Stefan Schwerdtfeger (Big Sleep): Τα χρόνια περνούν, όμως μου είναι αδύνατο να αφήσω πίσω την Ελλάδα

Επιμέλεια Συνέντευξης: Στράτος Μαρούδας
Μετάφραση: Μαριέττα Μπάρλου

Ο Stefan Schwerdtfeger των Big Sleep, λίγο πριν την εμφάνισή του στο Ευοί Ευάν της Πάτρας, μίλησε στον Στράτο Μαρούδα για λογαριασμό του Presspop.gr. Μια συνέντευξη (κυριολεκτικά) εφ’όλης της ύλης για το παρελθόν, τη ζωή, τις εμπειρίες που ακόμα βιώνει στη Θεσσαλονίκη, τα επερχόμενα σχέδιά του και άλλα πολλά.

Ένας τρόπος να ξεκινήσει η συζήτηση αυτή είναι να σε ρωτήσω αν τελικά βρήκες ένα κορίτσι με πλυντήριο (Washing Machine). Yπάρχει κάποια πραγματική ιστορία πίσω από τους στίχους αυτού του κομματιού;

Τέσσερα νέα παιδιά από την πόλη στην οποία μεγάλωσα, εκείνη την περίοδο οργάνωναν ένα roadtrip στην Ιταλία με σκοπό να παίξουν εκεί όλο το καλοκαίρι. Ήταν πολύ περήφανοι για το κίτρινο βαν που είχαν βρει. Τα είχαν όλα έτοιμα. Όλος ο εξοπλισμός της μπάντας ήταν πακεταρισμένος και έτοιμος για το ταξίδι.

Μερικές μέρες πριν φύγουν, άρχισαν να αγχώνονται. Ήρθαν με βρήκαν και με ρώτησαν (λόγω της μεγαλύτερης εμπειρίας μου) αν θα μπορούσα να πάω μαζί τους και να παίζω support ως acoustic solo πριν από τα live τους.

Αφού δέχτηκα, οδηγούσαμε πάνω-κάτω στις Άλπεις και οδηγούσαμε και οδηγούσαμε… Εγώ βρισκόμουν πίσω από το βαν, στο μικρό μου αυτοκίνητο. Τελικά φτάσαμε στη θάλασσα, σε μια παραλία με μήκος τουλάχιστον 20 χιλιόμετρα, στην ιταλική ακτή. Ήταν τελείως άδεια επειδή βράδιαζε και όλοι οι Ιταλοί είχαν ήδη επιστρέψει στα σπίτια τους. Kατασκηνώσαμε εκεί, ανάψαμε φωτιά στην παραλία και στήσαμε τους ενισχυτές και τα όργανα. Ήπιαμε και πολύ κρασί που αγοράσαμε από το σούπερ μάρκετ.

Στο live εγώ έπαιξα ως support ένα ακουστικό σετ. Μετά ακολούθησαν αυτοί παίζοντας πολύ δυνατά και ατελείωτα. Κάποια στιγμή έφυγα λόγω της φασαρίας και κατέβηκα στην παραλία που ήταν πάλι άδεια. Περπάτησα πολλά χιλιόμετρα και παρόλα αυτά ακούγα ακόμα τη μουσική.

Το πρωί γύρω στις 6, δύο αστυνομικοί μας ξύπνησαν. Δεν μπορούσαν να το πιστέψουν. Κοιτούσαν τα πράγματά μας και κουνούσαν το κεφάλι τους με δυσπιστία. Είχαν μείνει άφωνοι. “Φύγετε τώρα!” μας φώναξαν.

Πακετάραμε όσο πιο γρήγορα και φύγαμε.

Τελικά βρήκαμε μια άλλη παραλία στην ίδια ακτή όπου παίξαμε δίπλα σε ένα beach bar και εκεί γνωρίσαμε και πολλά ενδιαφέροντα κορίτσια. Τα παιδιά έπαιξαν πάλι με τον ίδιο τρόπο, ωσπού εγώ ξαναέφυγα. Βρήκα ένα μικρό μπαρ λίγο πιο μακριά.

