Pixies - Beneath The Eyrie

Οι εποχές που οι Pixies αποτελούσαν ένα από τα επιδραστικότερα εναλλακτικά συγκροτήματα, ανήκουν στο μακρινό παρελθόν. Η επιρροή τους ήταν αντιστρόφως ανάλογη του βραχύβιου της ύπαρξής τους. Τέσσερις δίσκοι σε μία πενταετία και οι Pixies κατέβασαν ρολά το 1991. Δίσκοι όμως που έγιναν ευαγγέλιο για όποιον δήλωνε εναλλακτικός και πηγή έμπνευσης για δεκάδες συγκροτήματα που έκαναν τότε τα πρώτα βήματά τους. Αρκετά χρόνια μετά επανασυνδέθηκαν, προφανώς για να εξαργυρώσουν κάτι από τον μύθο που είχε δημιουργηθεί, μιας και στα λίγα χρόνια που υπήρξαν δεν είχαν σημειώσει σημαντική εμπορική επιτυχία. Η επανασύνδεση περιελάμβανε τα πρώτα χρόνια μόνο ζωντανές εμφανίσεις, που προφανώς φούσκωσε τους τραπεζικούς τους λογαριασμούς και τόνωσε την αυτοπεποίθησή τους, μιας και έπαιζαν πλέον σε μεγάλους χώρους και headliners σε σπουδαία festival. Καινούργιο υλίκο δεν κυκλοφορούσαν και μάλλον καλά έκαναν, αφού η έμπνευση έδειχνε να τους έχει εγκαταλείψει. Τελικά το 2014, μία δεκαετία μετά την επανασύνδεσή τους, κυκλοφόρησαν το ''Indie Cindy''. Ένας δίσκος που ήταν πραγματικά κακός σε σχέση με το συγκρότημα που τον υπέγραφε. Όλοι κατάλαβαν ότι οι Pixies δεν έχουν κάτι να δώσουν πλέον. Αυτό τελικά λειτούργησε λυτρωτικά για το συγκρότημα, αφού απαλλάχθηκεαπό το άγχος που κουβαλούσε και πλέον μπορούσε να βλέπει τα πράγματα πιο ρεαλιστικά. Κάτι που αποτυπώθηκε στο αρκετά συμπαθητικό ''Head Carrier'' του 2016. Ακόμα καλύτερο είναι το φετινό ''Beneath The Eyrie''. Προσοχή, όταν λέμε καλύτερο δεν εννοούμε ότι αγγίζει κάτι από το μεγαλείο των album της πρώτης περιόδου του συγκροτήματος. Αυτά τα κοιτάζουν με τα κυάλια τόσο οι ίδιοι οι Pixies, όσο και το 99% της σύγχρονης παραγωγής. Το ''Beneath The Eyrie'' είναι ένας αξιοπρεπής δίσκος, από ένα συγκρότημα βετεράνων, που κάποτε είχε δώσει το φίλι της ζωής στο rock.

Οι Pixies ήταν ένα pop στην καρδιά συγκρότημα που χρησιμοποιούσε rock ενορχηστρώσεις και μάλιστα τελείως έξω από τις νόρμες της εποχής τους. Σαν ένα ζαβολιάρικο παιδί να έπαιζε με τις ουράνιες μελωδίες των Beach Boys. Αυτό το παιδί μεγάλωσε, αρκετοί το κόπιαραν στη συνέχεια, και πλέον ως ενήλικος δεν μπορεί να ακουστεί το ίδιο πρωτότυπος. Παρόλα αυτά και στα καινούργια τους κομμάτια υπάρχουν pop hooks, που απλά δεν είναι τόσο απολαυστικά όσο παλιά. Το ''Graveyard Hill'' είναι κολλητικό αλλά όχι παρανοϊκό για να μπορούσε να βρει μία θέση στο ''Surfer Rosa'', ενώ το ''Ready For Love'' θα μας εντυπωσίαζε αν ήταν κομμάτι μίας καινούργιας μπάντας, αλλά θα ήταν το πιο αδύναμο κομμάτι αν συμπεριλαμβάνονταν στο ''Doolittle''. Το εναρκτήριο ''In The Arms Of Mrs. Mark Of Cain'' μας διαβεβαιώνει ότι οι Pixies πλέον χαίρονται να γράφουν τραγούδια και το ''This Is My Fate'' είναι η δική τους απόπειρα να γράψουν κάτι που να πλησιάζει το ύφος των Cramps. Το ''Catfish Kate'' θα μας κάνει να χαμογελέσουμε, αναλογιζόμενοι ότι υπάρχει ακόμα ένα μέρος της φλόγας του παρελθόντος, ενώ στο ''Long Rider'' ο Frank Black προσπαθεί να ακουστεί το ίδιο απειλητικός όπως κάποτε. Το ''Los Surfers Muertos'' μας θυμίζει το ''Ana'' από το ''Bossanova'' και το rock 'n' roll του ''St. Nazarie'' δείχνει ότι δεν διστάζουν να ηχογραφήσουν και τις στιγμές που κάνουν χαβαλέ. Κομμάτια σαν το ''Silver Bullet'' και το ''Daniel Boone'' θα μπορούσαν να ήταν τα highlights στους περισσότερους προσωπικούς δίσκους του Frank Black. Το ''Bird Of Prey'' κερδίζει τις εντυπώσεις με τον παιχνιδιάρικο ύφος του και ο δίσκος κλείνει με το ακουστικό και αρκετά όμορφο ''Death Horizon''.

Το ''Beneath The Eyrie'' είναι μέχρι στιγμής ο καλύτερος δίσκος της δεύτερης περιόδου των Pixies, αλλά απέχει παρασάγγες από οτιδήποτε είχαν ηχογραφήσει μεταξύ '88-'91. Το ερώτημα όμως είναι πόσοι ασχολούνται πλέον μαζί τους. Τελικά τους καινούργιους δίσκους των βετεράνων, οι παλιοί τους fans, τους αποκτούν από συνήθεια, τους ακούν λίγες φορές και μετά τους στοιβάζουν σε κάποια γωνία της δισκοθήκης τους χωρίς να ανατρέχουν ποτέ σε αυτούς; Μάλλον έτσι γίνεται.