λάμδα: "Η μουσική είναι σαν το ποτάμι που όσο του χτίζεις φράγματα και το τσιμεντώνεις θα φουσκώνει και μια μέρα θα σε πνίξει"

Αν και οι απανταχού μουσικόφιλοι καταρρίπτουν την έρευνα που λέει ότι μετά τα 30 σταματάς να ψάχνεις και να ψάχνεσαι με καινούριες μουσικές (κάτι που φυσικά ισχύει για έναν γενικό και αόριστο μέσο όρο), μπορούν ωστόσο να παραδεχτούν ότι ο δυνητικός ενθουσιασμός φιλτράρεται ολοένα και περισσότερο με το πέρασμα των χρόνων. Η σχέση μου με τον ήχο των λάμδα δεν έχει κλείσει δύο χρόνια, εντούτοις, έχοντας φύγει εδώ και κάμποσα χρόνια από τα ανέμελα - και άκρως επιρρεπή στην πρόσληψη ποικίλων ερεθισμάτων - 18, μπορώ να απαριθμήσω ελάχιστες φορές όπου ο ενθουσιασμός προερχόμενος από μια καινούρια ανακάλυψη ήρθε τόσο άμεσα και ορμητικά, σαν χιονοστιβάδα. Ακόμα πιο λίγες είναι οι φορές όπου ο ενθουσιασμός όχι μόνο παρέμεινε ανέγγιχτος, αλλά κατάφερε να σημειώσει αύξηση ανά διαστήματα.

Από το «Βραχνό Προφήτη» του Θανάση Παπακωνσταντίνου, εντοπίζει κανείς κάμποσες προσμείξεις (post-) rock στοιχείων με την παραδοσιακή φόρμα στις φωνητικές γραμμές και τον στίχο, αρκετές μάλιστα με επιτυχία θα έλεγα. Μολαταύτα οι λάμδα αποτελούν κατ’ εμέ το μοναδικό σχήμα που θολώνει «επικίνδυνα» τα όρια μεταξύ των ετερόκλητων σημείων αναφοράς στη μουσική τους, σμιλεύοντας έναν πολύ αναγνωρίσιμο, sui generis ήχο. Ομοίως με ό,τι θα φανταζόταν κανείς (και πέραν πάσης υποψίας σνομπισμού), το κουϊντέτο από τον Πειραιά έχει τόσα να εκφράσει μέσω μελωδιών και κειμένων που προτιμά να παραμένει φειδωλό όσον αφορά τη συχνότητα των συνεντεύξεων που δίνει. Ενόψει των δύο επερχόμενων live (8/10 Αθήνα και 15/10 Θεσσαλονίκη) για την προώθηση της τρίτης δισκογραφικής δουλειάς τους, μιλήσαμε μαζί τους, βγάζοντας άκρως ενδιαφέροντα συμπεράσματα.

Δέκα χρόνια, δύο δίσκους και μία προσθαφαίρεση μέλους αργότερα, που ακριβώς στέκονται οι λάμδα καλλιτεχνικά αλλά και προσωπικά σε μία εποχή καταπονημένη από πανδημία και απανωτά lockdowns; Έχει υπάρξει κάποια κομβική αλλαγή σε όλη αυτή την πορεία;

Σε αυτά τα δέκα χρόνια έχουμε ηχογραφήσει τρεις δίσκους. Το μόνο που άλλαξε πραγματικά για εμάς είναι ότι μέσα στην πανδημία εξαφανίστηκαν οι αμφιβολίες και τα δίπολα του παρελθόντος σε σχέση με το ποιοί είμαστε και τι κάνουμε. Η μουσική είναι σαν το ποτάμι που όσο του χτίζεις φράγματα και το τσιμεντώνεις θα φουσκώνει και μια μέρα θα σε πνίξει. Κάθε φορά που μιλάμε με μουσικούς και ανθρώπους που ασχολούνται με την τέχνη εν γένει, ενώ θα προέβλεπε κανείς ότι θα είχαν λυγίσει, επιστρέφουν ορμητικότεροι και πιο αποφασισμένοι προς τη δημιουργία.