Σύντομα μας κάλεσαν να παίξουμε στη Φλωρεντία σε ένα σπίτι που βρισκόταν υπό κατάληψη. Η τοποθεσία ήταν υπέροχη. Είχαν συγκεντρωθεί πολλοί νέοι άνθρωποι με πολύ “άγρια” και ζωντανή διάθεση. Μετά από αυτό καταλάβαμε ότι μας ταιριάζει πολύ να παίζουμε σε τέτοια μέρη. Μάλιστα παίξαμε και σε αντίστοιχη εκκλησία στη Γένοβα, αλλά και σε πεζοδρομους μέσα στις πόλεις. Εγώ αρκετές φορές κοιμόμουν στο αυτοκίνητο και αναγκαζόμουν να ξυπνάω νωρίς λόγω του ήλιου, σε κατάσταση hangover.

Μια μέρα μπήκαμε κρυφά σε ένα camping χωρίς να πληρώσουμε προκειμένου να πλύνουμε τα ρούχα μας στις εγκαταστάσεις τους. Είπα στους άλλους: “Είμαστε 5 νέα ωραία παιδιά και δεν μπορούμε να βρούμε μια κοπέλα να κοιμηθούμε σ’ αυτήν; Ίσως να έχει και πλυντήριο (washing machine)!” Kαι τότε ακριβώς έγραψα αυτό το κομμάτι που με ρώτησες, το οποίο το παίζαμε μετά στην περιοδεία. Επί της ουσίας ήταν σαν μια μουσική διαφήμιση: “Ψάχνουμε για ένα κορίτσι με πλυντήριο! Αν είναι δυνατόν, απόψε κιόλας!” (“We're looking for a girl with a washing-machine! If possible... TONIGHT!”).

Γεννήθηκες στη Γερμανία και μεγάλωσες στην Αμερική. Στην ηλικία των 12 επέστρεψες στη Γερμανία μαζί με τους γονείς σου. Κάποια χρόνια αργότερα δημιούργηθηκαν οι Big Sleep. Πώς φτάσαμε σε αυτό το σχηματισμό;

Αναρωτιόμουν για πολύ καιρό τι θέλω να κάνω στη ζωή μου. Άρχισα να μελετάω πιάνο και θεωρία της μουσικής, με σκοπό να σπουδάσω σύνθεση κάποια μέρα σε ένα μεγάλο μουσικό πανεπιστήμιο. Μετά σκέφτηκα να σπουδάσω ιατρική και να γίνω γιατρός κάτι που θα άρεσε πολύ στον πατέρα μου. Ύστερα πήγα σε μια σχολή τζαζ κιθάρας (που ήταν απαίσια). Σκέφτηκα να γίνω και πιλότος μέχρι που έμαθα ότι για να το πετύχω αυτό έπρεπε να είμαι πολύ καλος στα μαθηματικά και τη φυσική. Μετά πήγα να σπουδάσω πολιτικές επιστήμες, ιστορία και ισπανικά. Όχι για πολύ όμως. Όλα αυτά τα χρόνια σε ό,τι και αν έκανα πάντα σκεφτόμουν: “Τι κάνω εγώ εδώ; Γιατί δεν είμαι στο σπίτι μου ή οπουδήποτε αλλού να γράφω μουσική;”.

Οπότε όταν έγινα 29 χρονών αποφάσισα πως θα γράψω 10 άλμπουμ με τα δικά μου κομμάτια μέσα. Αν δεν έβρισκα στήριξη από δισκογραφικές θα το επιχειρούσα μόνος μου. Σκέφτηκα ότι θα μπορούσα να ηχογραφήσω γύρω στις 100 κασέτες, έτσι όποιος ενδιαφερόταν θα είχε τη δυνατότητα να δει πώς βλέπω τα πράγματα στη ζωή μου (κάτι που σήμερα δεν το θεωρώ και πολύ σημαντικό).

Τα 10 άλμπουμ ακόμα επιθυμώ να τα ηχογραφήσω, όμως μέχρι τώρα έχω καταφέρει μόνο τα  5.

Το πρώτο άλμπουμ το ηχογράφησα στη Γερμανία, στο υπόγειο του μεγάλου, τρελού και παλιού σπιτιού μας στη εξοχή. Έκει ζούσαν και παιδιά με προβλήματα από τη γύρω περιοχή, όταν εγκατέλειπαν τα σπίτια τους λόγω των απαράδεκτων γονιών τους. Κάποια για μερικές εβδομάδες, κάποια για μήνες και χρόνια. Νοικιάσαμε εξοπλισμό και προσπαθήσουμε να καταλάβουμε πώς ακριβώς γίνεται η ηχογράφηση. Εκεί ηχογράφησα και το Washing Machine.

