The Killing of a Sacred Deer

Του Σταμάτη Τζιώλα

Ο Γιώργος Λάνθιμος αποτελεί μία ιδιόμορφη περίπτωση σκηνοθέτη. Η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του, η χαμηλών τόνων «Κινέττα», εν έτει 2005, τον εισήγαγε χωρίς ιδιαίτερο θόρυβο στην κινηματογραφική κοινότητα, πλην όμως ανέδειξε την τόσο παράξενη ματιά του. Εντούτοις, κανείς δεν θα μπορούσε να προβλέψει την καθολική παγκόσμια αναγνώριση, απόρροια μιας αξιοθαύμαστης αλυσίδας δημιουργιών, η οποία θα εκτινασσόταν σε δυσθεώρητα ύψη με τον «Κυνόδοντα» και θα κατέληγε στον περσινό θρίαμβο του «The Favourite».  

«Ο Θάνατος του Ιερού Ελαφιού», του 2017, αποτελεί ένα χαρακτηριστικό δείγμα του αλλόκοτου σύμπαντος που έχει τη δυνατότητα να χτίζει σε κάθε του φιλμ, με ένα μοναδικό και ασύγκριτο τρόπο. Στη συγγραφή της ιστορίας συνεργάζεται εκ νέου με τον μόνιμο συνεργάτη του, Ευθύμη Φιλίππου, αποσπώντας το βραβείο σεναρίου στις Κάννες το 2017, σε ένα φεστιβάλ στο οποίο ήταν υποψήφιος και για τον Χρυσό Φοίνικα.  

Ο Steven (Colin Farrell) είναι ένας αξιοσέβαστος καρδιοχειρουργός που ζει  ευκατάστατα με τη γυναίκα του (Nicole Kidman) και τα δύο του παιδιά, Bob και Kim. Η ειδυλλιακή ζωή τους θα διαταραχθεί επικίνδυνα, όταν ο Martin (Barry Keoghan), ο νεαρός γιος ενός ασθενή του Steven που πέθανε στο χειρουργικό του τραπέζι, αφού αρχικά δεχθεί τη φροντίδα και τη θαλπωρή της οικογένειας, σταδιακά θα την οδηγήσει στα πρόθυρα της συντριβής, θέτοντας στον Steven ένα βασανιστικό δίλημμα, από το οποίο δεν υφίσταται εν τέλει καμία ανώδυνη διαφυγή. Όσα ακολουθούν είναι συνταρακτικά και απαιτούν θάρρος στην πρόσληψή τους από τον θεατή-δέκτη. 

Η θεματική του συγκεκριμένου πονήματος του Λάνθιμου, αγγίζει εξαιρετικά δύσκολα, τραυματικά ζητήματα που παραπέμπουν σε αρχαία ελληνική τραγωδία, σκιαγραφώντας έννοιες όπως η ύβρις, η νέμεση, η θυσία και η κάθαρση (;). Βέβαια, το όλο εγχείρημα θα μπορούσε επίσης να ερμηνευθεί και ως ένα καυστικό σχόλιο, υπό τη μορφή παραβολής, για τη ζωή και τις αξίες της σύγχρονης αστικής τάξης καθώς και τα αντανακλαστικά της σε περίπτωση αποσταθεροποίησης των ισορροπιών που τη διέπουν. 

Η ικανότητα του σκηνοθέτη να παρουσιάζει ως «φυσιολογικά» τα ανατριχιαστικά δρώμενα, είναι ενδεικτική της αυτοπεποίθησης και της τόλμης του. Τα πλάνα του, δε, αναδεικνύουν συγγένειες με τον μέγιστο Stanley Kubrick και τη χρήση των περίφημων ευρυγώνιων φακών του, γεγονός το οποίο από μόνο του αποτελεί ύψιστο έπαινο και φόρο τιμής.

Με ερμηνείες ασύλληπτου βάθους από το πρωταγωνιστικό ζευγάρι των Farrell και Kidman αλλά και του καθηλωτικού Barry Keoghan, προορισμένο να κλονίσει και να προβληματίσει, χωρίς ωστόσο να επιζητά να προκαλέσει, το περίεργο αυτό φιλμ του ικανότατου Έλληνα δημιουργού, αποτελεί ένα εξαίρετο δείγμα γραφής που θα εισβάλει στον ψυχισμό σας, θα δοκιμάσει τα όριά σας και θα σας αφήσει με ένα άβολο «σφίξιμο» στο στομάχι.