Γεμάτος Αράχνες,Ρε Φίλε! - Γεμάτος Αράχνες!

Άβολο συνθ πανκ.

Με αυτές τις τρεις λέξεις περιγράφει η νεοσύστατη Αθηναϊκή τριάδα το μουσικό της ύφος και στην πραγματικότητα δεν χρειάζεται περαιτέρω περιγραφή. Παρ' όλ' αυτά ένιωσα την ανάγκη να γράψω λίγες λέξεις για ένα από τα πιο ενδιαφέροντα ακούσματα του (τέλους του) 2019 που, όπως έχει γίνει στο παρελθόν με δουλειές που κυκλοφορούν σε ανάλογη χρονική στιγμή μέσα στο έτος, χωνεύτηκε κάπου στο λυκαυγές της επόμενης χρονιάς.

Προσωπικά δεν μπορώ να αναφωνήσω πως είμαι "Γεμάτος Αράχνες,Ρε Φίλε!" [sic] αλλά μπορώ να θυμηθώ την περιέργεια με την οποία με γέμισε αυτό το όνομα. Η πρώτη κυκλοφορία αυτού του γκρουπ είναι σχεδόν ομώνυμη -"Γεμάτος Αράχνες!"- και είναι μια αστική συνθ πανκ απόπειρα με (όχι αυτο)σκοπό να ταρακουνήσει τα νερά της ανάλογης σκηνής. Το ογκώδες χάος των Οδός 55, η αστείρευτη ενέργεια του Mazoha, το περιπαικτικό punk-hop των Phonotribe αλλά και ο μινιμαλιστικός παροξυσμός των Regressverbot μάλλον ετοιμάζονται να δεχτούν ένα καινούριο μέλος στην παρέα που όρισε εν πολλοίς η κληρονομιά των σπουδαίων Χωρίς Περιδέραιο.

Το λοιπόν, ο δίσκος ξεκινάει με τα δυσοίωνα, ατμοσφαιρικά synths του ορχηστρικού "Νομίζω πως είμαι..." βάζοντάς σε με χαρακτηριστική αποτελεσματικότητα στο mood των κομματιών. Ακολουθεί το ομότιτλο, αραχνοειδές κατασκεύασμα καθώς και η "Πλατεία Βάθης", δημιουργίες υψηλών ταχυτήτων που φανερώνουν την κοφτή, παρατηρητική και καθ' όλα προσωπική στιχουργική, ενώ αποτελούν και τα μοναδικά δείγματα οργισμένων/σπαρακτικών καθαρών φωνητικών που έχουμε εδώ. Διότι από την εκρηκτική, περιέργως χορευτική, in-your-face "Ναρκαποκάλυψη" και έπειτα τα φωνητικά διαστρεβλώνονται με μια μεταλλαγμένη, horror αισθητικής παραμόρφωσης που υπερθεματίζουν το άβολο της υπόθεσης και ενισχύουν ακόμα περισσότερο την λυσσαλέα πρόζα που συναντάμε εδώ. Φωνές που θα περίμενες περισσότερο να ακούσεις από ένα hardcore punk ή black metal σχήμα. Η "Τιβι Οργή" αποτελεί κατά μέτωπο επίθεση στο κατεστημένο των γυάλινων διασημοτήτων και "γκλαμουράτων ναζί" ενώ το "Poco Gay,Mucho Dark" επιστρατεύει ημιειρωνικά (;) μια ξένη γλώσσα (εν προκειμένω τα ισπανικά) για να κάνει μια ενδιαφέρουσα ενδοσκόπηση. Ο δίσκος κλείνει με το "Αγαπημένο Μου Τοξικό Άτομο", μια πεντάλεπτη ωδή στην απογοήτευση που προκαλούν ορισμένες φορές οι διαπροσωπικές σχέσεις.

Δίχως αμφιβολία εκρηκτικοί σε ζωντανές εμφανίσεις (τουλάχιστον από την υφή του υλικού - αν και ορισμένες μαρτυρίες υποστηρίζουν εκ πείρας τη συγκεκριμένη άποψη), αυτά τα 7 δύστροπα, επικριτικά, φωνακλάδικα (μα και ευάκουστα) διαμαντάκια ήρθαν για να μείνουν. Δεν θυμάμαι ποια ήταν η τελευταία φορά που δεν μπορούσα να ξεχωρίσω κάποιο (ή κάποια) κομμάτι από δίσκο, το κάθε ένα έχει τη δική του φάση να εξιστορήσει και να αποκτήσει αυτούσιο νόημα αλλά και ως μέρος ενός συνόλου. Καθόλου άσχημα λοιπόν για ένα σχήμα που συνέθεσε την εν λόγω δουλειά "από τις μελωδίες που ψιθύρισε αρχικά ο τραγουδιστής".