Το δεύτερο άλμπουμ, Moonlit Days, ηχογραφήθηκε στο St. Pompon, το αγαπημένο μας μικρό χωριό στη νοτιοδυτική Γαλλία. Νοικιάσαμε το χώρο ενός σχολείου στην άκρη του χωριού, καθώς και ένα πιάνο. Ήταν διακοπές Χριστουγέννων. Τοποθετήσαμε τον εξοπλισμό και ξεκινήσαμε δουλειά. Κορίτσια και αγόρια από την Αλγερία και τη Γαλλία που ζούσαν στο χωριό έγιναν φίλοι μας και το πρώτο μας κοινό.

Στη συνέχεια, το Washing Machine γνώρισε μεγάλη επιτυχία στην Ελλάδα. Προσκληθήκαμε να παίξουμε ζωντανά, αλλά εγω έμεινα εκεί τελικά για να ηχογραφήσω τα 2 επόμενα άλμπουμ μου (Thermaikos και With God And His Sisters) στη Θεσσαλονίκη.

Λίγο μετά, στις Σέρρες, ηχογράφησα ένα άλμπουμ (White Room) με 16 ακουστικά κομμάτια στο στούντιο του Steve Dickens.

Έτσι λοιπόν σχηματίστηκε η μπάντα.

Σε πρόσφατη συνέντευξή σου δήλωσες πως κάποια στιγμή θέλησες να φύγεις από τη Γερμανία και να μετακομίσεις κάπου αλλού. Την ίδια περίοδο έκανες κάποιες σκέψεις να εγκατασταθείς στη Γαλλία, αλλά λίγο μετά οι Big Sleep προσκλήθηκαν  για live εμφανίσεις σε Αθήνα, Λαμία, Ιωάννινα και Θεσσαλονίκη. Αυτό έγινε το 1995 και από τότε παρέμεινες εδώ. Τι ήταν αυτό που σε οδήγησε σε αυτή την απόφαση;

Έζησα μια τραυματική και δυσάρεστη οικογενειακή ιστορία. Από τότε και μέτα πέρασα μια περίοδο κατάθλιψης και φοβίας. Ήμουν δυστυχισμένος και βαριόμουν τα πάντα γύρω μου. Σκέφτηκα πως ο κόσμος είναι μεγάλος και πως έπρεπε να βγω εκεί έξω και να δω κάτι διαφορετικό. Πάντα όμως υπήρχε κάποιος λόγος που με κράταγε πίσω. Μια νέα μπάντα, ένα ντέμο που θα μπορούσε να μας φέρει επιτυχία, μια νέα κοπέλα ίσως…

Στις αρχές του 1995 δεν με κράταγε πλέον κάτι άλλο. Όπως είπες και εσύ, σκέφτηκα να πάω να μείνω στη Γαλλία. Ήταν το μέρος που πήγαινα πάντα αν τύχαινε να έχω 150 δολάρια στην τσέπη μου. Το λάτρευα το μέρος. Μια μέρα όμως το τηλέφωνό μου χτύπησε και μου είπαν πως σημειώνω μεγάλη επιτυχία στην Ελλάδα και πως έπρεπε να πάω εκεί για περιοδεία. Ήταν ΤΡΕΛΟ! Τελικά πήγαμε στην Ελλάδα και παίξαμε σε Αθήνα, Λαμία, Ιωάννινα και Θεσσαλονίκη. Ήμασταν όλοι στην καλύτερη δυνατή διάθεση. Τα πάντα ήταν τέλεια. Τα μέρη που πήγαμε, οι άνθρωποι που γνωρίσαμε.

Μετά το live στη Θεσσαλονίκη γνωρίσαμε πολλές κοπέλες. Με μία συγκεκριμένη όμως ήταν αλλιώς. Ήταν σαν ένα πραγματικό φως μέσα στο σύμπαν. Ε και κάπως έτσι, όλα συντέλεσαν στο να μετακομίσω στην Ελλάδα. Στην αρχή ήταν για ένα ή δύο χρόνια. Για κάθε νέο χρόνο όμως που ερχόταν έβρισκα δικαιολογίες και πάντα έμενα. Και τα χρόνια ακόμα κυλούν. Μου είναι αδύνατο ακόμα να αφήσω την Ελλάδα.