«Η Επόμενη Μέρα» κυκλοφόρησε παραπάνω από 6 χρόνια πριν, έτυχε αμέσως θερμής αποδοχής και σας πήγε αρκετά βήματα παραπέρα. Η απουσία καινούριας δισκογραφικής δουλειάς σε αυτό το διάστημα είναι απόρροια του ότι ήσασταν πολύ απασχολημένοι με διάφορες εξωτερικές δουλειές ή περιμένατε υπομονετικά να «ωριμάσουν οι συνθήκες» και να δημιουργήσετε τη στιγμή που θα σας «έβγαινε» πραγματικά;

Οι στίχοι, η μουσική, οι ιδέες και τα περιβάλλοντα που δημιουργούνται σε έναν δίσκο προκύπτουν βιωματικά. Είναι σα να δημιουργείς έναν κόσμο μέσα σε αυτόν που ζεις. Το κάθε άλμπουμ λοιπόν όπως και το κάθε τραγούδι είναι το απόσταγμα μιας ολόκληρης εποχής, μιας περιόδου ακόμα και μιας στιγμής. Όταν έχεις αρκετά να πεις σημαίνει πως ήρθε η ώρα να τα επικοινωνήσεις. Αυτό μπορεί να γίνει σε έναν χρόνο ή και σε έξι.

Ο ήχος σας έχει μια πολύ συγκεκριμένη ταυτότητα καθώς και μια αξιοθαύμαστη ισορροπία. Επικοινωνείτε μεταξύ σας τηλεπαθητικά χωρίς να αρθρώνετε λέξη ή «τσακώνεστε» συνεχώς παράγοντας δημιουργικά αξιοποιήσιμες τριβές; Πόσο καιρό σας πήρε από τις απαρχές του σχήματος να βρείτε έναν κάποιο «κοινό έδαφος» ικανό να φιλοξενήσει τις ποικίλες αναφορές/καταβολές σας;

Περνάμε μεγάλες περιόδους καθημερινών συναντήσεων χωρίς να ακουστεί νότα και ανοίγοντας τεράστιες συζητήσεις για το ποια είναι η καλή μουσική και πως θα καταφέρουμε κάποτε να τη δημιουργήσουμε. Αυτό έχει ξεκινήσει από τις πρώτες κιόλας μέρες της μπάντας όταν ακόμα δεν υπήρχε ξεκάθαρος προσανατολισμός παρά μόνο κάποια λίγα κομμάτια σε εμβρυακό ακόμη στάδιο που πάνω τους αρχίζαμε να χτίζουμε με όποιον τρόπο γνωρίζαμε τότε. Έτσι άρχισε να διαμορφώνεται μια ενιαία αισθητική. Στην αρχή γνωρίζοντας τι δεν θέλουμε και με τα χρόνια μαθαίνοντας το τι τελικά θέλουμε, με αποτέλεσμα πια η μουσική πιο πολύ να συμβαίνει παρά να επινοείται.

Γνωρίζουμε ότι ο Παντελής Νικηφόρος είχε κυκλοφορήσει μια προσωπική δουλειά έντεχνου/παραδοσιακού χαρακτήρα πριν το ντεμπούτο των λάμδα. Όντας ασφαλές να υποθέσουμε ότι είναι ένας από τους βασικότερους πυλώνες αυτού του στοιχείου της μουσικής σας (χώρια φυσικά του ότι είναι και ο στιχουργός σας), ποιος ή ποιοι θα λέγατε ότι είναι αυτός/αυτοί που φέρνει το (αμιγώς) ροκ στοιχείο στη μουσική σας;

Το ροκ στοιχείο υπάρχει εξίσου σε όλους μας. Ο λόγος που η μουσική μας θολώνει «επικίνδυνα» τα όρια μεταξύ των ετερόκλητων σημείων αναφοράς όπως ανέφερες είναι ακριβώς επειδή τα στοιχεία αυτά συνυπάρχουν σε όλα τα μέλη της μπάντας.

Η (καλώς εννοούμενη) «ομφαλοσκόπηση» του πρώτου δίσκου παρέδωσε τα σκήπτρα στην πρόδηλη μουσική εξωστρέφεια του δεύτερου, με επιθετικότερες κιθάρες, περισσότερο drumming και εν γένει άφθονα ξεσπάσματα. Αν υποθέσουμε ότι αυτό είναι ένα μοτίβο, τι θα μπορούσατε να μας αποκαλύψετε για την ταυτότητα του τρίτου δίσκου (αν κρίνω και από το μονόλεπτο teaser που κυκλοφορήσατε προ μηνών);

Πέρα από το teaser έχουμε κυκλοφορήσει ήδη δύο κομμάτια από τον τρίτο δίσκο. Την «Άνοιξη» και το «Μπροστά στο τέλος της»,  που είναι πολύ διαφορετικά μεταξύ τους. Σχεδόν δύο διαφορετικοί κόσμοι. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι τα δύο αντιπροσωπευτικά παραδείγματα της ταυτότητάς του. Ίσως είναι εύστοχο να πούμε ότι όλα αυτά τα στοιχεία που συστήνουμε στους προηγούμενους δίσκους έρχονται πιο ειλικρινή και απογυμνωμένα.

