Sleaford Mods - Spare Ribs

I wish I had the time to be a wanker just like you.

Αν μη τι άλλο, ο Jason Williamson δεν έγινε γνωστός (και αγαπητός) μασώντας τα λόγια του. Ο χαρισματικός αυτός μπροστάρης δεν χαρίζει κάστανα από το 2007, ενώ από το 2012 πορεύεται μαζί με το μουσικό του αντίβαρο που βρίσκεται στο πρόσωπο του Andrew Fearn, χαρίζοντάς αλησμόνητες στιγμές, χαράζοντας το δύσβατο (όσο και μη προσβάσιμο από τους πολλούς) μονοπάτι του (μινιμαλιστικά συνθάτου) punk-rap, πετυχαίνοντας ταυτόχρονα και μια δίκαιη αποκλειστικότητα. Συνεπέστατοι δισκογραφικά, με το μέσο όρο μεταξύ των κυκλοφοριών τους να βρίσκεται κάτω από τα δύο χρόνια, το 2021, με όλο τον ζόφο που τον περιτριγυρίζει, ξεκινά ελπιδοφόρα με μια κυκλοφορία από τους Sleaford Mods. Ο πήχης βρίσκεται ήδη ψηλά από τους ίδιους, καταφέρνουν να ανταπεξέλθουν;

Καταρχάς να υπενθυμίζουμε ότι η χρονολογική συνέπεια των SM συντάσσεται και από την αντίστοιχη ποιοτική, με αποτέλεσμα να μην μπορεί κανείς να βγάλει σαφή ετυμηγορία για τον «καλύτερο δίσκο της καριέρας τους». Για εμένα παραδείγματος χάριν μπορεί να ξεχωρίζουν (ελαφρώς) τα "Austerity Dogs" και "Divide and Exit" (ελαφρώς, υπενθυμίζω), για κάποιον άλλον το "English Tapas". Φέτος επιστρέφουν σχετικά σύντομα με το "Spare Ribs" – δεν έχει περάσει καν χρόνος από το "All That Glue" που, αν και πλασαρίστηκε σαν compilation album, περιείχε κάμποσα ακυκλοφόρητα tracks μέσα. Τα τρία singles που είχαν κυκλοφορήσει μας είχαν προϊδεάσει για κάτι φοβερό – με τη γνωστή μικρή ανησυχία περί εξάντλησης της όποιας ευρηματικότητας στα singles να πλανάται στον αέρα.

Ε, όχι. Οι Sleaford Mods ξέρουν καλύτερα από αυτό. Εδώ έχουμε να κάνουμε με τον πιο γκρουβάτο, (έως και) χορευτικό δίσκο τους αλλά και με την πιο ήπια απαγγελία του Williamson. Συγκριτικά πάντα, ε. Η πένα και η τρέλα του παραμένουν το ίδιο αιχμηρές – μιλάει για «ταξικό τουρισμό», εξαπολύει μύδρους στον Elon Musk, παράγει ντανταϊστικούς ήχους ανήσυχων πουλερικών ανά διαστήματα. Οι συνεργασίες με τη Billy Nomates (που δίνει στο "Mork N Mindy" ένα εθιστικό στα όρια της παρανομίας hook) και με την Amy(l and the Sniffers) Taylor που ραπάρει με περισσή αυτοπεποίθηση στο "Nudge It" (και κοιτάζει στα ίσα τον γερόλυκο Williamson, όπως άριστα έπραξε και στο redneck ντουέτο της με των Sebastian Murphy των Viagra Boys πριν λίγο καιρό) προσθέτουν μπόλικους πόντους στο τελικό αποτέλεσμα, κάνοντάς μας να ελπίζουμε σε μελλοντικές ανάλογες κινήσεις. Μάλλον το αγαπημένο μου κομμάτι του δίσκου είναι το εξόδιο "Fishcakes", το οποίο μάλιστα αποτελεί την πρώτη φορά που ο Williamson αποφασίζει να το γυρίσει στη μελωδία, τραγουδώντας. Κάνοντας το ραπ λίγο στην άκρη. Και πόσο του πάει, διάολε.

Δεν χρειάζεται να περιμένετε από μένα (ή από τον οποιονδήποτε γραφιά) να σας υπενθυμίσω ότι οι Sleaford Mods αποτελούν μία από τις πιο κραυγαλέα ενδιαφέρουσες περιπτώσεις της (βρετανικής) εναλλακτικής σκηνής την τελευταία δεκαετία. Προσθέτω, ωστόσο, σαν κατακλείδα, ότι με το "Spare Ribs" στεκόμαστε απέναντι στον καλύτερο δίσκο που μας έχουν δώσει μέχρι σήμερα. Δίσκος που τολμά να δοκιμάσει (και πετυχαίνει), δίσκος του οποίου τα singles δύσκολα χαντακώνουν το οποιοδήποτε άλλο κομμάτι εκεί μέσα (ενώ παραμένουν μπομπάτα και μόνα τους), δίσκος που θα μνημονεύεται για την αιχμηρή κριτική που ασκεί στιχουργικά αλλά και για το πόσο σε κάνει να θέλεις να βουτήξεις στα dancefloors από άποψη μουσικής. Εν ολίγοις, καλή χρονιά να έχουμε – γιατί το κατάλληλο μουσικό kick-off το βρήκαμε ήδη.