like Alfie'', ''Something For The Weekend'', ''Everybody Knows (Except You)'', ''Generation Sex'' και ''National Express''. Οι Divine Comedy χαίρουν της καθολικής εκτίμισης του τύπου αλλά και σημειώνουν αξιόλογες πωλήσεις. Η brit pop βρίσκεται στις δόξες της και αυτοί κινούνται κάπου στις παρυφές της, γεγονός που τους δείνει extra προβολή.

Στην αυγή του 21ου αιώνα ο Neil Hannon ένιωσε ότι του έχει λείψει η έννοια της μπάντας. Για άλλη μία φορά ανακατεύει τη τράπουλα με το brandname των Divine Comedy και τους μετατρέπει σε μία τυπική μπάντα με κανονικά μέλη. Πρότυπό του τώρα δεν είναι οι Smiths, όπως στην αρχή της πορείας του, αλλά η πρωτοφανής δόξα των Radiohead που είχαν αποκτήσει με το ''OK Computer''. Για να το πετύχει αυτό μάλιστα προσλαμβάνει τον παραγωγό των Radiohead, Nigel Godrich για τον δίσκο ''Regeneration'' (2001). Ο δίσκος όντως φέρνει σε Radiohead και απομακρύνεται αρκετά από αυτό που μας είχαν συνηθίσει οι Divine Comedy. Η αλλαγή ήταν θετική, αλλά σύντομα και ο ίδιος ο Hannon κατάλαβε ότι αυτό δεν είναι η κατεύθυνση που πρέπει να ακολουθήσει στο μέλλον. Έτσι τα ''Absent Friends'' (2004) και ''Victory For The Comic Muse'' (2006) επανέρχονται σε πιο γνώριμους για τον Hannon ήχους. Απλά πλέον είναι λιγότερο pop και περισσότερο ρομαντικός. Δεν είναι τυχαίο ότι το πρώτο περιλαμβάνει το ''Our Mutual Friend'' και το δεύτερο το ''A Lady Of A Certain Age'', δύο από τα σπουδαιότερα και πιο συγκινητικά κομμάτια που έχει γράψει. Το ''Bang Goes The Knighthood'' (2010) είναι ο τελευταίος δίσκος που έχει κυκλοφορήσει και μοιάζει περισσότερο μία σύνοψη της πορείας του. Τελικά ελπίζουμε να πέρασαν από το κρεβάτι του όλες αυτές που προσδωκούσε, για να επανέλθουμε στην αρχή του άρθρου και την κυνική του δήλωση περί κινήτρων.