Είστε διαβόητα αλλεργικοί στο ενδεχόμενο συνεργασίας με κάποια δισκογραφική. Υπάρχει συγκεκριμένος λόγος πίσω από αυτό; Πιστεύετε ότι αυτό είναι κάτι που μπορεί να αλλάξει στο εγγύς μέλλον ή, αντίθετα, ότι όσο περνάνε τα χρόνια γίνεστε ακόμα πιο σίγουροι σχετικά με το να κυκλοφορείτε ανεξάρτητα τις δουλειές σας; 

Όχι δεν είμαστε αλλεργικοί, αντιθέτως θα μας ανακούφιζε πολύ αν βρίσκαμε κάποια εταιρία να καταλαβαίνει τι κάνουμε και να έχει τη διάθεση να το στηρίξει. Όχι σαν κάτι underground που ανακυκλώνεται με συγκεκριμένο και σχεδόν προκαθορισμένο τρόπο αλλά σαν μια πρόταση που αξίζει να ειπωθεί. Δυστυχώς αν και έγιναν κάποιες επαφές για τον επικείμενο δίσκο δεν φάνηκε φως τουλάχιστόν στο δισκογραφικό κομμάτι.

Ένα σκέλος της δουλειάς των λάμδα που μάλλον δεν έχει λάβει όσο credit θα έπρεπε είναι το οπτικό κομμάτι. Τα βίντεο των performances στο Επτάστομο είχαν ιδιαίτερο ενδιαφέρον μιας και ταίριαζαν πολύ όμορφα το οπτικό ερέθισμα με τον ήχο – δεν θα ξεχάσω τα εναρκτήρια δευτερόλεπτα με το drone να κάνει απειλητική κατάδυση στο ξέφωτο όσο από πίσω ακούγεται το σχεδόν tribal drumming του «Ιστού». Από τη μία ο εξαιρετικός videographer Πάνος Ηλιόπουλος (σ.σ.: το video της «Άνοιξης» υπήρξε ένα μικρό κομψοτέχνημα), από την άλλη ο σπουδαίος γραφίστας + wolframgrafik που μετράει στο ενεργητικό του, μεταξύ άλλων, συνεργασίες με Bryce Dessner και Ulver. Τι έχουν όμως να δηλώσουν για τη σύνδεση και την αλληλεπίδραση της οπτικοποίησης του έργου τους με το έργο αυτό καθαυτό;

Είμαστε πολύ τυχεροί που συνεργαζόμαστε με τον Πάνο και τον + wolframgrafik. Είναι πραγματικά σπάνιο να βρεις ανθρώπους να ταιριάζεις τόσο σε ανθρώπινο επίπεδο όσο και αισθητικά. Το οπτικό, αν και υπάρχει για να εξυπηρετεί τη μουσική στην περίπτωση μας, έχει τη δυνατότητα να πει όσα οι στίχοι εννοούν και αντίθετα να δημιουργήσει ερωτήματα εκεί που η μουσική φαίνεται να δίνει απαντήσεις. Οπότε δεν ξέρουμε αν υπάρχει ξεκάθαρος τρόπος. Το σίγουρο είναι ότι προσπαθούμε να βρούμε το δρόμο προς την ισορροπία των δύο με μόνο στόχο τη συναισθηματική ένταση.

Αντί επιμύθιου, ένα μικρό σχόλιο για το επερχόμενο live στο Lunar Space της Πειραιώς, το οποίο ούτως ή άλλως (δεν θα μπορούσε να μην) έχει κάτι το ιδιαίτερο: σηματοδοτεί, όπως για πολλούς καλλιτέχνες που συνεχίζουν στην μετα-Covid εποχή, μια κάποια επανεκκίνηση. Θα είναι το επίσημο δικό τους restart σε αυτή την περίεργη κατάσταση που έχει δημιουργήσει η πανδημία; Θα δοκιμάσουν καινούρια πράγματα επί σκηνής; Ή μήπως θα γίνουν πιο σαφείς on stage όσον αφορά τον επερχόμενο δίσκο;

Ξεκινάμε με τη δημοσίευση του καινούριου άλμπουμ και συνεχίζουμε με εμφανίσεις που αυτή τη φορά θέλουμε να έχουν συχνότητα, σαν φυσική προέκταση αυτού που ήδη κάνουμε. Θα δοκιμάσουμε καινούρια πράγματα επί σκηνής όσον αφορά την εικόνα (φωτισμό, visuals κτλ.) αλλά στην παρουσίαση του δίσκου που θα γίνει μετά από τα δύο επερχόμενα live (8/10 Αθήνα και 15/10 Θεσσαλονίκη) στα οποία όμως η setlist θα τον εμπεριέχει σχεδόν ολόκληρο.

Βρίσκετε τους λάμδα σε:

Facebook | Instagram | Bandcamp