Clap Your Hands Say Yeah - The Tourist

Θυμάται κανείς το My Space, το social media που κυριάρχησε στην βρεφική ηλικία των social media; Το my space ήταν ένα μουσικοκεντρικό social media, όπου ο κάθε μουσικός μπορούσε να ανεβάσει την δουλειά του, παρακάμπτοντας τις δισκογραφικές, που το μόνο που θέλουν είναι να απομύζήσουν τη δημιουργικότητα του καλλιτέχνη και να πιουν το αίμα του (αστείο, αλλά αρκετοί το πιστεύουν). Τέλος πάντων, το my space έδινε την ευκαιρία στον κάθε μουσικό να αναζητήσει το κοινό του στον ωκεανό του διαδικτύου, έχοντας όλοι τις ίδιες πιθανότητες, αφού όλοι είχαν έναν λογαριασμό στο my space. Όλο το σκηνικό θα μπορούσε να χαρακτηριστεί κομμουνιστικής λογικής, άμεση πρόσβαση στο κοινό-παράκαμψη του κέρδους των καπιταλιστικών εταιρειών κτλ, αλλά ως γνωστόν ο κομμουνισμός κατέρρευσε με πάταγο, αφήνοντας ως ενθύμιο τον Στάλιν, το τείχος του Βερολίνου, τον Τσαουσέσκου και πολλούς Αλβανούς να τρέχουν να σωθούν προς τα μέρη μας από τον ''παράδεισο'' του Ενβέρ Χότζα μόλις άνοιξαν τα σύνορα. Έτσι και τα social media ενηλικιώθηκαν μόλις ο Mark Zuckerberg παρουσίασε το facebook, που ήταν αυτό που το κοινό ήθελε, ένας αχταρμάς που τα χωράει όλα και ο καθένας μπορεί να το χειριστεί με τα δικά του μέτρα και σταθμά. Είμαι σίγουρος ότι ακόμα υπάρχουν κάποιοι, ως άλλοι σύγχρονοι κομμουνιστές, που αναπολούν τις παλιές καλές μέρες του my space, ενώ είναι πολύ πιθανόν να υπάρχει κάποια κοινότητα σε κάποια γωνία αυτού του πλανήτη, ως άλλη Βόρειος Κορέα, να χρησιμοποιεί ως αποκλειστικό social media ακόμα το my space. Όταν ο καθένας νομίζει ότι η μπάντα του έχει τις προδιαγραφές να γίνει οι Rolling Stones της γενιάς του ή έστω οι Teenage Fanclub, είναι λογικό το my space να γεμίσει από τόνους σαβούρας, που τελικά μάλλον αποπροσανατόλιζαν το κοινό παρά του πρότεινε νέα συγκροτήματα. Στους τόνους σαβούρας βέβαια υπήρχαν και κάποια διαμαντάκια και κάποιες μπάντες που όντως πέτυχαν να αποκτήσουν την πρόσβαση στο κοινό που επιθυμούσαν. Το πιο τρανταχτό παράδειγμα ήτα οι Clap Your Hands Say Yeah. Ένα συγκρότημα από τη Νέα Υόρκη που κατάφερε να τραβήξει τα βλέμματα πάνω του μέσω του my space. Αφού έγιναν διαδικτυακοί εναλλακτικοί ήρωες κυκλοφόρησαν το ομώνυμο ντεμπούτο τους το 2005, που όντως επιβεβαίωσε τις προσδοκίες. Ένα εκπληκτικό album που συνδύαζε τις παραξενιές των Talking Heads με τις νόρμες του σύγχρονου εναλλακτικού rock και φάνταζε ως το αντίπαλο δέος στο ''Funeral'' των Arcade Fire που είχε κυκλοφορήσει λίγους μήνες πριν. Στη συνέχεια ακολούθησε το ''Some Loud Thunder'', που ήταν πολύ καλό και απλά έστεκε ένα σκαλί παρακάτω από τον προκάτοχό του, αλλά η συνέχεια ήταν τουλάχιστον αμήχανη. Τα ''Hysterical'' και ''Only Run'' ήταν σαφέστατα κατώτερα του αναμενομένου και το μέλλον του συγκροτήματος προβλέπονταν τουλάχιστον θολό. Συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις η διάλυση φαντάζει ως λογική εξέλιξη αλλά ο Alec Ounsworth είχε διαφορετική άποψη για τους Clap Your Hands Say Yeah. Έγιναν αρκετές αλλαγές στη σύνθεση του συγκροτήματος και με το καινούργιο album με τίτλο ''The Tourist'' επιχειρούν να βγούν ξανά στο προσκήνιο. Οι πιθανότητες προφανώς δεν ήταν μαζί τους, αλλά τελικά οι Clap Your Hands Say Yeah κατάφεραν να ανατρέψουν τα προγνωστικά.

Στο ''The Tourist'' οι Clap Your Hands Say Yeah έχουν δόσει στα πλήκτρα τον σημαίνοντα ρόλο με τις κιθάρες να είναι δευτεραγωνίστριες. Το ''The Pilot'' είναι το pop σινγκλάκι που πάντα μας χρωστούσαν. Αυτό που δεν κατάφεραν να έχουν στους δύο προηγούμενους δίσκους τους. Η χαρακτηριστική φωνή του Ounsworth πρωταγωνιστεί στο ''A Chance To Cure'', ενώ στο 'Down (Is Where I Want To Be)'' αποτίουν για άλλη μία φορά τον δέοντα σεβασμό στους Talking Heads. Κομμάτια σαν το ''Better Off''  και το ''Unfolding Above Celibade Moon (Los Angeles Nursey Rhyme)'' μας θυμίζουν τους λόγους που οι Clap Your Hands Say Yeah υπήρξαν μία από τις μεγαλύτερες ελπίδες του ανεξάρτητου κιθαριστικού ήχου. Το ''Fireproof'' είναι το ''παράξενο'' pop κομμάτι που πάντα έχουν στους δίσκους τους και το ''The Vanity Of Trying'' είναι ικανοποιητικά groovy για να βρει εύκολα το δρόμο του προς τα indie dancefloors. Το ''Ambulance Chaser'' ακούγεται γοητευτικά αγχωτικό και ο δίσκος κλείνει με το πιο χαμηλόφωνο ''Visiting Hours''. Με το ''The Tourist'' το συγκρότημα έκανε μία αναπάντεχα καλή επιστροφή, έχοντας έναν ολοκληρωμένα δίσκο με δέκα δυνατά τραγούδια. Μπορεί να μην κατάφεραν να γίνουν το αντίπαλο δέος των Arcade Fire, δεν παύουν όμως να είναι ένα από τα συγκροτήματα που έχουν τελείως αναγνωρίσιμο ήχο και μία φωνή από τις πλέον χαρακτηριστικές των τελευταίων χρόνων.