Days of Our Likes #07: Αυτή είναι μια άλλη μέρα

Μέσα στο Opel cadett ο Ζ. οδηγούσε με υψηλή ταχύτητα κοιτώντας νευρικά συνεχώς τους καθρέπτες του, ενώ μπροστά του οι μπάρες του σταθμού διοδίων όλο και ζύγωναν. «Μπορώ να το κάνω …μπορείς να το κάνεις ναι!» άκουσε να λέει στον εαυτό του σαν κασέτα αυτοβελτίωσης, καθώς τώρα έκοβε ταχύτητα, σταματώντας μερικά εκατοστά από το μπροστινό αυτοκίνητο. Είχε χρόνο να επιβεβαιώσει ότι δεν υπήρχε περιπολικό παρκαρισμένο στην άκρη και να ζυγίσει τις πιθανότητες επιτυχίας του σχεδίου. «Προσπερνώ τον υπάλληλο, σταματάω, βγαίνω σηκώνω τις μπάρες φεύγω …προσπερνώ τον υπάλληλο σταμα…» επαναλάμβανε μέχρι την στιγμή που είχε έρθει η σειρά του…

Αναπτύσσοντας ιλιγγιώδη ταχύτητα, έβλεπε τώρα αρκετά μέτρα πίσω του τους έξαλλους υπαλλήλους των διοδίων να χειρονομούν προς το πορτοκαλί cadett που έμοιαζε με φλεγόμενη σφαίρα. Σίγουρα στον σταθμό θα υπήρχαν κάμερες αλλά αδιαφορούσε …το αυτοκίνητο άλλωστε δεν ήταν δικό του. Χαμογέλασε σαρκαστικά αλλά μέσα του ήξερε ότι δεν είχε διαφύγει τελείως. Ήταν ήδη πιθανό να τον αναζητά ο ιδιοκτήτης του αυτοκίνητου και σίγουρα μετά το σκηνικό στα διόδια θα άρχιζαν να συνδέουν το πάζλ. Η πόλη όμως που σαν χαμαιλέοντας κρυβόταν στο χρώμα του νέφους μπροστά του, ήταν αρκετά μεγάλη για να καλύψει τα ίχνη οποιουδήποτε φυγά. Σύντομα αφού θα ξεφορτωνόταν το αυτοκίνητο θα περνούσε στο δεύτερο και σημαντικότερο μέρος του σχεδίου με την ονομασία «Μεταμφίεση & Ενσωμάτωση».