Θα επιστρέψω στο πιο πετυχημένο single “Looking for a girl with a washing machine”, το οποίο ήταν κομμάτι από το πρώτο άλμπουμ των Big Sleep, “Everything Falls Into Place”. To συγκεκριμένο single σημείωσε στιγμιαία και μαζική επιτυχία στην Ελλάδα και είναι σίγουρα από τα πιο πολυπαιγμένα ροκ κομμάτια της τελευταίας 20ετίας. Εσύ πώς το βίωσες αυτό στη Γερμανία και ποιες ήταν οι αντιδράσεις σου;

Ναι μόλις το απάντησα αυτό παραπάνω. Ο Αιμίλιος Κατσούρης από την ελληνική εταιρεία διανομής μου τηλεφώνησε. Δεν μπορούσα να το πιστέψω. Ήταν σαν παραμύθι, σαν  ταινία.

Οι Big Sleep ξεκίνησαν το 1992 και εσύ είσαι το μόνο σταθερό μέλος στη μπάντα από τότε. Το γκρουπ πλέον ονομάζεται Big Sleep Electric Band και εσύ συνεργάζεσαι με νεότερους ανθρώπους. Πώς βίωσες αυτές τις διαφορετικές φάσεις της στη διάρκεια των χρόνων και πώς βλέπεις τα πράγματα να εξελίσσονται στο μέλλον;

Όλες αυτές οι διαφορετικές φάσεις της μπάντας, έτυχε να αποτελούν και διαφορετικές φάσεις για την ίδια μου τη ζωή. Καλύτερα να μην μπω σε λεπτομέρειες τώρα. Όσο για το μέλλον, σκοπεύω να γράψω 5 νέα άλμπουμ. Έχω ήδη κάποιο υλικό και θα προσπαθήσω να βρω ευκαιρία να το ηχογραφήσω και να το κάνω ευρέως γνωστό. Επίσης σίγουρα θα ήθελα να συνεχίσω να περιοδεύω και να παίζω όμορφες μουσικές.

Έχεις σκεφτεί ποτέ πως θα εξελισσόσουν ως μουσικός, αλλά και ως άτομο, αν αντί να έρθεις στην Ελλάδα, είχες επιλέξει να πας στη Γαλλία ή ακόμα και να επιστρέψεις στην Αμερική;

Το έχω σκεφτεί ναι. Την περιόδο που άρχισα να ξεπερνώ τους φόβους μου, το 1984, επισκέφθηκα τη Νέα Υόρκη.  Ήταν άνοιξη, κατάλληλη συγκυρία. Ο κόσμος ήταν πολύ ευδιάθετος. Άραζε στους δρόμους ακούγοντας μουσική. Εγώ είχα την ευκαιρία να γνωρίσω πάρα πολλούς ανθρώπους από διάφορα μέρη του κόσμου. Έμενα σε ένα φίλο από τα εφηβικά μου χρόνια. Τον ρώτησα αν υπάρχει πρόβλημα να καθυστερήσω την πτήση μου για Ευρώπη και να μείνω εκεί λίγο παραπάνω, μέχρι να τακτοποιηθώ. Αυτός μου είπε ότι η απόφαση είναι δική μου. Παρόλα αυτά εγώ δεν ένιωσα άνετα να μείνω άλλο εκεί. Ήμουν αρκετά νέος και φοβισμένος εκείνη την περίοδο. Τώρα που το ξανασκέφτομαι, αν είχα την ευκαιρία να γυρίσω πίσω το χρόνο, θα έμενα στη Νέα Υόρκη και θα κοιμόμουν μέχρι και σε κάποιο πάρκο, θα γνώριζα κι άλλους ανθρώπους. Τα πράγματα θα είχαν εξελιχθεί τελείως διαφορετικά για μένα και στο μουσικό κομμάτι. Όμως το σίγουρο είναι ότι θα είχα χάσει την εμπειρία της Θεσσαλονίκης, την καθημερινή θέα της θάλασσας από το δωμάτιό μου, όλη τη μαγεία που έζησα εκεί.

