Courtney Barnett - Tell Me How You Really Feel

Το 2015 το ντεμπούτο album της Courtney Barnett με τίτλο ''Sometimes I Sit And Think, And Sometimes IJust Sit'' έσκασε σαν βόμβα για να ταρακουνίσει τα λιμνάζοντα νερά της κιθαριστικής μουσικής. Ένα νέο κορίτσι με απίστευτο ταλέντο, που είδε το όνομά της να φιγουράρει δίπλα σε αυτά της Patti Smith και της P.J. Harvey, καθώς οι συγκρίσεις μαζί τους ήταν αναποφευκτες. Υπέροχα τραγούδια με κολλητικές μελωδίες και μία άγνοια κινδύνου να πηγάζει από το νεαρό της ηλικίας της, έκαναν την Barnett να φαντάζει ως ένα από τα πιο hot ονόματα της γενιάς της. Οι προσδοκίες προς το πρόσωπό της είναι τεράστιες και αυτή καλείται να τις διαχειριστεί με το δεύτερο προσωπικό album της. Το περσινό ''Lotta Sea Lice'' που κυκλοφόρησε παρέα με τον Kurt Ville δεν φαντάζει ως ο δεύτερος δίσκος της, αφενός γιατί βασίζονταν συντριπτικά περισσότερο στις ιδέες και τον ήχο του Ville, με την Barnett να λειτουργεί συμπληρωματικά και αφετέρου γιατί για την ίδια την Barnett φαίνονταν να λειτουργούσε αποσυμπιεστικά ως προς το hype που είχε σταθεί γύρω της. Αυτός ο πολυαναμενόμενος δεύτερος δίσκος είναι το φετινό ''Tell Me How You Really Feel''.

Σε αυτό το δεύτερο βήμα τα πάντα είναι πιο μελετημένα. Με ότι καλό και κακό συνεπάγεται αυτού. Ο αυθορμητισμός έχει υποχωρήσει κάπως, προς χάρην μίας πιο εξωτερικευμένης επαγγελματικότητας. Η παραγωγή είναι πιο clean, κάτι που κάνει τον δίσκο πιο φιλικό και σε πιο mainstream ακροατήρια. Γενικά είναι έκδηλη η ωρίμανση της Barnett, που πλέον παίρνει πιο σοβαρά τον εαυτό και τον ρόλο της. Υπάρχουν αρκετά radio friendly κομμάτια που λειτουργούν ως πολιορκητικοί κριοί στην προσπάθειά της να κατακτήσει ακόμα μεγαλύτερο κοινό. Όμορφα up tempo κομμάτια, στημένα με τέτοιο τρόπο που είναι ικανά να αρέσουν στον καθένα. Τέτοια είναι το ''Charity'', το πιο pop ''Nameless, Faceless'' και το βαθύτατα συγκινητικό ''Need A Little Time''. Στο ''I'm Not Your Mother, I'm Not Your Bitch'' εκφράζει την πιο οργισμένη πλευρά της και στο εναρκτήριο ''Hopefulessness'' πειραματίζεται με το lo-fi. Ακόμα ένα pop single έχει με το ''City Looks Pretty'', ενώ προς το τέλος του δίσκου είναι τοποθετημένα τα πιο ακουστικά ''Walkin' On Egghells'' και ''Sunday Roast''. Στιχουργικά η Barnett εξακολουθεί να καταπιάνεται με θέματα ανθρωπίνων σχέσεων, που άλλοτε της βγάζουν την οργισμένη πλευρά της και άλλοτε την πιο εξομολογητική.

Θα μπορούσαμε να παραλληλίσουμε το ''Tell Me How You Really Feel'' με το ''Stories From The City, Stories From The Sea'' της P.J. Harvey. Γιατί όπως ο δίσκος της Harvey του 2000 σηματοδοτούσε μία στροφή για την ίδια, κάνοντας τον ήχο της πιο μαζικό, το ίδιο μπορούμε να πούμε και για τον φετινό της Barnett. Αρχικά κάποιοι είχαν τουλάχιστον παραξενευτεί με την στροφή της Harvey, αλλά η συνέχεια την δικαίωσε πλήρως. Τα τραγούδια μπορεί να μην είχαν την οργή του παρελθόντος, αλλά εξερευνούσαν τις νέες ανησυχίες της δημιουργού τους. Και πάνω απ΄ολα εξακολουθούσε να γράφει σπουδαία κομμάτια, έστω και διαφορετικά. Το ίδιο κάνει και η Courtney Barnett του ''Tell Me How You Really Feel'' και είμαστε σίγουροι ότι θα μας απασχολήσει πολλάκις και στο μέλλον.