Ενθουσιασμένος που βρισκόταν στο κέντρο αυτής της μεγαλούπολης, προσπαθώντας να ξεχάσει τις άθλιες εικόνες των χωραφιών και των καλλιεργειών στην άκρη του αυτοκινητόδρομου κατά την διάρκεια της απόδρασής του ώρες πριν, περπατούσε έξω από το κατάστημα με τα οπτικά που του είχαν συστήσει. Έβαλε το χέρι στην  πίσω τσέπη του παντελονιού του και έβγαλε ένα χαρτάκι που έγραφε «Ημαι γοιαλάκιας» και μια διεύθυνση. Αυτό θα έπρεπε να είναι. Χρόνια μετά θα μάθαινε ότι η πινακίδα στο μαγαζί  «Ο γυαλάκιας» ήταν σωστή και η σημείωσή του λάθος. Ήταν ακόμα πρωί και κατέβασε τα μανίκια του καλύπτοντας τα αυτοσχέδια τατουάζ του για να μην τραβήξει τα βλέμματα καθώς περίμενε να πυκνώσει ο κόσμος πριν κάνει την κίνησή του. 40 λεπτά αργότερα βρέθηκε να περπατάει με το κεφάλι ψηλά, χαζεύοντας στο εσωτερικό του καταστήματος τα εκατοντάδες μεταχειρισμένα ή χειροποίητα καινούρια γυαλιά τα οποία ήταν στοιβαγμένα μέχρι το ταβάνι. Όταν χαμήλωσε πια το κεφάλι του, στο ύψος που μπορούσε να δει τους υπόλοιπους πελάτες, βρέθηκε να ταξιδεύει στον χρόνο ανάμεσα σε μακριές φαβορίτες, παλιακά φορέματα, τεράστια γυαλιά ηλίου σε αλλόκοτα σχήματα που θύμιζαν πολιτικούς άλλων δεκαετιών και τις συζύγους τους και… αυτά τα κουρέματα! Τα είχαν καταφέρει! Αλλά και αυτός ήταν κοντά στο να αλλάξει και τότε ναι! Κάνεις δεν θα τον αναγνώριζε, όλα θα ήταν παρελθόν.. Βάζοντας κρυφά στην τσέπη του ένα ζευγάρι γυαλιών με τεράστιους φακούς μυωπίας που αλλοίωναν τα χαρακτηριστικά του, ήξερε πως χρειαζόταν ελάχιστες προσθήκες για να βρεθεί ακόμα ένα βήμα μακριά από το να επιστρέψει πίσω στην φυλακή του. Περπάτησε μισή ώρα και βρήκε ένα μαγαζί με ρούχα από δεύτερο χέρι, μπήκε μέσα και ξόδεψε το μοναδικό εικοσάρικο που είχε βουτήξει μέσα από την θήκη κιθάρας πλανόδιων μουσικών για να αγοράσει ένα πουκάμισο με φοίνικες, ένα ζευγάρι φθαρμένα λεπτά δερμάτινα παπούτσια -που η ετικέτα έγραφε ότι είχαν φορεθεί σε μια απονομή όσκαρ- και ένα μουστάκι. Τα μαγαζιά άρχισαν να κλείνουν και το κέντρο ερήμωνε. Βγαίνοντας από την κεντρική λεωφόρο και μπαίνοντας σε στενά που ήταν γεμάτα αποθήκες πίστεψε ότι θα έβρισκε καταφύγιο από αδιάκριτα βλέμματα. ΛΑΘΟΣ! Τα στενά μόλις έπεσαν τα μεσάνυχτα άρχισαν να κατακλύζονται από κόσμο, με τον ίδιο να παίρνει μια γεύση από μια πολύχρωμη μίξη ανθρώπων με καρό παντελόνια πολύ στενά t-shirt, εντυπωσιακά χτενίσματα  και αξεσουάρ, αγόρια και κορίτσια σε απίστευτες μεταμφιέσεις! Μεγάλα μουστάκια όλων των ειδών, τόσο περιποιημένα, τόσο αληθινά, που πίστευε ότι ποτέ δεν θα μπορούσε να τους μοιάσει, αλλά τουλάχιστον ένιωθε υπέροχα μέσα στο άντρο όλων αυτών που για δικούς τους λογούς ζούσαν κρυμμένοι εδώ τα βράδια, κυκλοφορώντας με χάρτες για να βρουν τα secret bars και gigs που έπρεπε να πάνε στον αγώνα για επιβίωση. «Τι κόσμος! Δεν χρειάζεται να κρύβω καν τα tattoos μου» σκέφτηκε ενθουσιασμένος, καθώς όλοι ήταν γεμάτοι με tattoos φυλακισμένων, κακοφτιαγμένα όπως τα δικά του και με μια κίνηση σήκωσε τα μανίκια του. Σύντομα είχε πνιγεί στην αγκαλιά του χαρούμενου αυτού τσίρκου. Ίσως να έμενε για πάντα εκεί.

* Ο Ζ. προτίμησε από την καταπίεση της κωμόπολης την διαφυγή στην πρωτεύουσα τρώγοντας κατσαρίδες και βάτα σαλάτες καπρέζε και μίνι σάντουιτς με αβοκάντο και ρεβίθι, ως ένας άλλος εξόριστος στην έρημο του downtown της. Μπορεί να μην έμαθε γράμματα αλλά είναι αυτοδίδακτος. Αυτή την στιγμή επιβιώνει φτιάχνοντας δίωρα mixtape τα οποία πουλάει σε χρήστες  του mixcloud  που δεν προλαβαίνουν να φτιάξουν τα δικά τους, ενώ part time δουλεύει σε υπόγειο live-άδικο όπου σφραγίζει -μετά την αγορά εισιτηρίου στην είσοδο- τα χέρια των δέκα και βάλε θεατών που χωράει ο χώρος. Η παρεξήγηση με το αυτοκίνητο του πατέρα του, το οποίο είχε αναγκαστεί να αρπάξει, δεν έχει λυθεί ακόμα.