Όλα αυτά τα χρόνια συνεργάστηκες με πολλούς σπουδαίους και ενδιαφέροντες ανθρώπους, ανάμεσά τους ο Chris Eckman των Walkabouts και o Πάνος Τόλιος από τα Ξύλινα Σπαθιά. Υπάρχει κάποιος μουσικός, καλλιτέχνης ή παραγωγός με τον οποίο θα ήθελες να συνεργαστείς στο μέλλον;

Μην ξεχνάμε και τον Nikki Sudden με τον οποίο μοιράστηκα πολλά πράγματα. Προτείνω να ακούσετε κάποια από τα 30 του άλμπουμ. Επίσης οι Terry Lee Hale και Phil Schoenfelt είναι συνθέτες που σημαίνουν πολλά για μένα και έχουμε ζήσει πράγματα μαζί. Ο Daniel Lanois ήταν πάντα ο αγαπημένος μου παραγωγός. Ο Conor Oberst είναι σίγουρα ο νέος αγαπημένος μου συνθέτης αυτού του αιώνα. Θα ήθελα επίσης να συνεργαστώ μουσικά και με την Aimee Mann. Φυσικά ύπαρχουν και άλλοι πολλοί με τους οποίους θα μπορούσα να δουλέψω, κάποιους από τους οποίους μπορεί να μην έχω καν γνωρίσει ακόμα.

Ποιο ήταν το πρώτο άλμπουμ ή ο καλλιτέχνης που σε έκαναν συνειδητοποιήσεις το πάθος σου για τη μουσική;

Τα 2 πρώτα άλμπουμ που αγόρασα ήταν του Pumuckl, του μικρού, κοκκινομάλλικου και σκανταλιάρικου ξωτικού. Στην Ελλάδα νομίζω τον αποκαλείτε “Frou Frou”. Τα 3 επόμενα ήταν άλμπουμ των Beatles. Και αυτό ήταν. Όταν τους άκουσα για πρώτη φορά, ήθελα να γίνω σαν και αυτούς, να γράφω μουσική και να ζω ακριβώς όπως αυτοί. Ακόμα το προσπαθώ. Είναι λάθος;

Πέρα από τη μουσική, πώς σου αρέσει να περνάς το χρόνο σου; Ποια είναι τα πράγματα που απολαμβάνεις στη ζωή;

Πρέπει να πω πως λατρεύω τον τόπο που μένω. Από το παράθυρό μου μπορώ να βλέπω τη θάλασσα, τα καράβια, τα διαφορετικά χρώματα και σχήματα που παίρνουν τα σύννεφα, τα αστέρια. Δεν μπορώ να τα βαρεθώ με τίποτα όλα αυτά. Και με αυτή τη θέα, εμπνέομαι στο να παίζω κιθάρα και να γράφω κομμάτια. Μου αρέσει επίσης πολύ η κολύμβηση, το ping pong και γενικά ό,τι περιλαμβάνει κίνηση. Αγαπώ τα ταξίδια και θα ήθελα να έχω την ευκαιρία να ταξιδεύω περισσότερο. Αλλά δεν παραπονιέμαι, έχω ήδη δει αρκετά μέρη. Μου αρέσει να περπατώ στο κέντρο της πόλης σε δρόμους οικείους, να βλέπω τις γάτες, τα δέντρα, τις μπουγάδες στα μπαλκόνια. Όλα αυτά δηλαδή που συνθέτουν την εικόνα της Θεσσαλονίκης. Λατρεύω τη μαγειρική, αλλά και το διάβασμα ενός βιβλίου. Πάντα όμως χρειάζομαι και ανθρώπους να επικοινωνώ μαζί τους, ανθρώπους που με καταλαβαίνουν και θα με πάνε ένα βήμα παραπέρα. Και φυσικά διασκέδαση. Τι άλλο;

Τα κομμάτια σου θυμίζουν μια ολόκληρη περίοδο για κάποιους ανθρώπους, ανάμεσά στους οποίους είμαι και εγώ. Έχω επίσης ακούσει ότι είσαι εξαιρετικός solo performer. Θα έχουμε την ευκαιρία να το διαπιστώσουμε αυτή την Πέμπτη, στις 11 Δεκεμβρίου, στο Ευοί Ευάν στην Πάτρα. Ανυπομονούμε να σε δούμε εκεί λοιπόν.

Μου αρέσει πάρα πολύ να ερμηνεύω στη σκηνή. Να αφήνομαι και να παρασύρομαι από τους ήχους της κιθάρας, να εξαλείφω τα όρια ανάμεσα σε μένα και το σύμπαν ξανά και ξανά. Αυτές είναι οι καλύτερες στιγμές της ζωής μου. Δεν το καταφέρνω πάντα, αλλά το μόνο σίγουρο είναι οτί εκεί στοχεύω κάθε φορά που παίζω live στη σκηνή.