Melt Mountain - Superfetish

Το ''Superfetish'' αποτελεί το ντεμπούτο album των εγχώριων εναλλακτικών rockers που φέρουν το όνομα Melt Mountain. Ο ήχος τους πατάει γερά πάνω στη κιθαριστική μουσική της απέναντι πλευράς του Ατλαντικού, αλλά το συγκρότημα δεν διστάζει να τον εμπλουτίσει με πολύχρωμες πινελιές. Όργανα πέρα από το κλασσικό τρίπτυχο της κιθάρας-μπάσου-τύμπανων, αναλαμβάνουν να ανεβάσουν επίπεδο τις πολύ καλές συνθέσεις του συγκροτήματος και άλλοτε να τις κάνουν πιο groovy και άλλοτε πιο ψυχεδελικές (με την ένοια που έδωσαν συγκροτήματα σαν τους Flaming Lips στον όρο ψυχεδέλεια). Το πρώτο συγκρότημα που μου ήρθε στο μυαλό ακούγοντας το ''Superfetish'', ήταν οι Modest Mouse. Κοφτερές κιθάρες με τελείως στοχευμένο ρόλο και φωνητικά γεμάτα αυτοπεποίθηση και ένταση. Και αν πολλοί αγνοούν τους Modest Mouse, θα μπορούσαμε να γίνουμε πιο περιγραφικοί αν αναφέρουμε ότι οι Melt Mountain ακούγονται σαν να έχει πάρει ο Tom Waits (των πρώτων χρόνων του) τη θέση του τραγουδιστή των Pavement. Ενδιαφέρον δεν ακούγεται αυτό; Ε λοιπόν το ''Superfetish'' είναι ένας ενδιαφέρον και περιπετειώδης δίσκος πάνω απ' όλα. Με δουλεμένα τραγούδια  στις πιο μικρές λεπτομέρειές τους και με σοφή σειρά τοποθετημένα στον δίσκο ώστε να βάζουν εύκολα τον ακροατή στο τριπάκι τους.

Το ''Fascinating Things'' ανοίγει εντυπωσικά τον δίσκο, με εύστοχες εναλλαγές ρυθμών και στίχους που χαράζονται εύκολα στην μνήμη. Είναι το τραγούδι που θα ήθελαν να έχουν γράψει οι Grandaddy για τη φετινή δισκογραφική επιστροφή τους. Στο ''Saturdays'' θυμίζουν περισσότερο από αλλού τη μπάντα του Isaac Brock και πιο συγκεκριμένα με την ατμόσφαιρα του δίσκου ''Good News For People Who Love Bad News''. Τα πνευστά στο ''Lethargic'' δίνουν μία πιο ''νυχτερινή'' διάθεση στο κομμάτι, ενώ το ''Interlude (Lalala)'' είναι το κατάλληλο άκουσμα για να πίνεις μεγάλες ποσότητες μπύρας σε κάποιο μισοφωτισμένο μπαρ της πόλης. Το ορχηστρικό ''Deadly Sugar Quest'' χαρακτηρίζεται από την κολλητική μελωδία του, ενώ το ''Nuclear Wormth'' μας θυμίζει πόσο σπουδαία μπάντα υπήρξαν οι Mercury Rev. Προς το τέλος συναντάμε το Tom Waits-ικό ''Leech Cities'' και ο δίσκος κλείνει με την αφαιρετική ατμόσφαιρα του ''Floats''. Οι Melt Mountain δεν στέκονται πίσω από ταμπέλες και να δηλώνουν πίστη σε κάποιο είδος του rock. Αρέσκονται να πειραματίζονται και να χρησιμοποιούν κάθε φορά διαφορετικές φόρμες, ανάλογα με το κομμάτι. Αν έχουν ένα μειονέκτημα για την εγχώρια αγορά, είναι ότι ακούγονται φρέσκιοι. Και ως γνωστόν το κοινό προτιμά αυτούς που έχουν είτε πιο σκληρό ήχο, είτε ακολουθούν πιο κλασσικές φόρμες. Οι Melt Mountain δεν κάνουν ούτε το ένα ούτε το άλλο και σίγουρα θα ικανοποιήσουν όποιον θέλει να προσθέσει ένα πιο σύγχρονο δίσκο στα ακούσματά του.