The War On Drugs - A Deeper Understanding

Οι The War On Drugs κατάφεραν με το ''Lost In The Dream'' του 2014 να θεωρηθούν ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα του σύγχρονου rock. Του rock του παραδοσιακού και όχι του εναλλακτικού. Αυτού που μεγαλύτερο όνομα από τα '70ς και μετά είναι ο Bruce Springsteen και άξιοι συνοδοιπόροι του ονόματα σαν τον Tom Petty και τους Dire Straits. Ενός rock που εξακολουθεί να γεμίζει στάδια, όπως στις παλιές καλές εποχές. Ενός rock που αγνοεί λέξεις όπως punk και new wave και δεν δέχεται καμία επιρροή από την ηλεκτρονική μουσική. Ένα rock παλιομοδίτικο αλλά και αγνό στην καρδιά. Αυτό που απευθύνεται αποκλειστικά σε λευκά ακροατήρια κάθε ηλικίας και μορφωτικού επιπέδου. Σαφέστατα αμερικανοτραφές αλλά με μεγάλο fanbase και στη Γηραιά Ήπειρο. Το καινούργιο ''A Deeper Understanding'' έρχεται να επιβεβαιώσει τις προσδικίες γύρω από τους War On Drugs και να καθιερώσει τον Adam Granduciel ως το πιο άξιο τέκνο της Springsteen-ικής τραγουδοποιίας.

Το ''A Deeper Understanding'' βουτάει βουλιμικά σε μία από τις πιο αμφιλεγόμενες περιόδους του κλασσικού rock και καταφέρνει να βγει νικητής. Και αυτή δεν είναι άλλη από τα '80ς. Τότε κάθε rock καλλιτέχνης, που ήθελε να προβάλεται από το νεοσύστατο και πραγματικά παντοδύναμο MTV, επιβάλλονταν να έχει τα πλήκτρα μπροστά και ο ήχος του να είναι soft και φιλικός προς το μέσο αυτί. Αυτά μέχρι το 1991 και τους Nirvana που άλλαξαν τα πάντα σε ένα βράδυ. Αλλά είπαμε ότι ο εναλλακτικός ήχος δεν αφορά καθόλου τους War On Drugs. Το ''A Deeper Understanding'' είναι σαφέστατα '80ς και σε μία δισκοθήκη μπορεί να τοποθετηθεί εύκολα ανάμεσα στο ''Tunnel Of Love'' του Springsteen και κάποιου δίσκου του Bryan Adams εκείνης της εποχής. Το τελευταίο δεν είναι και πολύ ελκυστικό είναι η αλήθεια, αλλά αυτή είναι η μοναδική αδυναμία του καινούργιου πονήματος των War On Drugs. Είναι αρκετά soft και στρογγυλεμένο, λες και απαιτεί να μπαίνει σε ραδιοφωνικές λίστες που φτιάχνονται με όρους που υπάρχαν προ τριακονταετίας. Γιατί κατά τα άλλα είναι ένας δίσκος με γερές συνθέσεις και πλούσια συναισθήματα. Η διάθεση είναι κυρίως νυχτερινή, μιας και δίνεται βάση στις ατμόσφαιρες ενώ απουσιάζουν τα κιθαριστικά ξεσπάσματα. Πρώτο που κομμάτι που ακούσαμε από τον δίσκο είναι το εντεκάλεπτο ''Thinking Of A Place''. Θέλει πράγματι τόλμη και τρομερή αυτοποεπόιθηση για ένα συγκρότημα να συστήνει στο κοινό την καινούργια του δουλειά με ένα εντεκάλεπτο ''δύσκολο'' κομμάτι. Και οι War On Drugs απέδειξαν ότι διαθέτουν αυτά τα χαρακτηριστικά. Το ίδιο το κομμάτι είναι ένα αργόσυρτο folk rock έπος, που παραπέμπει στις αντίστοιχες στιγμές του Dylan, και απλά έχει διανθιστεί με μπόλικα πλήκτρα. Σίγουρα από τις πιο δυνατές στιγμές του ''A Deeper Understanding''. Το ''Up All Night'' είναι ένα mid tempo αισιόδοξο τραγούδι που ταξιδεύει τον ακροατή στους ατελείωτους αμερικάνικους αυτοκινητόδρομους, ενώ το ''Holding On'' είναι φτιαγμένο με τα υλικά που εξασφάλιζαν ατελείωτο playing στο πάλαι ποτέ κραταιό MTV πίσω στα '80ς. Με τέτοια κομμάτια ο Springsteen θα αισθάνεται περήφανος για την κληρονομιά του. Τα '80ς είναι πανταχού παρόντα και το ''Pain'' θα ήταν το κατάλληλο κομμάτι για τις μεταμεσονύχτιες εκπομπές της εποχής, ενώ στο πολύ καλό ''Strangest Thing'' είναι εμφανείς οι επιρροές του τελευταίου κατόχου Νόμπελ λογοτεχνίας. Το ''Knocked Down'' είναι από τις πιο μελαγχολικές στιγμές του album, σε αντίθεση με το ''Nothing To Find'' που θυμίζει την ''Born In U.S.A.'' εποχή του Springsteen. Στο ''In Chains'' το πιάνο είναι για άλλη μία φορά πρωταγωνιστής και το κομμάτι είναι ο ορισμός του chill out rock. Το ''A Deeper Understanding'' είναι ένα δύσκολο εγχείρημα για τους War On Drugs και ο ήχος του είναι αρκετά έξω από την εποχή μας. Περισσότερο παραδοσιακά αμερικάνικος και καθόλου πολυπολιτισμικός, μας γυρνάει σε μία εποχή που το αμερικάνικο όνειρο ήταν ακόμα δυνατό και ο καταναλωτισμός η υπέρτατη αξία. Η Αμερική του Ρήγκαν ήταν μια βαθιά συντηριτική εποχή και η σημερινή εποχή του Τραμπ θέλει να της μοιάσει. Τότε ο Springsteen ασκούσε κριτική με τη μουσική του και το ίδιο θέλουν να κάνουν σήμερα οι War On Drugs. Μιλούν για τα αδιέξοδα της κοινωνίας και φτιάχνουν τραγούδια που πρωτίστως απευθύνονται στην εργατική τάξη της αμερικάνικης υπαίθρου. Σίγουρα δεν κάνουν καμία τομή στο σύγχρονο rock αλλά αντιθέτως επιστρέφουν στις εποχές των rock συναυλιών που γέμιζαν τα μεγάλα στάδια. Δεν αποκλείεται και άλλοι να ακολουθήσουν το παράδειγμά τους σύντομα.