Arab Strap - As Days Get Dark

Δεκαέξι ολόκληρα χρόνια έχουν περάσει από το ''The Last Romance'' και οι Arab Strap κυκλοφορούν τον έβδομο δίσκο τους που εύστοχα τιτλοφορείται ''As Days Get Dark''. Σε αυτά τα χρόνια το ντουέτο από τη Γλασκώβη σταμάτησε τη λειτουργία του, τα μέλη του κυκλοφόρησαν προσωπικές δουλειές, έκαναν κάποιες συνεργασίες, αρχικά επαναδραστηριοποιήθηκαν ως Arab Strap για συναυλίες πριν λίγα χρόνια και φέτος κυκλοφόρησαν το νέο τους album. Οι Arab Strap είναι το συγκρότημα χλεύασε και απομυθοποίησε κάθε μικρή στιγμή της καθημερινότητας, αναγάγοντας τον κυνισμό και το καυστικό χιούμορ σε ύψιστο αγαθό της τέχνης τους. Η στιχουργική του Aidan Moffat είναι από τις πλέον χαρακτηριστικές, κάνοντας τους στίχους των περισσοτέρων βρετανών συναδέλφων του να μοιάζουν με χαρούμενες εκθέσεις δημοτικού μπροστά της. Το σεξ, ο πόθος, οι καταχρήσεις αλλά η αστική καθημερινότητα περνούν από το μικροσκόπιο του Moffat, ο οποίος αποδομεί με σαρκαστικό τρόπο οτιδήποτε μπορεί να προσφέρει χαρά. Στο μουσικό κομμάτι ο Malcolm Middleton έχει τα ηνία και πάντοτε κινείτε σε minimal μονοπάτια. Άλλοτε φλερτάρει με τα σκοτεινά blues, άλλοτε με την αφαιρετική electronica και σπάνια με πιο τυπικές rock φόρμες. Η ατμόσφαιρα ήταν πάντοτε σκοτεινή, αφήνοντας σπάνια κάποιες αχτίδες φωτός να τη διαπεράσουν.

Τα δεκαέξι χρόνια είναι μεγάλο διάστημα και είναι απόλυτα λογικό αρκετά πράγματα να έχουν αλλάξει πρώτα από όλους για τους ίδιους τους Arab Strap, τα οποία μεταφέρονται φυσιολογικά στο ''As Days Get Dark''. Αυτό γίνεται ακόμα πιο έντονο, μιας και έχουμε να κάνουμε με καλλιτέχνες που το βιωματικό στοιχείο είναι το κυριότερο συστατικό των δημιουργιών τους. Πλέον οι Arab Strap είναι μεσήλικες, οπότε έχουν μαλακώσει και ζουν τη κάθε στιγμέ με έναν πιο αποστασιοποιημένο τρόπο. Ο ίδιος ο Moffat περιγράφει το δίσκο ως χαρούμενα καταθλιπτικό και έχει απόλυτο δίκιο για το αίσθμα που αφήνει ο δίσκος μετά το πέρας της ακρόασής του. Ο κυνισμός και ο καυστικός σχολιασμός υποχωρούν προς χάρην μίας πιο ψύχραιμης οπτικής, αλλά η μουσική γίνεται πιο περίτεχνη και γιατί όχι δημιουργεί και αμυδρά χαμόγελα. Το ύφος τους δεν έχει διαφοροποιηθεί αυτό γίνεται εμφανές από το εναρκτήριο ''The Turning Of Our Bones'', όπου τα νωχελικά beats συναντούν τα νεχτερινά blues. Στο δίσκο συνυπάρχουν αφαιρετικές στιγμές σαν το ''Another Clockwork Day'' και το ''Bluebird'', με κομμάτια όπου το drum machine κάνει πιο γεμάτο τον ήχο, σαν το ''Compersion Pt.1'' και το rock ''Here Comes Comus!'', αλλά που όλα τους υπηρετούν τη κλειστοφοβική οπτική των Σκωτσέζων. Στο ''Kebabylon'' βουτούν στη μινιμαλιστική indietronica και στο ''Tears On Tour'' πραγματεύονται για άλλη μια φορά την απώλεια αγαπημένων προσώπων. Στο ''I Was Once A Weak Man'' ανατρέχει στο παρελθόν του και δηλώνει ότι έχει γίνει πιο δυνατός και στο ''Fable Of The Urban Fox'' στήνει ακόμα ένα κομμάτι που γίνεται πιο απολαυστικό παρέα με ένα ποτήρι ουίσκυ. Για άλλη μία φορά βουτούν στα βαθιά των ανθρώπινων σκέψεων στο ''Sleeper'' και ο δίσκος κλείνει με τον Moffat να ακούγεται στιβαρός και κατασταλλαγμένος στο ''Just Enough''.

Οι Arab Strap κάνουν μία από τις πιο ευχάριστες δισκογραφικές επιστροφές που έχουμε ακούσει τα τελευταία χρόνια και η οποία έχει αντικειμενικό λόγο ύπαρξης. Με τις γωνίες να έχουν λειανθεί και λόγω ηλικίας, αλλά με τις προσωπικές αναφορές πανταχού παρούσες. Καυστικοί και οξυδερκείς μας κάνουν να εξακολουθούμε να αναρωτιώμαστε αν γράφουν pop μουσική για καταθλιπτικούς ανθρώπους ή καταθλιπτική μουσική για pop ανθρώπους. Η απάντηση δεν έχει καμία σημασία και το ''As Days Get Dark'' θα μας κρατήσει καλή παρέα στο σκοτεινό λαβύρινθο που βιώνουμε.